Αλλοι μας λένε, «καλοί οι αγώνες και αναγνωρίζουμε τον ρόλο του Κόμματος σε αυτούς, όμως η λύση είναι πολιτική». Ακριβώς αυτό αναδεικνύουμε. Η λύση στα αδιέξοδα του συστήματος θα είναι πολιτική, με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και όχι με τις χρεοκοπημένες πολιτικές που έχουν δοκιμάσει ο λαός μας και οι άλλοι λαοί. Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ προϋποθέτει οργανωμένο τον λαό και αποφασισμένο να επιβάλει το δίκιο του, όχι χειραγωγημένο, ανοργάνωτο και τον καθένα ξεμοναχιασμένο, όπως τον θέλουν τα κόμματα του κεφαλαίου.

Τα εκβιαστικά διλήμματα, από τη μια, «σταθερότητα με ΝΔ ή Τσίπρας και χάος», και, από την άλλη «δεξιός μπαμπούλας ή αριστερή προοδευτική διακυβέρνηση», δεν είναι καινούργια. Εμφανίζονται παρόμοια σχεδόν κάθε προεκλογική και όχι μόνο περίοδο για να παγιδέψουν τον λαό μας.

Ας αναλογιστούν όμως οι εργαζόμενοι, τι κέρδισαν τόσα χρόνια από την κυβερνητική εναλλαγή και τη λογική του μικρότερου κακού, τη λογική της αναμονής και της ανοχής σε κυβερνητικές λύσεις;

Πριν από το 2009, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, τα αστικά κόμματα και οι επιχειρηματικοί όμιλοι έλεγαν στον λαό να μην έχει μεγάλες απαιτήσεις γιατί υπονομεύεται η καπιταλιστική ανάπτυξη. «Να εδραιωθεί», έλεγαν, «η πορεία της χώρας στο ευρώ και εδώ είμαστε εμείς». Και μετά ήρθε η καπιταλιστική κρίση. Και έλεγαν: «Τώρα ζητάτε; Τώρα υπάρχει ο κίνδυνος χρεοκοπίας. Να φύγουμε από την κρίση και εμείς είμαστε εδώ». Και όταν έληξε τυπικά η περίοδος των μνημονίων, μας έλεγαν: «Τώρα ζητάτε τις απώλειες πίσω; Θέλετε να μας ξαναγυρίσετε στα μνημόνια και τη χρεοκοπία; Να εδραιωθεί η ανάπτυξη και εμείς εδώ είμαστε». Και μετά ήρθε η πανδημία και έλεγαν τα αστικά κόμματα: «Τώρα ζητάτε; Τώρα ο κόσμος πεθαίνει, η οικονομία είναι άρρωστη, να ξεμπερδεύουμε με την πανδημία και εμείς είμαστε εδώ». Και μετά ήρθαν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η ενεργειακή φτώχεια και τώρα μας λένε: «Πάλι ζητάτε; Να ξεπεράσουμε την κρίση και εμείς είμαστε εδώ».

Λόγια και υποσχέσεις. Και από το ΠΑΣΟΚ, και από τον ΣΥΡΙΖΑ, και από τη ΝΔ. Μια πορεία τα τελευταία 15 χρόνια που οι ανάγκες του λαού ενοχοποιούνται και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων αποθεώνονται.

Και πού φτάσαμε...

Οι πραγματικοί μισθοί είναι μικρότεροι του 2010. Εργασιακά δικαιώματα ενός αιώνα, όπως το 8ωρο και η Κυριακή αργία, καταργήθηκαν. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουν κλείσει 9 νοσοκομεία και έχουν μειωθεί πάνω από 10.000 οι νοσοκομειακές κλίνες. Οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές έχουν γυρίσει 50 χρόνια πίσω. Τα λαϊκά νοικοκυριά είναι χρεωμένα μέχρι τον λαιμό, σχεδόν 2.000 φτωχοί άνθρωποι χάνουν το σπίτι κάθε χρόνο από τους πλειστηριασμούς. Μία στις δύο οικογένειες στην Ελλάδα δεν κάνουν καθόλου διακοπές. Φέρνουν νόμους για να καταργήσουν την απεργία, να βάλουν τα συνδικάτα και τις διαδηλώσεις στον «γύψο». Ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η ψυχαγωγία αποτελούν άγνωστες λέξεις για την πλειοψηφία του λαού μας.

Την ίδια περίοδο έχουμε δώσει για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς πάνω από 30 δισ. ευρώ. Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν επιδοτηθεί με εκατοντάδες δισ. ευρώ. Διευρύνεται συνεχώς το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της ΕΛΣΑΤ, χωρίς τα κοινωνικά επιδόματα, το ποσοστό της φτώχειας στην Ελλάδα εκτινάσσεται στο 48,2%, με τη χώρα μας να έχει τους περισσότερους φτωχούς στην ΕΕ σε ποσοστό πληθυσμού, περνώντας στο νήμα μόνο τη Βουλγαρία. Την ίδια στιγμή, 81.000 εκατομμυριούχοι στην Ελλάδα βλέπουν την περιουσία τους να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Μοναδικό αντίβαρο για τον λαό μας σε αυτήν την πορεία ήταν το ΚΚΕ. Οχι μόνο γιατί επιβεβαιώθηκε η πολιτική του αλλά γιατί απέναντι σε αυτό το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων και των απωλειών μπήκε μπροστά για να αντιστραφεί η άσχημη κατάσταση. Για να υπάρχουν νέες κατακτήσεις, για να προστατευτούν δικαιώματα, για να υπάρχουν πάντα στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, κόντρα στο σάπιο σύστημα της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης.

Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και μέσα από σκληρούς ταξικούς αγώνες καλλιεργήθηκε η απειθαρχία στους αντεργατικούς και κατασταλτικούς νόμους, στον απεργοκτόνο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, στον νόμο για τις διαδηλώσεις της ΝΔ, στον νόμο - έκτρωμα Χατζηδάκη, στον νόμο για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Δεκάδες απεργίες που κρίθηκαν παράνομες από τα αστικά δικαστήρια όλα αυτά τα χρόνια πραγματοποιήθηκαν τελικά με τη μεγάλη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων και τη μεγάλη αλληλεγγύη που γνώρισαν. Η απειθαρχία στις απαγορεύσεις της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου του 2020 αποτελεί πια ορόσημο της σύγχρονης ιστορίας του εργατικού κινήματος με την πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ.

Μέσα από τέτοιους αγώνες κερδήθηκαν αυξήσεις σε μισθούς, υπογράφτηκαν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και απαγορεύτηκαν οι απλήρωτες υπερωρίες σε ορισμένους κλάδους και επιχειρήσεις. Ακυρώθηκαν απολύσεις, διώχτηκαν δουλεμπορικά, πάρθηκαν μέτρα υγείας και ασφάλειας σε χώρους δουλειάς. Κατακτήθηκαν μέτρα προστασίας της ζωής του λαού από τον κορονοϊό, σώθηκαν σπίτια από τους πλειστηριασμούς, περιφρουρήθηκαν η ζωή και η περιουσία του λαού από μεγάλες φυσικές καταστροφές. Καμία κυβέρνηση δεν έδωσε τίποτα απ' όλα αυτά. Ολα κατακτήθηκαν με μαζική οργάνωση και πάλη.

Πολλοί εργαζόμενοι μέσα από αυτούς τους αγώνες συνειδητοποίησαν ότι διεξάγουν αγώνα τάξης εναντίον τάξης αφού είδαν απέναντί τους, με το μέρος της εργοδοσίας τους, να έχουν όλους τους εργοδότες, το κράτος, τις κυβερνήσεις και τα υπουργεία, τα αστικά δικαστήρια, τις δυνάμεις καταστολής, τα ΜΜΕ των καπιταλιστών. Τέτοιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η λύσσα με την οποία εργοδοσία, κράτος, δικαστήρια και δημοσιογράφοι επιτέθηκαν στην απεργία των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, επιχείρησαν να συκοφαντήσουν και να σηκώσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, όμως δεν τους πέρασε.

Αυτοί οι αγώνες που ακόμα είναι λίγοι θέλουμε να πολλαπλασιαστούν, να αγκαλιάσουν κάθε χώρο δουλειάς και κάθε κλάδο, να υπάρξει γενικός ξεσηκωμός. Η απεργία στις 9 Νοέμβρη είναι μια τέτοια μεγάλη αναμέτρηση. Μια αναμέτρηση απέναντι στην κυνική πολιτική της κυβέρνησης «προσαρμόζεστε ή πεθαίνετε». Με όσους θέλουν δηλαδή τον λαό μας να κρυώνει, να αρρωσταίνει και να πεινά για να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Αλλά και με όσους συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τη συνείδηση των εργαζομένων ότι μπορεί αυτό το σύστημα της βαρβαρότητας να εξανθρωπιστεί. Στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που λειτουργούν ως πυροσβέστες και βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Που επιδιώκουν να μετατρέψουν το κίνημα σε σκαλοπάτι της κυβερνητικής εναλλαγής.

Μια τέτοια λογική καλλιεργούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στο εργατικό κίνημα, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που όχι μόνο έχουν βάλει πλάτη στην αντεργατική πολιτική, αλλά αποτελούν και συνδιαμορφωτές της αντιλαϊκής πολιτικής μέσα από τα κανάλια του «κοινωνικού εταιρισμού».

Η πείρα που έχουμε αποκτήσει από τους επίδοξους λυτρωτές μας δεν πρέπει να αφήνει χώρο για νέες αυταπάτες. Θα είναι επιζήμια κάθε αναμονή που θα εντάσσει τους αγώνες σε οποιαδήποτε κυβερνητική εναλλαγή, που θα παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις μέσα στο λάκκο των υποσχέσεων και των ψεύτικων ελπίδων.

Να μην επιτρέψουμε η οργή μας, η αγανάκτηση να αξιοποιηθούν για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με τα ίδια ή με νέα υλικά από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμβάλει στην επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Στις 9 Νοέμβρη παλεύουμε για Συλλογικές Συμβάσεις και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό, για ρεύμα και βασικά αγαθά φτηνά για τον λαό, με κατάργηση όλων των άδικων φόρων που τα επιβαρύνουν για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, για να μην πάρει κανένα «κοράκι», καμία τράπεζα άλλο σπίτι εργατικής και λαϊκής οικογένειας.

Στις 9 Νοέμβρη να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς, να κλείσουν τα εμπορομάγαζα και τα γραφεία, οι φοιτητές και οι μαθητές να αφήσουν κάτω τα μολύβια τους και οι αγρότες να μην πάνε στο χωράφι. Στις 9 Νοέμβρη πρέπει να βουλιάξει η χώρα!

Οι αγώνες στη χώρα μας να πιάσουν το νήμα των μαζικών εργατικών διαδηλώσεων στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία και αλλού. Των λαϊκών εξεγέρσεων στο Καζακστάν και στη Σρι Λάνκα. Το καζάνι βράζει σε όλο τον κόσμο, οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Το δυνάμωμα του ΚΚΕ παντού θα συμβάλει αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση, θα δυναμώσει την αγωνιστικότητα και την αισιοδοξία μέσα στον λαό μας.

Με ισχυρό το ΚΚΕ και ισχυρούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες μπορούμε να βάλουμε τις βάσεις ώστε η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία να ανοίξει τον δρόμο για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και την οικονομία, για να γίνει ο λαός μας μια ώρα αρχύτερα νοικοκύρης στον τόπο του και στον κόπο του. Μπορούμε να τα καταφέρουμε.