Σωροί από χιλιάδες βαλίτσες περιμένουν στα διεθνή αεροδρόμια τη «διεκπεραίωσή» τους. Εκατοντάδες πτήσεις κάθε βδομάδα ακυρώνονται προς όλους τους προορισμούς. Για παράδειγμα, μέσα σε τρεις μήνες, πάνω από 15.000 ακυρώσεις έγιναν σε αεροδρόμια της Βρετανίας και άλλες τόσες στη Γερμανία και την Ολλανδία. Κοινός παρονομαστής σε όλο αυτό το ανακάτεμα είναι οι ελλείψεις προσωπικού, καθώς πλέον, ακόμα και μεγαλοστελέχη αερομεταφορέων ομολογούν ότι οι περικοπές κατά τη διάρκεια της πανδημίας ήταν «υπερβολικές» (ενδεικτικά στη «Lufthansa», το εργατικό δυναμικό συρρικνώθηκε κατά το 1/3). Τότε που η συρρίκνωση του μεταφορικού έργου, εξαιτίας των περιορισμών της πανδημίας, φορτώθηκε στις πλάτες των εργαζομένων, με απολύσεις, εντατικοποίηση και αναστολή εργασίας. Την ίδια ώρα, χιλιάδες εργαζόμενοι των αεροπορικών εταιρειών κατεβαίνουν σε απεργίες σε όλη την Ευρώπη, ζητώντας αυξήσεις στους μισθούς. Κάθε ώρα καθυστέρησης, κάθε ακυρωμένη πτήση, κάθε βαλίτσα που περιμένει τα εργατικά χέρια για να φτάσει στον προορισμό της, κάθε ομολογία διευθυντικού στελέχους ότι «κάτι πρέπει να γίνει» για να βρεθεί εργατικό δυναμικό, βγάζει ξανά στην επιφάνεια τη μεγάλη αλήθεια. Δείχνει ποιοι έχουν πραγματικά τη δύναμη να μετατρέπουν τα κουφάρια σε κολοκουρδισμένες μηχανές. Δείχνει - όπως έγινε και στη διάρκεια της πανδημίας - ότι χωρίς τους «από κάτω» δεν κινείται τίποτα, δεν μπορεί να πετάξει ούτε αεροπλάνο, δεν μπορεί να γυρίσει ούτε προπέλα στα βαπόρια. Είτε απέναντί της έχει την «κολακεία» και τα «καλοπιάσματα» είτε την εργοδοτική αυθαιρεσία και την καταστολή, η εργατική τάξη, όταν αγωνίζεται για το δίκιο της, δείχνει τη δύναμή της, τις δυνατότητες που έχει να αναμετρηθεί και με τον πιο σκληρό αντίπαλο!