ΗΣύνοδος Κορυφής της 10ης Νοέμβρη '99 υπήρξε αρκετά αποκαλυπτική στις αποφάσεις της για τις προθέσεις της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στην Ελλάδα, ο όγκος αυτών των αποφάσεων σκεπάστηκε από μια συνεχή κι εν πολλοίς ανούσια συζήτηση αποκλειστικά για τα ελληνο-τουρκικά. Θα χρειαστεί αρκετός κόπος και χρόνος για να αποκαλυφθούν όλες οι πλευρές αυτής της Συνόδου. Ενα βασικό ζήτημα που απασχολεί ιδιαίτερα το κίνημα ειρήνης, είναι η απόφαση για τη συγκρότηση του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Στρατού. Πρόκειται για ένα μιλιταριστικό σώμα αποτελούμενο κατ' αρχήν από 60.000 ενόπλους. Η αποστολή του - κατά τα λεγόμενα - θα είναι να επεμβαίνει σε περιοχές κρίσεως για να επιβάλει την ειρήνη. Επίσης θα επεμβαίνει και όπου κατά την κρίση των ιθυνόντων παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εχοντας την εμπειρία των τεκταινομένων στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο κι ευρύτερα στη Γιουγκοσλαβία από τις ίδιες κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, γίνεται αντιληπτό το τι πρόκειται να συμβεί σε κάθε χώρα και λαό που θα γίνει στόχος παρόμοιων επεμβάσεων. Η ιστορία του λεγόμενου «αυτόνομου» κι «ανεξάρτητου» ευρω-στρατού έχει πίσω της περίπου μια 20ετία. Από το τέλος της 10ετίας του '70 και τις αρχές της 10ετίας του '80 δημιουργήθηκε μια γαλλο-γερμανική ταξιαρχία αποτελούμενη από πέντε χιλιάδες ενόπλους, με έδρα τη Δυτική τότε Γερμανία.

Η ταν η εποχή της έντονης γαλλικής φιλολογίας για την ανεξάρτητη ευρωπαϊκή αμυντική οργάνωση εκτός του ΝΑΤΟ και του αμερικανικού ελέγχου. Τότε η Γαλλία εμφανιζόταν ως η ανεξάρτητη ευρωπαϊκή πυρηνική δύναμη που ήταν εκτός του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ. Ηταν η εποχή του γαλλικού αμυντικού σχεδίου «ΕΥΡΗΚΑ» που φιλοδοξούσε να γίνει η αμυντική ομπρέλα όλης της Δυτικής Ευρώπης. Ολη αυτή η προσπάθεια ήταν ενταγμένη στη φιλολογία της λεγόμενης «ανεξάρτητης κι αυτόνομης» Ευρώπης. Ο στρατιωτικός τομέας ήταν σκέλος του πολιτικο-οικονομικού τομέα της ΕΟΚ. Πρέπει εδώ να επισημανθεί ότι υπό τις τότε υπαρκτές διεθνείς συνθήκες με την παρουσία της ΕΣΣΔ και το σοβιετικό πόλο ισχύος, το νόημα της ευρωπαϊκής διαφοροποίησης από τις ΗΠΑ ήταν σε βασικά σημεία διαφορετικό. Επρόκειτο, κατ' ουσία, για την προσπάθεια της Γαλλίας να μεταδώσει τη δική της διαφοροποιημένη από εκείνη των ΗΠΑ πολιτική έναντι της ΕΣΣΔ στο σύνολο της ευρωπαϊκής οντότητας, όπως εκείνη την αντιλαμβανόταν. Εκείνη η προσπάθεια δεν είχε ουσιώδες αποτέλεσμα, αλλά έμενε ως μια οιονεί γαλλική επιδίωξη. (Εδώ αξίζει να ερευνηθεί η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση του 1974, να αποσυρθεί η Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κατά το γαλλικό πρότυπο, η ανοιχτή σύμπραξή της με τη Γαλλία -ΕΛΛΑΣ/ΓΑΛΛΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ- κι η τελική αποτυχία αυτού του εγχειρήματος με την ελληνική επανασύνδεση στο ΝΑΤΟικό στρατιωτικό σκέλος).

Ηανατροπή του σοβιετικού πόλου ισχύος αποτέλεσε ουσιαστικά τη νεκροκαμπάνα της γαλλικής προσπάθειας περί ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας έναντι των ΗΠΑ. Στις αρχές της 10ετίας του '90, αναπτύχθηκε μια έντονη φιλολογία στους κόλπους της Δυτικής Ευρώπης (τότε ΕΟΚ) για τη νέα ανεξάρτητη ευρωπαϊκή εποχή. Βασικό «σημείο στίξεως» ήταν η νεκρανάσταση της Δυτικο-Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ), ενός μιλιταριστικού σχηματισμού που υπέβοσκε από τα γεννοφάσκια του στην 10ετία του '50. Το φινάλε όλης αυτής της φιλολογίας, ήταν να αναγνωριστεί η ΔΕΕ, από τους ίδιους τους Δυτικο-Ευρωπαίους εταίρους, ως ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ. Η αμερικανική πρωτοκαθεδρία στη Δυτική Συμμαχία επιβεβαιωνόταν με τον πιο κατάπτυστο τρόπο από τα ευρώδουλα αφεντικά. Η τωρινή απόφαση της Διάσκεψης Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, είναι συνέχεια αυτής της ιστορίας. Το μόνο που απέμεινε στα ευρω-αφεντικά είναι να προσαρμόσουν ένα δικό τους στρατό στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ κι υπό τον έλεγχό του. Αυτό καθίσταται σαφές στην απόφαση του Ελσίνκι που προβλέπει ανάληψη στρατιωτικών επιχειρήσεων από το 2002.

Οευρω-στρατός μαζί με την ευρω-αστυνομία θα αναλάβει την αντιμετώπιση και καταστολή λαϊκών κινημάτων στην Ευρώπη. Επίσης θα συμμετέχει σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις εκτός Ευρώπης. Εάν αυτός συσχετιστεί με τη δημιουργία της «Ταξιαρχίας Νοτίου Ευρώπης» που αναφέρθηκε στο προηγούμενο άρθρο μου, τότε γίνεται αντιληπτή η επιδίωξη της Νέας Τάξης, να επιδοθεί σε ένα συνεχή πόλεμο εναντίον εθνών και λαών.