Τις σκληρές κόντρες στις οποίες θα πρωτοστατήσει η SCO ανέδειξε και η εμφάνιση του Ιρανού Προέδρου Χασάν Ροχανί στη Σύνοδο. Το Ιράν είναι παρατηρητής στην Οργάνωση από το 2005, ενώ το 2008 υπέβαλε επίσημο αίτημα για την πλήρη ένταξή του.

Οι ενστάσεις που υπήρχαν μέχρι το 2015 για την ένταξή του ατόνησαν σημαντικά, ύστερα από την υπογραφή της διεθνούς συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα (JCPOA). Η άφιξη Ροχανί στο Τσινγκντάο για να παραστεί στη Σύνοδο Κορυφής της SCO ήταν το πρώτο επίσημο ταξίδι του στο εξωτερικό μετά την ανακοίνωση αποχώρησης των ΗΠΑ από την JPOA, την άσκηση κριτικής σε βάρος τους γι' αυτήν την απόφαση - από Κίνα, Ρωσία, πολλές ευρωπαϊκές δυνάμεις κ.ά. - και τη νέα «φωτιά» που πήραν μια σειρά ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες σχετικά με τις ισορροπίες σε Μέση Ανατολή και διεθνώς. Είναι σαφές ότι η σύσφιξη των σχέσεων του Ιράν με τη SCO θα επηρεάσει αλυσιδωτά τις ισορροπίες σε πολλά πεδία και σχέσεις.

Ο ίδιος ο Ροχανί στην ομιλία του περιέλαβε στις σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος κόσμος «τη μονομέρεια» και τη «συρρίκνωση του ρόλου που παίζουν οι διεθνείς συνθήκες», την «ανάμειξη παραγόντων έξω από τα σύνορά μας». Επισήμανε πως η υπεράσπιση «των μακροπρόθεσμων κοινών συμφερόντων» στην περιφέρεια, «όχι ως προσπάθεια να προστατεύσουμε βραχυπρόθεσμα συμφέροντα σε βάρος άλλων, ειδικά γειτόνων μας, πρέπει να αναπτυχθεί στη βάση της αλληλεπίδρασης και της συνεργασίας σε περιφερειακό επίπεδο, ώστε να έχουμε μια περιοχή πιο ασφαλή, σταθερή και αναπτυγμένη».

Συνεχίζοντας, ο Ροχανί επέκρινε έντονα τις «προσπάθειες των ΗΠΑ να επιβάλουν στους άλλους τη δική τους πολιτική», κάτι που «αποτελεί αυξανόμενο κίνδυνο», και καλωσόρισε τις προσπάθειες Κίνας και Ρωσίας για τη διατήρηση της JCPOA. Παρατήρησε δε ότι «οι μονομερείς κυρώσεις (...) βλάπτουν το νόμιμο διεθνές εμπόριο» και όλο νόημα συμπλήρωσε ότι «η ενεργειακή ασφάλεια και η "μη πολιτική" (σ.σ. εννοώντας με πιο "καθαρή ματιά" από τη σκοπιά των επιχειρηματικών προοπτικών που ανοίγονται) προσέγγιση» είναι κρίσιμο ζήτημα για την «περιφερειακή και διεθνή ανάπτυξη».

Καταλήγοντας, διαφήμισε τα προτερήματα που μπορεί να διασφαλίσει όποιος επιμείνει στη συνεργασία του με το Ιράν, ειδικά στην περίοδο της «αναταραχής» που προκάλεσε η αποχώρηση των ΗΠΑ από την JCPOA: Τη στρατηγική θέση, τα λιμάνια, τον φυσικό πλούτο και το μορφωμένο εργατικό δυναμικό.