Ο σκηνοθέτης - δημιουργός του «Ανοιχτού Θεάτρου», Γιώργος Μιχαηλίδης, πορεύεται επιτυχώς και στο χώρο της λογοτεχνίας, παραδίδοντας το πέμπτο μυθιστόρημά του: «Της Επανάστασης, της Μοναξιάς και της Λαγνείας. Η Μύηση». Ρέον ύδωρ ο λόγος του, απρόσκοπτος, χυμώδης, διαμορφώνει σκηνές, καταστάσεις, γεγονότα, χαρακτήρες.

Με ευαισθησία, με διεισδυτικότητα σε πράγματα, πράξεις και στον ψυχικό κόσμο των ηρώων του, με ακονισμένη ματιά, σκορπά την αναγνωστική απόλαυση. «Για άλλη μια φορά, όπως και στο "λάμδα" εντοίχισα στο μυθιστόρημα αποσπάσματα από την ελληνική γραμματεία, αλλά και από την ξένη, και τις πηγές μπορεί ο αναγνώστης να τις βρει στις σημειώσεις, που ακολουθούν».

Η γενέτειρά του, Νέα Ιωνία, οι καταβολές του στα ματωμένα χώματα της Μ. Ασίας - είναι το σημείο εκκίνησης, των προσώπων του έργου του. Με τα χαμηλά σαν περιστερεώνες πλινθόκτιστα σπιτάκια, τις ετοιμόρροπες καλύβες, τα λασπωμένα δρομάκια, όπου βασιλεύει η φτώχεια, τα ευώδη μυριστικά, τα εργοστάσια. Εδώ ανδρώνεται ο Οδυσσέας Φραντζής (πρωταγωνιστική μορφή του έργου), ψάχνοντας για τα ιδανικά του. Η Αριάδνη «το αντίπαλον δέος», η ωραία αρχόντισσα, με τους κήπους, τους υπηρέτες, τη χλιδή, τα πανάκριβα βιβλία, το πιάνο, είναι ο κόσμος που ως παιδί ο Οδυσσέας χάνεται στον παράδεισό του. Ο παράδεισος, που βρίσκεται, στις παρυφές του Ν. Ηρακλείου προς το λόφο της Αγίας Τριάδας. Γύρω τους άνθρωποι δικοί, γείτονες, φίλοι, σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου ιστορούν ο καθένας από τη δική του οπτική γωνιά, τα καθέκαστα, που σχετίζονται με τον Οδυσσέα, διανύοντας ένα χρονικό όριο, από τη Μικρασιατική Καταστροφή ως τη χούντα.

Ο ιστορικός χρόνος εστιάζεται περισσότερο στη μεταξική περίοδο και στο «Αλβανικό Επος», με κρίσεις για την πολιτική κατάσταση της χώρας και φοβερές αντιπολεμικές σκηνές, που θυμίζουν τη «Φωτιά» του Μπαρμπίς.

Ο κομμουνισμός, το πιστεύω του Οδυσσέα, της οικογένειας και του περίγυρού του, καταγράφεται ανάλογα με το ποιος κάνει τις αναφορές. Αρωγοί και αποσπάσματα από κομματικά κείμενα, που παρουσιάζονται «κατά βούληση», έτσι που αρκετές φορές διαμορφώνεται ένα αντικομμουνιστικό «κλίμα». Ωστόσο, ο ξεπεσμός, η σαπίλα των συμμάχων Αγγλων, της μεγαλοαστικής κοινωνίας και της τότε κυβέρνησης στηλιτεύονται με ωμό ρεαλισμό, ενώ ο ρομαντισμός σκορπίζει το δικό του διακριτικό φίλτρο στο αίσθημα του Οδυσσέα και της Αριάδνης. «Τίποτα δεν έγινε ποτέ, που να μην κρύβει μέσα του αυτό που πρόκειται να γίνει». (Εκδόσεις «Καστανιώτη»).