Το Στέκι μετονομάζεται σε Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων - Κυψέλης «Καίτη Πανοπούλου»
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν το Σάββατο, στο κατάμεστο θέατρο «Τζένη Καρέζη», όπου η ομάδα «Solidarity», η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Στεκιού, παρουσίασε το έργο «Δικός σου ο κόσμος». Πρόκειται για ένα έργο που βάζει στο μεγεθυντικό φακό της σάτιρας την καθημερινότητα και τους πρωταγωνιστές της, με στόχο όχι απλά να την περιγράψει, αλλά να αναδειχθούν οι αιτίες που την διαμορφώνουν και πάνω απ' όλα η ανάγκη για αγώνα.
Τη σκηνοθεσία έκανε η Μάρα Γαργαλάκου, ενώ το σενάριο έγραψαν η Μαντώ Ζαμπούνη και η Ελλη Καλαμαρά, ενσωματώνοντας, με πολύ επιτυχημένο τρόπο, κείμενα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, του Πολ Λαφάργκ και του Γιάννη Νεγρεπόντη.
Την Κυριακή, οι εκδηλώσεις μεταφέρθηκαν στο Στέκι, όπου σε φορτισμένη ατμόσφαιρα, ανακοινώθηκε στους παρευρισκόμενους η ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου να μετονομαστεί το Στέκι σε Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων - Κυψέλης σε Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων - Κυψέλης «Καίτη Πανοπούλου». Στην εκδήλωση μίλησε ο Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος μέλος του ΔΣ και εκλεγμένος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και ακολούθησε συναυλία με την Εύα Φάμπα, δεξιοτέχνη της κιθάρας και αναγνωρισμένη μουσικό και συνθέτιδα και τη φλαουτίστα Αμαλία Κουντούρη, τη σοπράνο Ιωάννα Πολυζώη και τον κιθαρίστα Γεράσιμο Πολλάτο. Στη συναυλία παρουσιάστηκαν έργα γνωστών Λατινοαμερικάνων συνθετών, καθώς και σε πρώτη παρουσίαση το τραγούδι της Ε. Φάμπα «Θάλασσα» σε στίχους της Μ. Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή.
Ο Λ. Νικολάου - Αλαβάνος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα ότι το Στέκι λειτουργεί αδιάλειπτα 12 χρόνια και είναι «αποτέλεσμα της συζήτησης που ξεκίνησε μέσα στο μαζικό κίνημα στα τέλη του 2005, με ουσιαστική συνεισφορά του Κομμουνιστικού Κόμματος, με επίκεντρο τα προβλήματα της νεολαίας και των νέων εργαζομένων: Ζητήματα πρόσβασης στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στον ελεύθερο χρόνο, δικαιώματα που όλο και περισσότερο μειώνονται, κατακερματίζονται, εμπορευματοποιούνται μέσα στην κοινωνία όπου το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας αναγκαστικά πουλιέται και αγοράζεται, συχνά έναντι αδρού αντιτίμου».
Οπως ανέφερε, στόχος της λειτουργίας ήταν «ένα "στέκι" όπου θα μπορούν να συναντιούνται ο μαθητής, ο φοιτητής, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο Ελληνας, ο μετανάστης. Οπου θα προβάλλεται ένας διαφορετικός τρόπος ζωής, θα καλλιεργούνται μέρα με τη μέρα η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η διεκδίκηση, ο αγώνας για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα, σε τοπικό και γενικότερο επίπεδο. Ενα στέκι που θα είναι ταυτόχρονα και οργανωτής της πάλης».
"Καπετάνισσα" σε αυτήν την προσπάθεια, από την αρχή της, ήταν η συντρόφισσα Καίτη. Στέλεχος του ΚΚΕ, άοκνη κομμουνίστρια, γλυκύτατος άνθρωπος. Η Καίτη συγκέντρωνε όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να καθοδηγήσει μία τόσο πολυσύνθετη δουλειά: Αισιόδοξη, δημιουργική, ακούραστη, χωρίς προκαταλήψεις, για να ανοίγει νέους δρόμους επαφής με κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνη, από δεκάδες χώρες του κόσμου, με διαφορετικά υπόβαθρα και πολιτισμούς. Με έγνοια για τον συνάνθρωπο, αυστηρή στην κριτική της αλλά ποτέ άδικη. Πρωτοπόρα στη δουλειά με τους πρόσφυγες και μετανάστες, που την θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο, φίλη, οικογένεια, μητέρα. Η αναγνώρισή της ακόμη και από ανθρώπους που είχαν διαφορετική αντίληψη και πρακτική - π.χ. κοινότητες μεταναστών που λειτουργούν με άλλο προσανατολισμό και όρους - είναι το μέτρο ακριβώς της ικανότητας και της συνεχούς προσπάθειας της συντρόφισσας Καίτης να καλυτερεύει, να βαθαίνει, να αυξάνει την παρέμβασή της, να μην τα παρατάει.