Στον «σκληρό πυρήνα» των μνημονίων και στο κεντρικό «ερώτημα» που αυτά θέτουν γύρω από την ενίσχυση και θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων εισέρχονται σε αυτήν τη φάση οι αντιλαϊκές διεργασίες και τα παζάρια αναφορικά με το εκτεταμένο πρόγραμμα της περιόδου μετά το 2018.

Σε αυτό το πλαίσιο, με μια «ηχηρή» κοινή παρέμβασή τους, ΣΕΒ, Ελληνική Παραγωγή - Συμβούλιο Βιομηχανιών για την Ανάπτυξη καθώς και οι Περιφερειακοί Σύνδεσμοι Βιομηχανιών «άνοιξαν» στην αρχή της βδομάδας το στρατηγικό σχέδιο που αφορά τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς τους, προσβλέποντας σε έναν διευρυμένο κύκλο κερδοφορίας, που με τη σειρά του έρχεται να πατήσει στο έδαφος της αντιλαϊκής πολιτικής.

Στην πρώτη γραμμή των αξιώσεων των εγχώριων βιομηχάνων φιγουράρουν οι κάθε είδους φορολογικές ελαφρύνσεις, η παροχή κινήτρων, η μείωση του κόστους παραγωγής (Ενέργεια κ.ά.), η μεγαλύτερη πρόσδεση της Εκπαίδευσης στις ανάγκες τους, ενώ η σχετική λίστα περιλαμβάνει και το «αίτημα» για τη σύσταση υπουργείου Βιομηχανίας, «με συγκέντρωση όλων των κατακερματισμένων αρμοδιοτήτων».

Τα παραπάνω έρχονται να «κουμπώσουν» με το υπό διαμόρφωση πρόγραμμα της λεγόμενης «εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής», αλλά και να συμπληρώσουν τις «μνημονιακές» διατάξεις αναφορικά με τις παρεμβάσεις τόνωσης των επιχειρηματικών ομίλων. Ταυτόχρονα, κάθε άλλο παρά τυχαία, σειρά στόχων «ακουμπούν» στις προσπάθειες της κυβέρνησης να παίξει ενεργότερο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή.

Το «εθνικό» αυτό σχέδιο του κεφαλαίου απαιτεί την «ανάληψη της ιδιοκτησίας του προγράμματος» από τη σημερινή και τις επόμενες αστικές κυβερνήσεις, όπως βέβαια και τη διαμόρφωση πολιτικών συναινέσεων, στο έδαφος βέβαια των στρατηγικών συγκλίσεων όλων στους βασικούς στόχους που αφορούν την ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων.

Εξάλλου, όπως χαρακτηριστικά διαπιστώνει και το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), στην πρόσφατη «τριμηνιαία έκθεση», «υπάρχει πλέον συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την ανάγκη να εφαρμοστούν τα προγράμματα και να αποφεύγονται διενέξεις με τους δανειστές και εταίρους».

Στην κοινή τους παρέμβαση, οι σύνδεσμοι των βιομηχάνων ξεκαθαρίζουν ότι «η βιομηχανική στρατηγική και ο ποσοτικός στόχος πρέπει πλέον να αποτελούν δομικά στοιχεία του εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου της χώρας». Μάλιστα, ως άμεσος ποσοτικός στόχος προσδιορίζεται η αύξηση του μεριδίου της βιομηχανίας από περίπου 9% του ΑΕΠ σήμερα, στο 12% μέχρι το 2020 και στο 15% μεσοπρόθεσμα.

Μεταξύ άλλων και προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι «φιλόδοξοι στόχοι», η δέσμη προτάσεων των εγχώριων βιομηχάνων περιλαμβάνει τους παρακάτω άξονες:

-- Ενέργεια. Με ζήτημα αιχμής τη «μείωση του ενεργειακού κόστους», που αποτελεί «κεντρικό παράγοντα κόστους και κατά συνέπεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας», μεταξύ άλλων, προτείνονται «η ταχεία αναδιάρθρωση της ελληνικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας», η εξασφάλιση σύνδεσης με Ιταλία και Βουλγαρία με τη λειτουργία νέας αγοράς, η δυνατότητα για απευθείας εισαγωγή ηλεκτρικού ρεύματος στις ενεργοβόρες βιομηχανίες, η επέκταση των απαλλαγών από ειδικούς φόρους για ορυκτολογική κατεργασία κ.ά.

-- Ενίσχυση ανταγωνιστικότητας. Στο αντιλαϊκό κάδρο προβάλλουν παρεμβάσεις όπως «η οργανωμένη απεμπλοκή του τραπεζικού συστήματος από μη εξυπηρετούμενα δάνεια», ο «εξορθολογισμός» στο φορολογικό συντελεστή επί των κερδών, με «ισχυρά οριζόντια κίνητρα για επενδύσεις», όπως «κίνητρα» για θέσεις εργασίας, υπερ-αποσβέσεις, συμψηφισμός ζημιών με κέρδη σε ορίζοντα 10ετίας. Ο άξονας της ανταγωνιστικότητας εστιάζει ακόμη στη «δραστική απλοποίηση των διαδικασιών fast track» για τις μεγάλες επενδύσεις, «ενθάρρυνση εξωτραπεζικών εργαλείων χρηματοδότησης», αξιοποίηση ΣΔΙΤ κ.ά.

-- Εξαγωγική διείσδυση. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτουν, το 80% των εξαγωγών πραγματοποιείται από περίπου 250 επιχειρήσεις. Οπως χαρακτηριστικά τονίζουν, ο φόρος κατανάλωσης είναι «εσωτερικός φόρος» και «δεν πρέπει να επιβαρύνει τα εξαγώγιμα προϊόντα δεδομένου ότι δημιουργείται πρόβλημα ανταγωνισμού».

-- Δίκτυα μεταφορών. Οι «άμεσες δράσεις» αφορούν την ανάπτυξη υποδομών και logistics, για την «ανταγωνιστική διακίνηση των πρώτων υλών», αναβάθμιση περιφερειακών υποδομών, σύνδεση παραγωγικών μονάδων με το σιδηρόδρομο.

-- «Επιχειρηματικό περιβάλλον». Εδώ δεσπόζει η μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» (ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλει η εργοδοσία). Ουσιαστικά, προτείνεται και η ατζέντα των «εργαλειοθηκών» του ΟΟΣΑ, που βέβαια «τρέχει» η κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων, προβλέπονται παρεμβάσεις για απλοποίηση των διαδικασιών έναρξης, δασική νομοθεσία, αρχαιολογία, χωροθέτηση.

-- Ερευνα - καινοτομία. Η «απλοποίηση της συνεργασίας πανεπιστημιακών και ερευνητικών ιδρυμάτων με επιχειρήσεις για την παραγωγική αξιοποίηση και για την πρακτική εφαρμογή καινοτόμων θεωριών και προγραμμάτων» έχει και συνέχεια, με τη συνοδευτική πρόταση των βιομηχάνων για την «αναβάθμιση των γνώσεων και δεξιοτήτων των εκπαιδευτικών και τη συνεχή επιμόρφωσή τους». Σε αυτό το πλαίσιο, «ενδεικτικά» προβάλλουν τη «μεταφορά τεχνογνωσίας σε εκπαιδευτικούς της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης μέσω της τοποθέτησής τους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε επιχειρήσεις». Στόχος, όπως λένε, είναι η «εξοικείωση» των εκπαιδευτικών με τις «τεχνολογίες που χρησιμοποιούν οι επιχειρήσεις στην παραγωγική τους διαδικασία».

Για όλα τα παραπάνω, οι βιομήχανοι προβάλλουν και την απαίτηση για πολιτική συναίνεση, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «η υιοθέτηση του εθνικού σχεδίου πρέπει να γίνει με ευρεία συναίνεση και να υπηρετείται με συνέπεια ανεξαρτήτως εκλογικών κύκλων και πολιτικών αλλαγών».

Εξάλλου, και το ΙΟΒΕ, από την πλευρά του, αναφορικά με τις προϋποθέσεις για «ισχυρή ανάπτυξη», εστίαζε πρόσφατα στη «μεταστροφή του επενδυτικού κλίματος, στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης από το ελληνικό πολιτικό σύστημα έτσι ώστε να είναι φιλικό προς τους επενδυτές, με αποτελεσματική και επιτελική δημόσια διοίκηση και στο σταθερό και απλό φορολογικό πλαίσιο».

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, εκπέμποντας ισχυρά σήματα προς το κεφάλαιο, τις διεθνείς χρηματαγορές και τους επενδυτές, σπεύδει να διαβεβαιώσει για την ανάληψη της ιδιοκτησίας του «προγράμματος».

Σε αυτό το φόντο, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, σε συνέχεια της κοινής παρέμβασης των βιομηχανικών συνδέσμων, τόνιζε την Τετάρτη πως «σκεφτόμαστε, μέχρι το Πάσχα, να έχουμε ετοιμάσει το δικό μας σχέδιο, που θα περιλαμβάνει κοινωνικές και αναπτυξιακές πολιτικές, για να δείξουμε τόσο στους θεσμούς, όσο και στις αγορές, ότι αυτό είναι το δικό μας πρόγραμμα, ότι έχουμε την ιδιοκτησία του. Πρόκειται για αυτά που θέλουμε να κάνουμε»...

Είχαν προηγηθεί δηλώσεις, όπως αυτή του επικεφαλής στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, Κλ. Ρέγκλινγκ, ότι «τίθεται το λογικό ερώτημα, πώς οι χώρες - πιστωτές θα βεβαιωθούν ότι εφαρμόζονται τα συμφωνηθέντα, ότι δεν θα υπάρξει πισωγύρισμα μεταρρυθμίσεων και ότι θα τηρηθούν οι υποσχέσεις σε σχέση με το πρωτογενές πλεόνασμα, με τη μελλοντική φορολογική πολιτική, με τις ιδιωτικοποιήσεις, με τη μείωση των κόκκινων δανείων».

Από το κάδρο δεν λείπει και η γεωπολιτική διάσταση του στόχου της ανάκαμψης, με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομίας, Αλ. Χαρίτση, να λέει σε εκδήλωση της «Business Europe» που φιλοξένησε ο ΣΕΒ στην Αθήνα, πως «η ελληνική κυβέρνηση, παράλληλα με τη μεγάλη προσπάθεια για έξοδο από τη δημοσιονομική κρίση, λαμβάνει διεθνείς πρωτοβουλίες για ενίσχυση του διεθνούς προφίλ της χώρας», εστιάζοντας μεταξύ άλλων στις «διπλωματικές προσπάθειες για επίλυση προβλημάτων δεκαετιών με τους βόρειους γείτονες, Αλβανία και FYROM».

Σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό, η «επίλυση» αυτών των ζητημάτων «θα ωφελήσει το σύνολο των χωρών και πρωτίστως βέβαια τη χώρα μας, ως την πιο ισχυρή οικονομία της περιοχής». Μάλιστα, κάλεσε τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους να παίξουν ενεργότερο ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία, λέγοντας ότι «είναι ευθύνη και καθήκον των παραγωγικών φορέων να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια για εδραίωση της καλής γειτονίας και της οικονομικής συνεργασίας στα Βαλκάνια».

Τα πάντα στην κυριολεξία υποτάσσονται στην ενιαία στρατηγική για την ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, με τη διαμόρφωση ευρύτερων συμπράξεων και πολιτικών συναινέσεων, όσο και στο πλέγμα των διακρατικών υποχρεώσεων, εντός του ευρωατλαντικού πλαισίου, με μόνιμη «επωδό» την αντιλαϊκή πολιτική.