Παρούσα στην εκδήλωση ήταν και η επί δεκαετίες στενή του συνεργάτιδα, Ρένα Παρμενίδου. Με συγκίνηση μιλά με τον κόσμο, τον «ξεναγεί» στο χωριό. Μπροστά στο παραδοσιακό καφενείο που σύχναζε ο Μίκης με τους αστυνομικούς πάντα στο πλευρό του, η Ρ. Παρμενίδου μας μετέφερε σε μια χειμωνιάτικη μέρα του 1969...
Ο Μίκης μπαίνει στο καφενείο και ζητά να φωνάξουν όλο το χωριό για να τους κεράσει. Οι αστυνομικοί, αστειευόμενοι, τον ρωτούν αν παντρεύει κανέναν... Εκείνος τους απαντά: Σήμερα «πάντρεψα» τη μουσική μου με το έργο του Αγγελου Σικελιανού. Μόλις είχε ολοκληρώσει την «Αρκαδία V», το Πνευματικό Εμβατήριο σε ποίηση Σικελιανού.
Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,
ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο.
Στην εκδήλωση το «παρών» έδωσε και ένας από τους αστυνομικούς που βρέθηκαν στη Ζάτουνα προκειμένου να φρουρούν τον Μίκη. Ο Σπύρος Κλείδωνας βρέθηκε ξανά σε αυτό το μέρος ταξιδεύοντας από την Αργολίδα, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του συνθέτη και έχοντας μαζί του γλυκά, προκειμένου, όπως εξήγησε, να συνεισφέρει με όποιον τρόπο μπορούσε και στο μεγάλο γεγονός της μέρας.
Συζητώντας με τον «Ριζοσπάστη» ο λογισμός του γυρίζει χρόνια πίσω, όταν πρωτοείδε τον Μίκη.
«Ημουν παιδί, ερχόμενος από το χωριό μου, απ' τις πέτρες, σχεδόν ξυπόλητος, είδα μπροστά μου έναν ψηλό άνδρα, παλικάρι και με έπιασε τρέμουλο. Μου είχαν δώσει ένα αυτόματο "Τόμσον", ούτε καλά καλά τη χρήση του δεν ήξερα. Στο χωριό υπήρχε μεγάλη κινητοποίηση. Πάνω από 30 χωροφύλακες. Η εντολή ήταν να μην μιλήσει ο Μίκης σε κανέναν.
Ακόμα τον θυμάμαι να κάνει σχέδια στο χώμα κρατώντας δυο μικρά ξυλάκια, καθώς περίμενε να πάμε στο σπίτι. Οπως ακόμα θυμάμαι την ηλιαχτίδα που φώτισε το πρόσωπό του, όταν τον πρωτοείδα...».
Ακόμα, θυμάται και ένα από τα πρώτα βράδια που τον φρουρούσε: «Βγήκαμε έξω από το σπίτι καλοκαίρι και τον φύλαγα. Ημασταν και οι δύο αμίλητοι. Κάποια στιγμή μου λέει, "κ. αστυφύλακα πέρασε η ώρα", εννοώντας τον χρόνο που είχε για να μένει έξω, πάντα φρουρούμενος. "Ευχαριστώ για την σιωπηλή παρέα μας", είπε και μπήκε ξανά στο σπίτι...».
Ο Μίκης τον ξεχώρισε γιατί τον είχε δει να διαβάζει βιβλία. «Ετσι κάπως ξεκινήσαμε να μιλάμε», μας ανέφερε χαρακτηριστικά. Ετσι, μέσα από τις κουβέντες τους άρχισε να συνειδητοποιεί την κατάσταση. «Κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι ελεύθερος. Ηταν αυτό που λέμε ότι ο κρατούμενος επηρέασε τον φύλακά του, να καταλαβαίνει πώς έπρεπε να ζει».
Με τον Μίκη συναντήθηκαν, ξανά, 15 χρόνια αργότερα, σε μια συναυλία στην Επίδαυρο. «Πήγα να τον δω. Με γνώρισε, μιλήσαμε, συγκινηθήκαμε, έλεγε σε όλους την ιστορία μας...».
Κλείνοντας την κουβέντα μας ο Σπ. Κλείδωνας αναφέρει ότι πολλοί, κι άλλα κόμματα, είπαν ότι θα κάνουν εκδηλώσεις για τον Μίκη. «Τους είπα αν ήθελαν να με καλέσουν. Κανένας δεν το έκανε. Μόνο το ΚΚΕ με κάλεσε και ευχαριστώ πολύ γι' αυτό...».