Παρουσιάζοντας τη θέση του ΚΚΕ για την εξόρυξη χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική και την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ο Σωτήρης Αβραμόπουλος σημείωσε:

«Η θέση του ΚΚΕ δεν εγκλωβίζεται σε συνταγές διαχείρισης ενός συστήματος που ούτε εξανθρωπίζεται, ούτε φυσικά μπορεί κάποιος να το διαχειριστεί με κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.

Το μεταλλευτικό πεδίο στη ΒΑ Χαλκιδική είναι από τα σημαντικότερα στην Ελλάδα αλλά και περιφερειακά. Στη ΒΑ Χαλκιδική βρίσκονται θαμμένοι 160 τόνοι χρυσού (όγκος χρυσού που συνιστά πολύ σημαντικό και πολύτιμο απόθεμα, όταν τα σημερινά αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας σε χρυσό είναι μόλις 149 τόνοι).

Είναι σημαντικός ο διαχρονικός ρόλος και η χρησιμότητα του χρυσού ως νομίσματος και ως αποθεματικού.

Η απάντηση απλά στο ερώτημα "ναι ή όχι στην εξόρυξη του χρυσού", χωρίς να απασχολεί σε ποιον ανήκει ο ορυκτός πλούτος, δεν δίνει διέξοδο από τα υπαρκτά προβλήματα των εργαζομένων στην "Ελληνικός Χρυσός" και συνολικά του λαού της περιοχής.

Τόσο η απειλή της ανεργίας για ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων στην περιοχή όσο και η απειλή για την υγεία εργαζομένων και κατοίκων είναι υπαρκτή, όσο ακολουθείται αυτός ο δρόμος ανάπτυξης.

Συνυπολογίζοντας το σύνολο των διαχρονικών επιπτώσεών της στην κατάσταση των εργαζομένων, είμαστε αντίθετοι στη συγκεκριμένη εξορυκτική δραστηριότητα χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική και γενικότερα στη διάθεση του ορυκτού πλούτου της χώρας στα μονοπώλια και στην ανεξέλεγκτη εξορυκτική δραστηριότητα, που προκαλεί τεκμηριωμένα περιβαλλοντική καταστροφή και ταυτόχρονα στερεί ορυκτό πλούτο από μια μελλοντική εργατική εξουσία.

Η πρόταση του ΚΚΕ ξεκινάει απ' το αντικειμενικό γεγονός πως η Ελλάδα διαθέτει αποδεδειγμένα σημαντικά ορυκτά και μεταλλεύματα τα οποία είναι απαραίτητα τόσο για την παραγωγή Ενέργειας (π.χ. λιγνίτης) όσο και ως πρώτη ύλη στη βιομηχανική παραγωγή.

Το βασικό ζήτημα είναι ποιος κατέχει τον φυσικό - ορυκτό πλούτο, ποιος οργανώνει και διευθύνει την παραγωγή, ποιος απολαμβάνει τον πλούτο που παράγεται. Παράλληλα, ποιος είναι αυτός που σχεδιάζει και υλοποιεί μέτρα υγιεινής - ασφάλειας και προστασίας του περιβάλλοντος, ποιος τα εφαρμόζει και με ποιο κριτήριο.

Σε αυτό το πραγματικό ερώτημα απαντάει ολοκληρωμένα η πρόταση του ΚΚΕ: Κοινωνικοποίηση του ορυκτού πλούτου, αξιοποίησή του στο πλαίσιο ενός ανώτερου τρόπου οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ δεν λέει όχι στην εξόρυξη κανενός μεταλλεύματος που τεκμηριωμένα μπορεί να βοηθήσει στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.

Σε αυτό το πλαίσιο θα αναπτύσσεται και η εξορυκτική δραστηριότητα, θα αξιολογείται ολοκληρωμένα η χωροθέτηση κάθε μονάδας, εξασφαλίζοντας ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων, το τι και πότε θα εξορυχθεί, θα κατανέμεται το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, θα εξασφαλίζεται η ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων της οικονομίας, ταυτόχρονα συνδυασμένα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία και προστασίας του περιβάλλοντος.

Αυτός ο ριζικά διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης εδράζεται στην εργατική εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τον ορυκτό πλούτο, τη γη, το σύνολο των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Ορυχεία, μέσα μεταφοράς, εργοστάσια επεξεργασίας πρώτης ύλης, εργοστάσια Ενέργειας, εργοστάσια μεταλλουργικής επεξεργασίας και παραγωγής προϊόντων, ολόκληρη δηλαδή η αλυσίδα εξόρυξης, μεταφοράς, επεξεργασίας, γίνεται κοινωνική ιδιοκτησία και βρίσκεται στα χέρια του εργατικού κράτους.

Η υφιστάμενη υποδομή αξιοποιείται και αναπτύσσεται στο πλαίσιο ενός κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας, με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός θα συνδυάσει την τεχνογνωσία της έμπειρης εργατικής τάξης με την επιστημονική έρευνα, υιοθετώντας ένα μοντέλο, όπου οι ανάγκες της παραγωγής θα συνδυάζονται με την επιστημονική πρόοδο, θα οδηγήσει σε νέες μεθόδους επεξεργασίας, παραγωγής και αξιοποίησης των ορυκτών πόρων.

Σε συνθήκες εργατικής εξουσίας, λοιπόν, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής, όπου τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, ο μεταλλωρύχος, ο εργατοτεχνίτης, ο μηχανικός, ο υπάλληλος απελευθερώνεται, συμμετέχει στην οργάνωση - διεύθυνση και έλεγχο της παραγωγής, απολαμβάνει στο πλαίσιο της κοινωνίας τον πλούτο που παράγει, καλύπτοντας τις συνδυασμένες ανάγκες του, καλύπτοντας στόχους που στον καπιταλισμό είναι αντιφατικοί μεταξύ τους.

Ετσι διασφαλίζεται μόνιμη και σταθερή δουλειά, καθώς η εξορυκτική δραστηριότητα απαλλάσσεται από τους μεγαλομετόχους και τις επιχειρήσεις τους που ανοίγουν και κλείνουν μεταλλεία και εργοστάσια με κριτήριο το κέρδος τους. Στη θέση της αναρχίας της παραγωγής, του καπιταλιστικού ανταγωνισμού μπαίνει η κεντρικά επιστημονικά σχεδιασμένη παραγωγή στον κλάδο. Τα μεταλλεία και τα εργοστάσια μπορούν και θα δουλέψουν καλύτερα χωρίς καπιταλιστές μετόχους - παράσιτα που δεν έχουν πατήσει ούτε ένα λεπτό το πόδι τους στις στοές και στα εργοστάσια.

Διασφαλίζεται εισόδημα που κατοχυρώνει ένα ανώτερο επίπεδο ζωής.

Επιτυγχάνεται άμεσα μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Ταυτόχρονα διασφαλίζεται προστασία του περιβάλλοντος, που ξεκινάει από τον ίδιο το χώρο δουλειάς, έχοντας στο επίκεντρο τον άνθρωπο, και προστασία των χώρων κατοικίας από τις επιπτώσεις της εξορυκτικής δραστηριότητας.

Προϋπόθεση για αυτό το φωτεινό μέλλον για την εργατική τάξη, για μια τέτοιου είδους ανάπτυξη, είναι να περάσει η εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης».