Πρόκειται για το παιδί που έχασε τη ζωή του από αδέσποτη σφαίρα σε σχολική γιορτή στο Μενίδι τον Ιούνη του 2017
Σύμφωνα λοιπόν με την απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, «επιδικάζεται συνολικά χρηματική ικανοποίηση 490.000,00 ευρώ (130.000 σε κάθε έναν από τους γονείς, 80.000 στην αδερφή, 50.000 σε κάθε έναν από δύο γιαγιάδες και έναν παππού), αναγνωρίζοντας ανάμεσα σε άλλα ότι: (...) το εναγόμενο (σ.σ. Δημόσιο) παρανόμως παρέλειψε να λάβει διά των αστυνομικών οργάνων του τα προσήκοντα μέτρα προστασίας της σχολικής εκδήλωσης της 7.6.2017, συνιστάμενα συγκεκριμένα στην εγκαθίδρυση, διακριτικού έστω, μηχανισμού επιτήρησης των σχολείων της επίμαχης περιοχής, ιδίως κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων ως η επίμαχη. Η παράλειψη αυτή συνδέεται αιτιωδώς με το ένδικο συμβάν, καθότι ένας τέτοιος μηχανισμός, συνιστάμενος κατά βάση στη διακριτική έστω παρουσία αστυνομικού οργάνου, θα ήταν ικανός και πρόσφορος, κατά τα δεδομένα της κοινής πείρας και τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, να αποθαρρύνει την εκδήλωση εγκληματικών ενεργειών, μεταξύ των οποίων και την παράνομη και άσκοπη χρήση όπλων πλησίον των σχολείων της επίμαχης περιοχής, και επομένως να αποτρέψει το ένδικο τραγικό συμβάν».
Θυμίζουμε ότι από μια σειρά από φορείς της περιοχής, σωματεία, συλλόγους κ.λπ. αναδεικνυόταν η ευθύνη του κράτους σε αυτό το τραγικό γεγονός, σε αντίθεση με τις ρατσιστικές φωνές που προσπάθησαν να το αξιοποιήσουν για να στοχοποιήσουν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, να σπείρουν το μίσος και να καλύψουν την εγκληματική δράση τους. Ωστόσο χρειάζεται να τονίσουμε ότι οι φορείς αυτοί στο ζήτημα «ευθύνες του κράτους» αναδείκνυαν πιο βαθιές αιτίες από αυτές που περιγράφονται στην απόφαση. Αφορούν ουσιαστικά όλο το πλέγμα που καθιστά ολόκληρες περιοχές και πληθυσμούς έρμαια της εγκληματικής δραστηριότητας (π.χ. εμπόριο ναρκωτικών και όπλων) που συνδέεται με επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά και με μηχανισμούς του κράτους, την πολιτική της γκετοποίησης και της υποβάθμισης.
Θυμίζουμε επίσης ότι εδώ και χρόνια υπάρχει «μνημόνιο συνεργασίας» του δήμου Αχαρνών με την Ελληνική Αστυνομία, που περιλαμβάνει μια σειρά από μέτρα αύξησης της αστυνόμευσης, ωστόσο αυτό το μνημόνιο δεν εμπόδισε ούτε να χάσει ο 11χρονος μαθητής της ζωή του ούτε βέβαια να περιοριστούν φαινόμενα που έχουν γίνει καθημερινότητα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού της περιοχής. Αλλωστε, μια από τις βασικές αιτίες που η αστυνόμευση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η αστυνομία, η λειτουργία των μηχανισμών της δεν έχει κύρια κατεύθυνση και προσανατολισμό την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, όπως άλλωστε καταγγέλλουν ακόμα και αστυνομικοί υπάλληλοι. Ετσι, ενώ δείχνει μεγάλη αποτελεσματικότητα στην καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων, δείχνει «αδυναμία» στο χτύπημα του «οργανωμένου εγκλήματος».
Γεννιέται λοιπόν ο προβληματισμός πώς θα αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα μια σύσταση για «αστυνόμευση των σχολικών δραστηριοτήτων», όπως ουσιαστικά το θέτει η απόφαση, πολύ περισσότερο που συμμετέχοντες στην εκδήλωση όπου σκοτώθηκε ο άτυχος μαθητής θέτουν το ερώτημα τι ακριβώς θα έλυνε η παρουσία αστυνομικών στο σχολείο του Μάριου, ο οποίος ξαφνικά την ώρα της γιορτής έπεσε νεκρός, χωρίς καν να ακουστούν οι πυροβολισμοί, από μια σφαίρα που ακόμα κανείς δεν ξέρει από που ήρθε. Αναμφισβήτητη η ευθύνη του κράτους για το γεγονός, μένει όμως πολύς δρόμος για να χρεωθεί την πραγματική του ευθύνη ώστε να μη θρηνήσει νέα θύματα η συγκεκριμένη περιοχή, αλλά και καμία άλλη.