Με το νομοσχέδιο για τον ΟΑΕΔ, η κυβέρνηση υλοποιεί ταυτόχρονα και μια παλαιότερη δέσμευσή της απέναντι στις μεγάλες, πολυεθνικές εταιρίες «ενοικίασης» εργαζομένων. «Νομιμοποιεί» το σύγχρονο δουλεμπόριο, μια ελεεινή κατάσταση που κανείς δεν τολμούσε μέχρι σήμερα να την εφαρμόσει, πέρα από αποσπασματικές και σπάνιες περιπτώσεις, όπου στα πλαίσια της συνεργασίας κάποιων εταιριών, τα στελέχη τους δούλευαν μαζί για ένα ορισμένο σκοπό.

Η κυβέρνηση προχωρεί και σε αυτή την αντεργατική ρύθμιση, στο πλαίσιο της συνολικής και πολύπλευρης επιχείρησης ανατροπής των εργασιακών κατακτήσεων, οι οποίες είχαν με κόπο, αγώνες και αίμα αποσπαστεί από το κεφάλαιο. Μάλιστα, ενισχύει τις μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιότυπου αυτού «κλάδου», θεωρώντας ότι παρέχουν εγγυήσεις για την καλύτερη προώθηση της νέας «εργασιακής σχέσης». Ετσι, το νομοσχέδιο ορίζει ότι το δουλεμπόριο μπορούν να το ασκούν μόνο ανώνυμες εταιρίες, οι οποίες έχουν τουλάχιστον 60 εκατ. δραχμές μετοχικό κεφάλαιο. Οι εταιρίες αυτές - «προσωρινής απασχόλησης» θα ονομάζονται - μπορούν ακόμη να λειτουργούν σαν γραφεία εύρεσης εργασίας και σαν φορείς επαγγελματικής κατάρτισης!

Η σύγχρονη αυτή μορφή δουλεμπορίου λειτουργεί από την ίδια τη φύση της διαλυτικά για τα εργασιακά δικαιώματα. Παρά τις τυπικές διατυπώσεις του νομοσχεδίου, περί δήθεν διασφάλισης των εργασιακών δικαιωμάτων, ο «ενοικιαζόμενος» εργαζόμενος είναι χαρακτηριστικά ευάλωτος στην εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία.

Οι διατάξεις προβλέπουν ότι ο «ενοικιαζόμενος» εργαζόμενος μπορεί να εργαστεί σε ένα έμμεσο εργοδότη μέχρι 16 μήνες, με δυο συνεχόμενες 8μηνες συμβάσεις. Για κάθε 8μηνο μπορεί να υπάρξει υπέρβαση της σύμβασης για 2 ακόμη μήνες. Εάν ξεπεραστεί το 2μηνο, τότε η σύμβαση του ενοικιαζόμενου μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου στον έμμεσο εργοδότη.

Με τη ρύθμιση αυτή ουσιαστικά «προστατεύεται» από την κυβέρνηση ο έμμεσος εργοδότης, καθώς ο εργαζόμενος μπορεί να εργαστεί συνεχόμενα έως και 20 μήνες σε μια συγκεκριμένη επιχείρηση και παρ' όλα αυτά να μη θεωρηθεί τυπικά εργαζόμενος αυτής της επιχείρησης, με όλα τα δικαιώματα που συνεπάγεται μια σύμβαση αορίστου χρόνου.

Η ρύθμιση προσφέρει και ανώδυνα «παραθυράκια», όπου για παράδειγμα, με μια μικρή διακοπή, ο ίδιος «ενοικιαζόμενος» εργαζόμενος μπορεί να διατεθεί ξανά στον ίδιο εργοδότη, με μια νέα σύμβαση και για κάποια «άλλη» εργασία.

Η υποκρισία συνεχίζεται και στο ζήτημα της αμοιβής. Το νομοσχέδιο ορίζει ότι ο «ενοικιαζόμενος» εργαζόμενος θα αμείβεται μεν, με την κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας, αλλά και - «σε κάθε περίπτωση» - τουλάχιστον με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Συνακόλουθα, σε όσες περισσότερες επιχειρήσεις διατίθεται ο «ενοικιαζόμενος» μέσα σε ένα χρονικό διάστημα, τόσο περισσότερο θα αλλάζει η αμοιβή του. Ωστόσο, είναι η ίδια η φύση της εργασίας και η αβεβαιότητα για το μέλλον, που καθιστά τον εργαζόμενο ευάλωτο στις πιέσεις, ώστε να δεχτεί την ελάχιστη αμοιβή. Πιέσεις που ασκούνται ήδη αποτελεσματικά σε πολλούς εργαζόμενους.

Ψευδεπίγραφη είναι και η υποτιθέμενη διασφάλιση των ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων του «ενοικιαζόμενου» εργαζόμενου. Στο νομοσχέδιο προβλέπεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας περιορισμός σε αυτά τα δικαιώματα, αλλά στην πράξη δεν υπάρχει άλλη επιλογή! Η συνδικαλιστική δράση εμποδίζεται επειδή ο «ενοικιαζόμενος» δεν ξέρει πότε, για πόσο και πού θα απασχοληθεί, με συνέπεια να μην μπορεί να εγγραφεί στο σωματείο μιας επιχείρησης ή και ενός κλάδου. Σε σχέση με τα ασφαλιστικά δικαιώματα, δεν έχει κανένα κέρδος, ακόμη και αν ασφαλίζεται στον κατάλληλο φορέα, καθώς η συχνή εναλλαγή εργασίας δε θα του επιτρέπει να στοιχειοθετήσει δικαιώματα και παροχές από τα διαφορετικά, επικουρικά κυρίως, ταμεία στα οποία θα ασφαλίζεται.

Ολα αυτά όμως έχουν μικρή σημασία, καθώς το κεφάλαιο και η κυβέρνηση προσβλέπουν σε πολύ μεγαλύτερα οφέλη από το σύγχρονο αυτό δουλεμπόριο, συγκριτικά με ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο μεροκάματο αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή. Σύμφωνα με στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Εργασίας, περισσότεροι από το 1/3 των εργαζομένων στην Αυστραλία, την Ισπανία και τη Φινλανδία, είναι προσωρινά απασχολούμενοι! Το ίδιο ισχύει και για το 15% περίπου των εργαζομένων στις χώρες του ΟΟΣΑ. Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση θεωρεί ότι με την «ενοικίαση» ενισχύεται σημαντικά η απασχόληση.

Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση επιθυμεί τη γρήγορη και μεγάλη εξάπλωση του δουλεμπορίου και στη χώρα μας. Οπως ξεκάθαρο είναι ότι η «ενοικίαση» χτυπά αμείλικτα την πλήρη απασχόληση, αποτελώντας το νέο όπλο εναντίον της, επί της ουσίας ένα θανατηφόρο «ιό».