Η διοργάνωση αποτέλεσε και μια καλή ευκαιρία για να στηθεί ένα τεράστιο «πάρτι» κερδών, με άλλοθι τα όσα απαιτούνταν (οικονομικές δαπάνες, υποδομές, μετακινήσεις κ.ά.) για τη διεξαγωγή της. Το φαινόμενο είναι γενικευμένο στο πλαίσιο του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, με τις πολυεθνικές του χώρου και την αστική τάξη κάθε χώρας που φιλοξενεί διεθνή διοργάνωση (Μουντιάλ, Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα) να επιδίδονται κάθε φορά στο δικό τους «φαγοπότι». Το Μουντιάλ της Ρωσίας δεν αποτελεί εξαίρεση.

Σύμφωνα με τους μέχρι τώρα υπολογισμούς, το κόστος της διοργάνωσης αναμένεται να ξεπεράσει τα 10 δισ. ευρώ, ποσό αρκετά υψηλότερο σε σχέση με τους αρχικούς υπολογισμούς στον φάκελο υποψηφιότητας της Ρωσίας, που έφταναν τα 3,5 δισ. ευρώ. Στο τελικό ποσό, μάλιστα, δεν περιλαμβάνονται οι πρόσθετες δαπάνες για τα πανάκριβα μέτρα ασφάλειας αλλά και το κομμάτι που αφορούσε την κατασκευή ή την ανακαίνιση των γηπέδων.

Εξαιτίας του υπέρογκου κόστους, αξίζει να σημειωθεί, υπήρξαν αντιδράσεις από επτά περιφερειακές αρχές της χώρας όπου επρόκειτο να ανεγερθούν ισάριθμα γήπεδα, για τα έξοδα που απαιτούνταν (η τελική φάση θα διεξαχθεί σε 12 γήπεδα σε 11 πόλεις). Τελικά αποφασίστηκε ο κρατικός κορβανάς να ενισχύσει τα ταμεία των Περιφερειών, προκειμένου να ολοκληρωθούν στην ώρα τους τα έργα.

Από το σύνολο των χρημάτων που θα δαπανηθούν, το 57,6% θα προέλθει από τα κρατικά ταμεία, το 13,6% από τα ταμεία των Περιφερειών που θα φιλοξενήσουν τη διοργάνωση και το 28,8% από επιχειρήσεις. Οι τελευταίες όμως δεν είναι μόνο ιδιωτικές αλλά και κρατικές, αυξάνοντας έτσι το ύψος συμμετοχής του ρωσικού κράτους και συνεπακόλουθα την επιβάρυνση του ρωσικού λαού, στον οποίο μετακυλίεται το κόστος.