Ο Βιτόριο Ταβιάνι γεννήθηκε το 1929 στο Σαν Μινιάτο, ένα μικρό δήμο στα περίχωρα της Πίζας. Δύο χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο αδελφός του, Πάολο. Παιδιά αστικής οικογένειας, διαπαιδαγωγήθηκαν άνετα. Μελέτησαν μουσική και παίζοντας διάφορα όργανα, ήρθαν σε επαφή με μουσικούς κύκλους, έμαθαν να αγαπούν την ιταλική μουσική παράδοση και όχι μόνο αυτή. Σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, γρήγορα όμως, στις αρχές του '60, στράφηκαν στον πολιτικό κινηματογράφο. Πρώτα στην κριτική και τη δημιουργία κινηματογραφικών λεσχών στην περιοχή τους και στη συνέχεια στη σκηνοθεσία. Ασχολήθηκαν με το σενάριο και η επιθυμία για ένα δικό τους βλέμμα στην ιταλική πραγματικότητα τους οδήγησε, αρχικά, σε μια σειρά ντοκιμαντέρ. Το τέλος της δεκαετίας του '50 σημάδεψε οριστικά τον εκφραστικό δρόμο των δύο μαρξιστών κινηματογραφικών δημιουργών.

Πριν από δυο χρόνια, οι αδελφοί Ταβιάνι ανταποκρίθηκαν άμεσα στην πρωτοβουλία που είχε πάρει η «Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών», η οποία με σκοπό να αναδείξει τι πάει να πει προσφυγιά και πάμφθηνη εργατική δύναμη - βορά στους αχόρταγους για κέρδη καπιταλιστές και όντας αποφασισμένη να μην αφήσει να κυριαρχήσουν οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές άναρθρες κραυγές, διοργάνωσε με επιτυχία «Διήμερο φεστιβάλ αλληλεγγύης» στις 21 και 22 Απρίλη 2016, στο θερινό Δημοτικό Σινεμά «Αιολία», με προβολή κινηματογραφικών ταινιών και στόχο μια ελάχιστη προσφορά στους πρόσφυγες, εν είδει υλικής βοήθειας. Τότε, η «Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών» κοινοποίησε την πρόθεσή της σε σκηνοθέτες γνωστούς και άγνωστους και ζήτησε την υποστήριξή τους. Μεταξύ των σκηνοθετών που ανταποκρίθηκαν στην πρωτοβουλία, οι αδελφοί Βιτόριο και Πάολο Ταβιάνι απάντησαν άμεσα και ζεστά: «Είμαστε δίπλα σε σας και τη δουλειά σας. Διεξάγετε μάχες που κι εμείς διεξήγαμε σε ολόκληρη τη ζωή μας... Σας είμαστε ευγνώμονες γι' αυτό που κάνετε... Να μας υπολογίζετε πνευματικά παρόντες στο έργο σας και δεχθείτε τον εναγκαλισμό μας!».

Εκτός των πολλών ταινιών μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, οι αδελφοί Ταβιάνι έχουν γυρίσει 20 ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, συνολικά.

Απόλυτα αριστουργήματά τους το «Αλονζανφάν» (1974) και «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (2012).

Τιμήθηκαν με τον «Χρυσό Φοίνικα» του Φεστιβάλ Καννών το 1977 για την ταινία «Πατέρας αφέντης», ταινία που θεωρήθηκε μια από τις πιο σημαντικές ιταλικές δημιουργίες.

Αλλα έργα τους: «Σαν Μινιάτο» (1954), «Η Ιταλία δεν είναι μια φτωχή χώρα» (1960), «Ενας άνθρωπος για κάψιμο» (1962), «Οι παράνομοι του γάμου» (1963 - '64), «Ανατροπείς» (1967), «Κάτω από τον αστερισμό του σκορπιού» (1969). Το 1971 βγαίνει το φιλμ «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα» και το 1974 το κορυφαίο και αξεπέραστο «Αλονζανφάν».

Το Μάη του 2015 αναγορεύτηκαν επίτιμοι διδάκτορες του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για την προσφορά τους στις τέχνες, τα γράμματα και τον πολιτισμό, γιατί συνδύασαν με επιτυχία την τέχνη του κινηματογράφου με την παγκόσμια γραμματεία και, ιδιαίτερα, με την ιταλική και την αρχαία ελληνική λογοτεχνία.