«
Να ερευνήσομε, κύριε συνάδελφε». Σε μια φράση, δύο αρχές που υπηρέτησε ο Κώστας Βιδάλης με τη ζωή του και σφράγισε με το μαρτυρικό θάνατό του.
Το «κύριε συνάδελφε» απευθυνόταν σε όλους, από τους κλητήρες, τυπογράφους, πιεστές ως τους δόκιμους νεαρούς συναδέλφους, τους «παλιούς», αλλά και τους διεκπεραιωτές και τους εφημεριδοπώλες που διακινούσαν το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και την «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» με μύριους κινδύνους, στα χρόνια εκείνα της βίας, του θανάτου, του κράτους και του παρακράτους.
«Να ερευνήσομε», ύψιστο δημοσιογραφικό καθήκον, σε σύνδεση με δεοντολογικούς κανόνες που παραβιάζονται σήμερα ασύστολα από τα κυρίαρχα ΝΑΤΟικά κέντρα και τα παραμάγαζα αποπροσανατολισμού.
«
Να ερευνήσομε, κύριε συνάδελφε». Να προστρέξομε, δηλαδή, στην πρωτογενή πηγή των γεγονότων, να ψάξομε, να διασταυρώσουμε, να ελέγξομε.
Μ' αυτή τη δύναμη της έντιμης πένας, μ' αυτόν τον δημοσιογραφικό λόγο που «αντί φτερά, βγάζει σπαθιά», αναδείχτηκε σε πρύτανη των πολιτικών συντακτών, αυτός ο κομμουνιστής, σε εκείνη μάλιστα την ατμόσφαιρα της βάρβαρης τρομοκρατίας κατά των κομμουνιστών.
Και ήταν αυτός, που με το ηθικό του ανάστημα - και την αντικειμενικότητά του - μπορούσε να ξυπνήσει τον πρωθυπουργό στις τρεις τα ξημερώματα για να διασταυρώσει κάποια σημαντική πληροφορία, πριν τη δημοσιεύσει.
Αν ζούσε σήμερα ο δάσκαλός μας, δε θα έκανε εικονικές έρευνες. Θα βρισκόταν κάπου εκεί, ανάμεσα στα σκοτωμένα παιδιά του Αφγανιστάν, στα ερείπια των πλινθόκτιστων καλυβιών, ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες των πεινασμένων «άχρι θανάτου», της βομβαρδισμένης προσφυγιάς. Και ίσως έμενε πάλι εκεί στα ματωμένα υψίπεδα, σφραγίζοντας με τη ζωή του την πρωτογενή κατάδυση στις πηγές των γεγονότων, που στάζουν αίμα, πόνο και θάνατο. Οπως έκανε τότε στα καμποχώρια της Θεσσαλίας, που λυμαίνονταν οι λησταρχαίοι τρομοκράτες. Αυτός, που με τη ζωή και το θάνατό του σφράγισε την υποθήκη της μαχόμενης, στο πλευρό του λαού, δημοσιογραφίας: «Να ερευνάτε, κύριοι συνάδελφοι».
Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ