«Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι... να 'χω σκέψη που σωπαίνει»... τραγούδησε μ' ένα ξεσηκωτικό τόνο στο ξεκίνημα της μεγάλης συναυλίας του το Σάββατο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, για να δηλώσει αμέσως μετά από σκηνής: «Λυπάμαι που έλειψα μόνο πέρσι από το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, αλλά λείψατε κι εσείς... Ξεκίνησα μ' ένα τραγούδι του Μίκη που ηχογραφήσαμε το 1974. Ξέρετε... ο Μίκης δεν μπορεί να πεθαίνει... και να το ήθελε δε γίνεται... Το κορμί του θα γίνει ένας μεγάλος πλάτανος και οι αγώνες του και η Τέχνη του θα ταξιδεύουν για πάντα στην αιωνιότητα», είπε συνεχίζοντας με «Το σφαγείο» και ξεσηκώνοντας το τεράστιο νεανικό κοινό της Κεντρικής Σκηνής.

Συνέχισε παρουσιάζοντας δύο τραγούδια από την καινούργια του δουλειά με τίτλο «Αντίλαλος» κι αμέσως μετά κάνοντας «βουτιά» σε αγαπημένα κομμάτια της δισκογραφίας του. Τραγούδι του 1984, «πάνε πολλά χρόνια από τότε, κάθε φορά λέω να το αφήσω στην άκρη, αλλά δεν αφήνουν οι συνθήκες... έτσι κι αλλιώς πάντα θα φοβάμαι γι' αυτά που γίνονται και θα γίνονται χωρίς εμάς», είπε, δίνοντας το σύνθημα για το «Φοβάμαι», ενώ θύμισε ότι «εδώ είναι και ο Μικρούτσικος παιδιά» κι ερμήνευσε κομμάτια από τη δισκογραφία του με τον αξέχαστο Θάνο Μικρούτσικο.

Τα δυνατά κομμάτια εναλλάσσονταν με τα καταπληκτικά σολαρίσματα των μουσικών του κι άλλοτε έδιναν τη θέση τους στη μελωδικότητα γιατί... «και ο Λοΐζος είναι εδώ», όπως μας θύμισε πριν τραγουδήσει για τον Τσε. Κι ύστερα ήρθε και ταίριαξε το Πουέρτο Ρίκο, γιατί «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» και οι αναφορές στον Τσε δέθηκαν μ' αυτές στον Νίκο Μπελογιάννη.

«Χαιρετίσματα», «Γουίλι», «Ενα καράβι παλιό σαπιοκάραβο», «Βικτώρια»... και τόσα άλλα... τραγούδια με τα οποία έχουν μεγαλώσει πια διαφορετικές γενιές, τραγούδια στον ρυθμό του που καίει ακόμα... ρυθμικά χειροκροτήματα, καπνογόνα, ασταμάτητο τραγούδι από το κοινό όλων των ηλικιών που «ξεσηκώθηκε» στον συναυλιακό «χαμό» που μόνο ο Βασίλης ξέρει να κάνει και που όταν συναντιέται με το Φεστιβάλ της ΚΝΕ εδώ και τόσα χρόνια, απογειώνεται...