Με περιοδείες και συσκέψεις δόθηκε συνέχεια στη συζήτηση που πάντα το ΚΚΕ κρατάει ανοιχτή με εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές. Ετούτη τη φορά όμως φάνηκε ότι η συζήτηση, εμπλουτισμένη και από την πείρα του τελευταίου διαστήματος, ήταν πιο πλούσια, γίνανε ερωτήσεις, εκφράστηκε προβληματισμός, ζωντάνεψε μέσα από τις παρεμβάσεις που πρόσθεταν εικόνα και πείρα. Αποδείχθηκε ότι και στον χώρο της Εκπαίδευσης είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που έχουν ανοιχτά τα αυτιά τους και παρακολουθούν το ΚΚΕ, τις θέσεις και τη δράση του.

Το Κάλεσμα της ΚΕ για συμπόρευση με το ΚΚΕ μπορεί να βρει ευήκοα ώτα γιατί είναι πολλοί αυτοί με τους οποίους έχουμε συναντηθεί - ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα - στον προβληματισμό γύρω από κρίσιμα και επίμαχα ζητήματα της Εκπαίδευσης. Οι ερωτήσεις που έγιναν σε πολλές από αυτές τις συσκέψεις το αποδεικνύουν:

• Ποιος είναι ο πυρήνας των στοχεύσεων των αλλαγών που γίνονται στα σχολεία;
• Γιατί δεν εξασφαλίζονται ούτε τα στοιχειώδη για τη μόρφωση των παιδιών του λαού; Γιατί κάθε χρόνο τα προβλήματα με τα κενά των εκπαιδευτικών, τις κτιριακές υποδομές, τα προβλήματα στην καθαριότητα των σχολικών μονάδων μεγαλώνουν;
• Πώς έχει επιδράσει η καραντίνα και η τηλεκπαίδευση στη μόρφωση και την ψυχολογία των παιδιών;
• Γιατί οι μέχρι τώρα αγώνες των εκπαιδευτικών δεν ανέτρεψαν τον στόχο για την προώθηση της λεγόμενης «αξιολόγησης» στα σχολεία, σε αντίθεση με τους αγώνες των εργαζομένων της «e-food» ή στο λιμάνι του Πειραιά;
• Γιατί κάθε μεταρρύθμιση στην Εκπαίδευση επικαλείται τα αδιέξοδα της προηγούμενης, αλλά στην ουσία συνεχίζει την ίδια πολιτική;
• Τι μπορεί να γίνει τελικά για να αλλάξει η κατάσταση, αν μπορεί να αλλάξει;

Ταυτόχρονα, οι ίδιες οι ερωτήσεις που τέθηκαν, και η συζήτηση που ακολούθησε, ανέδειξαν πόσο κρίσιμο είναι για να δοθεί διέξοδος στους προβληματισμούς να γίνει ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα συνάντησης και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, στις διεκδικήσεις, στις θέσεις, στις προτάσεις, στους αγώνες. Το έδαφος υπάρχει. Γιατί ανεξάρτητα από επιλογές που έχει κάνει κανείς τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα η δυσαρέσκεια φουντώνει, τα ερωτήματα πληθαίνουν. Και η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ ξέρουμε ότι μπορεί να φωτίσει πλευρές, να μπολιάσει τους προβληματισμούς με αισιοδοξία, να δώσει απαντήσεις.

Ας σκεφτούμε γύρω από το ζήτημα της Εκπαίδευσης.

Μόνο το ΚΚΕ φέρνει στο επίκεντρο ότι σήμερα μπορούμε να έχουμε ένα σχολείο που θα δίνει σύγχρονη μόρφωση σε όλα τα παιδιά, σε όλα τα πεδία της γνώσης. Ομως, αυτή η δυνατότητα δεν γίνεται πραγματικότητα γιατί το σύστημα, ο καπιταλισμός θέτει στην Εκπαίδευση τον στόχο να προετοιμάσει τους αυριανούς εργαζόμενους, ώστε στη συντριπτικά μεγάλη τους πλειοψηφία να έχουν ένα ορισμένο επίπεδο γνώσεων, που θα τους κάνει χρήσιμους στους εργοδότες, να πληρώνονται με 400 ευρώ, χωρίς να αμφισβητούν - αντίθετα να υιοθετούν - όλους τους στόχους που βάζουν οι εκμεταλλευτές τους.

Ο στόχος αυτός θα τίθεται όσο το κράτος που σχεδιάζει την εκπαιδευτική πολιτική λειτουργεί με κριτήριο τη διαιώνιση του συστήματος, την εξασφάλιση του κέρδους των καπιταλιστών. Αρα εδώ δεν φταίει απλά η μία ή η άλλη κυβέρνηση. Αλλωστε τις έχουμε δοκιμάσει όλες, σε όλες τις εκδοχές και «προκοπή δεν είδαμε». Ολες θεωρούσαν κόστος τη στοιχειώδη ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών των παιδιών του λαού γιατί είχαν άλλες προτεραιότητες (ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, «ζεστό» χρήμα στις επιχειρήσεις για επενδύσεις). Αλλες είναι οι προτεραιότητές τους ακόμα και για τα λεφτά που δίνονται.... στην Εκπαίδευση. Για παράδειγμα, από το Ταμείο Ανάκαμψης πιστώνονται σημαντικά ποσά, που όμως θα πάνε στις επιχειρήσεις για προγράμματα μαθητείας, έρευνας, εκσυγχρονισμού των δεξιοτήτων του ενεργού πληθυσμού, για τον λεγόμενο ψηφιακό μετασχηματισμό της Εκπαίδευσης. Και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, δεν είναι ζήτημα διαχείρισης, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού το ίδιο το Ταμείο Ανάκαμψης θέτει ως προϋπόθεση για την εκταμίευση των χρημάτων την προώθηση των στρατηγικών στοχεύσεων του κεφαλαίου.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι οι ελλείψεις καθηγητών ακόμα και σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, οι σοβάδες που πέφτουν από τα ταβάνια σχολείων, οι πλημμυρισμένες αίθουσες, η διακοπή των σχολικών γευμάτων, τα ξεπαγιασμένα παιδιά αφού τα χρήματα των σχολικών επιτροπών δεν φτάνουν για θέρμανση.

Για όλα αυτά ζητάνε σήμερα από τις λαϊκές οικογένειες να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη επικαλούμενοι την ατομική ευθύνη. Αλλωστε, σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιήθηκε και η πανδημία, μεταφέροντας την ευθύνη για όλα στις λαϊκές οικογένειες. Εχουν κενά τα παιδιά στα μαθήματα; Ας πάνε φροντιστήριο. Εχουν επιβαρυμένη ψυχολογία; Ας το λύσει η οικογένεια. Η κυβέρνηση πάντως δεν εξασφαλίζει ούτε Ενισχυτική Διδασκαλία και Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη ούτε καν προσαρμοσμένη ύλη προκειμένου να καλυφθούν τα κενά. Δεν εξασφαλίζει σχολικούς νοσηλευτές για παιδιά με βαριές παθήσεις, για τα ...«μικροπροβληματάκια» στην ψυχολογία θα πάρει μέτρα;

Το επιχείρημα βέβαια ότι τα λεφτά δεν φτάνουν δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούν απέναντι στις διεκδικήσεις τους οι εργαζόμενοι. Για παράδειγμα, αυτή ήταν η απάντηση και όταν οι εκπαιδευτικοί διεκδικούσαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μόνιμους διορισμούς.

Αλλωστε, έχει ενδιαφέρον ότι ο υπουργός Παιδείας επί ΣΥΡΙΖΑ σε εκδήλωση είπε ότι η ΝΔ κράτησε τη δική του αρχιτεκτονική στην πολιτική της για την Παιδεία, κάνοντας ορισμένες αλλαγές ιδεολογικού περιεχομένου, όπως το να μην κληρώνεται ο σημαιοφόρος στις παρελάσεις. Διαφωνίες στα επιμέρους για να στήνεται ο καβγάς και να περνάει στα ψιλά η συμφωνία στα κύρια, στα στρατηγικά ζητήματα.

Ποια είναι αυτά τα στρατηγικά στα οποία συμφωνούν; Συμφωνούν στην παροχή μόρφωσης ανάλογα με την τσέπη του γονιού, στην αυτονομία και την «αξιολόγηση» της σχολικής μονάδας.

• Γι' αυτό και στο κίνημα των εκπαιδευτικών, παρά την πίεση που τους ασκήθηκε από τη σχεδόν καθολική άρνηση στην «αξιολόγηση», στο 95% των συλλόγων διδασκόντων των σχολείων, οι δυνάμεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στάθηκαν συνεπείς στις στρατηγικές συμφωνίες τους υπονομεύοντας τον αγώνα με τη στάση τους στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες. Η στάση αυτή σίγουρα επέδρασε και στο αποτέλεσμα των αγώνων και αποτελεί μία τρανή απόδειξη για την ανάγκη αλλαγής συσχετισμών μέσα στο κίνημα, για την ανάγκη να συναντιούνται οι αγώνες με τον σταθερό, ταξικό προσανατολισμό που θέτουν οι κομμουνιστές μέσα στο κίνημα, να μην παγιδεύονται στη στείρα αντικυβερνητική κατεύθυνση που ουσιαστικά επιδιώκει την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής με άλλον ...στο τιμόνι.
• Γι' αυτό και στο κίνημα των γονιών αυτές οι δυνάμεις επιδιώκουν να υιοθετείται η λογική ότι από τα πάνω θα λύνονται τα προβλήματα. Δεν χρειάζονται κινητοποιήσεις, είναι επιζήμιες οι διεκδικήσεις. Το πολύ πολύ να κάνουμε κανένα «διάβημα», να στείλουμε κανένα έγγραφο. Αυτά λένε, επιδιώκοντας να μεταφέρονται οι ελπίδες σε κάποιον ...σωτήρα που θα φέρει τις λύσεις. Εναν άλλο δήμαρχο, ή έναν άλλον υπουργό, ή έναν άλλον πρωθυπουργό.

Σήμερα όμως είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που αναρωτιούνται με βάση την πείρα τους αν μπορούμε να προσδοκούμε λύση από τα πάνω. Δεν έχουν απαντήσει. Ομως το ερώτημα σε ορισμένες περιπτώσεις έχει τεθεί και είναι εκεί και μας περιμένει για να το απαντήσουμε.

Και η απάντηση είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Συμπόρευση με τους κομμουνιστές στο κίνημα για να αλλάζει ο συσχετισμός. Πιο πολλοί αγωνιστές, πιο πολλοί κομμουνιστές στους συλλόγους γονέων, στα σωματεία, στα μαθητικά συμβούλια. Πιο τολμηρά στην πάλη για όλα τα προβλήματα. Απέναντι σε όλους όσοι έχουν ευθύνες. Κράτος, κυβέρνηση, δήμοι και Περιφέρεια.

Συμπόρευση με το ΚΚΕ στην ιδεολογική πάλη. Για να φτάνει στα σχολεία η ανατρεπτική ιδεολογία του ΚΚΕ. Για να απαντιούνται ο ανορθολογισμός, ο αντικομμουνισμός. Για να ανοίγει το μυαλό των νέων ανθρώπων.

Συμπόρευση με το ΚΚΕ στην πολιτική πάλη για να ανοίγει ο δρόμος για να ζήσουμε καλύτερα, για να απαλλαγεί η κοινωνία από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Για ένα σχολείο που πραγματικά θα μορφώνει όλα τα παιδιά. Γιατί τίποτα δεν μένει ακίνητο. Ακόμα κι αν φαίνεται έτσι.

Η προσπάθεια αυτή των Κομματικών Οργανώσεων με τις συσκέψεις πρέπει να συνεχιστεί. Τώρα που τα ερωτήματα παραμένουν ...και μας περιμένουν.