Οπου ακούς «στρατηγική συμμαχία», να «κουμπώνεσαι». Αυτό είναι το συμπέρασμα από τις εξελίξεις στις ελληνοαμερικανικές και τις ελληνογαλλικές σχέσεις, μετά την υπογραφή της Συμφωνίας για τις βάσεις με τις ΗΠΑ και τις αλλεπάλληλες συναντήσεις μεταξύ κυβερνητικών στελεχών Ελλάδας και Γαλλίας, με προοπτική την υπογραφή μιας «συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας και συνδρομής» μέχρι το καλοκαίρι. Στην πρώτη περίπτωση, στο πλαίσιο του «Στρατηγικού Διαλόγου», η Ελλάδα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε πολεμικό ορμητήριο, με τη διασπορά αμερικανικών βάσεων σε όλη τη χώρα, ακόμα και με την ένταξη του ναυπηγείου Σύρου στα στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ, σε συνεργασία με το Ισραήλ. Με τη Γαλλία, τα σχέδια αφορούν την αποστολή φρεγάτας στα Στενά του Ορμούζ και την αποστολή στρατού στο ...Μάλι (!), την πρώην γαλλική αποικία, όπου ο γαλλικός στρατός διατηρεί ισχυρές δυνάμεις. Χώρια η ελληνική συνοδεία στο γαλλικό αεροπλανοφόρο στη Μεσόγειο και τα αεροσκάφη «Rafale» που προορίζονται να σταθμεύουν σε ελληνικά αεροδρόμια. Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και την ανάπτυξη της συστοιχίας «Patriot» στη Σαουδική Αραβία, για να αποδεσμεύσουν - όπως ακούγεται - οι ΗΠΑ δυνάμεις για το Ιράκ, έχει ένα πλήρες πανόραμα των «εργολαβιών» που αναλαμβάνει η Ελλάδα στην ευρύτερη περιοχή για λογαριασμό του ευρωατλαντικού άξονα, όπως επιβάλλουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Η αναβάθμιση όμως αυτή της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής μόνο «κακά ξεμπερδέματα» προμηνύει για το λαό.