Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες στο καπιταλιστικό σύστημα αποτελούν πάντα το αποτέλεσμα αγώνων.

Για την κρατική εξουσία και το κεφάλαιο συνιστούν όμως «περιορισμούς» της «ομαλότητας», δηλαδή ρυθμίσεις που δυσχεραίνουν την εργοδοτική αυθαιρεσία, την «ελεύθερη άσκηση» της εκμετάλλευσης της εργασίας, την υπόκλιση στη «θρησκεία» της «επιχειρηματικότητας», τη θεοποίηση του κέρδους.

Γι' αυτό σε κάθε συνταγματική ή νομοθετική θεσμοθέτηση κοινωνικών δικαιωμάτων και εργατικών κατακτήσεων παρατίθενται και οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες το κράτος μπορεί να αποφασίσει τον περιορισμό τους ή και την αναστολή τους. Το ισχύον Σύνταγμα προβλέπει, άλλωστε, την απαγόρευση διαδηλώσεων όποτε υφίσταται «σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια», πρόβλεψη που δεν έλαβε ιδιαίτερη έκταση, λόγω της δυναμικής των αγώνων.

Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεπικουρούμενη από την απελπισμένη προσπάθεια του «νέου ΣΥΡΙΖΑ» να αποδείξει προς κάθε κατεύθυνση ότι αποτελεί κόμμα του αστικού κατεστημένου, αισθάνθηκε ξαφνικά τόσο ισχυρή ώστε να μιμηθεί το πνεύμα «ελευθεριών» της χούντας.

Θεσπίζει το ιδιώνυμο έγκλημα της συμμετοχής σε απαγορευμένη συγκέντρωση, παρέχει την ευχέρεια στην αστυνομία να αποφασίζει πότε «διαταράσσεται η κοινωνικοοικονομική ζωή», και ιδρύει μια επιτελική κατασταλτική «Διεύθυνση Πρόληψης της Βίας».

Βεβαίως, η βία είναι υπαρκτή στην ελληνική κοινωνία, αλλά η κυρίαρχη, σχεδόν αποκλειστική όψη της είναι η κρατική βία και τρομοκρατία.

Ομως οι «τεχνολόγοι» της φτωχοποίησης των πολλών και της «ανάπτυξης» των λίγων διαπράττουν μέγιστο σφάλμα θεωρώντας ότι έχουν εξασφαλίσει τη συναίνεση της κοινωνίας.

Η νεολαία, το εργατικό κίνημα και όλοι όσοι αγωνίζονται για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολλών θα καταργήσουν στην πράξη το νέο νομοθετικό τερατούργημα.