Μια Πειραιώτισσα. Ενας ακόμη θάνατος από τους απεργούς πείνας για τα «λευκά κελιά» στην Τουρκία, ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των νεκρών αυτών αγωνιστών, που δίνουν τη ζωή τους για τη δικαίωση του αγώνα τους. Και αναρωτιέμαι, γιατί για αυτούς όλους τους ήρωες και για άλλους πολλούς ανά τον κόσμο, δεν υπάρχουν δάκρυα και διαμαρτυρίες να ακουστούν, από όλους αυτούς τους νεόκοπους αισθηματίες που εμφανίζονται στα τηλεοπτικά κανάλια και μονοπωλούν την ευαισθησία και την ανθρωπιά; Γιατί γίνονται διακρίσεις στη ροή των δακρύων; Γιατί δεν υπάρχουν εκρήξεις αγανάκτησης ενάντια στους αίτιους της δυστυχίας των χιλιάδων εξαθλιωμένων κατοίκων του Τρίτου Κόσμου; Γιατί δεν υπάρχει συγκίνηση για τους χιλιάδες πρόσφυγες που παίρνουν ρακένδυτοι το δρόμο προς το άγνωστο που τις περισσότερες φορές οδηγεί και στο θάνατο;

Δεν ήμαστε χαιρέκακοι για ό,τι (τραγικό και άδικο) συνέβη στη Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον. Οχι. Αυτές τις ιδιότητες θέλουν να μας τις αποδώσουν αυτοί που με το πρόσχημα των ανθρωπιστών, κάνουν ακόμα μια «τούμπα» στο κατεστημένο και δηλώνουν το ραγιαδισμό τους στην πλανητάρχισσα Αμερική. Και εις ανώτερα!

Βασίλης Ανδρεόπουλος, Δημοσιογράφος, Οδός Παπαζαχαρίου 8, Αγιος Δημήτριος. Είμαι 75 χρόνων, ανάπηρος από πολιομυελίτιδα και άρρωστος από λοίμωξη του αναπνευστικού, με συνέπεια να κάνω οξυγονοθεραπεία είκοσι ώρες το 24ωρο.

Στις 12 Σεπτέμβρη 2000, υπέβαλα αίτηση στον Δήμο Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι) να μου σηματοδοτήσουν μια θέση για να αφήνω το αναπηρικό αυτοκίνητό μου πλησίον της πόρτας της κατοικίας μου. Δυστυχώς, αν και πέρασε ένας χρόνος και παρά τις παραστάσεις στο δήμο, με την παρουσία μου και τις τηλεφωνικές ενοχλήσεις μου, αυτό που εισέπραξα ήταν ότι... μελετούν ακόμα το θέμα μου!

Φαίνεται ότι η Δημοτική Αρχή Αγίου Δημητρίου πιστεύει ότι έχει εκλεγεί μόνο για να εισπράττει τους λογαριασμούς και όχι για να κάνει πολιτική κοινωνική και πρόνοιας για τους δημότες της, δηλαδή να προστατεύει και βοηθάει τους ανάπηρους πολίτες της, όπως είμαι και εγώ.