Στον «πατέρα» ιδρυτή του Ελληνικού Μελοδράματος, Διονύσιο Λαυράγκα (1860 - 1941), τον «Μαέστρο», όπως τον αποκαλούσαν για πάνω από μισό αιώνα και άπαντες γνώριζαν σε ποιον αναφέρονταν, αφιέρωσε το 2ο μέρος της συναυλίας που διηύθυνε ο χαλκέντερος αρχιμουσικός και ερευνητής Βύρων Φιδετζής. Μας έδωσε τρία σπάνια παιζόμενα αριστουργήματά του. Το πρώτο ήταν η εξάλεπτη «Χότα Ναβάρρα», με πρωταγωνιστές τα κρουστά με το τρίγωνο να δεσπόζει, το δεύτερο η «Σεγιδίγια Ιντερμέτζο για ορχήστρα», μάλλον σε πρώτη δημόσια παρουσίαση, όπως σημειώνει ο μαέστρος στο πρόγραμμα της συναυλίας και το οποίο βρέθηκε πριν χρόνια σε έναν φάκελο με τίτλο ΑΧΡΙΣΤΑ (sic!) Λαυράγκα που ευτυχώς δεν κατέληξε στον κάλαθο των... αχρίστων (sic!) και, τέλος, την «2η Ελληνική Σουίτα» που, κατά τον λογοτέχνη, μουσικολόγο και συνθέτη, μαθητή του Λαυράγκα, Σπύρο Σκιαδαρέση, πρόκειται για το «κορύφωμα της δημιουργίας του συνθέτη, στον τομέα της συμφωνικής μουσικής». Οπως καταλαβαίνουμε εκ των ονομάτων τους και μόνο, τα δύο πρώτα έργα επέχουν την ίδια θέση στη δημιουργική παραγωγή του Κεφαλλήνα «μαιτρ», με τις αντίστοιχες ισπανικές συνθέσεις, κατά τον Φιδετζή, του «Γενάρχη της νεότερης Ρωσικής μουσικής Σχολής», Μιχαήλ Γκλίνκα.

Η προσφορά του Λαυράγκα στην όπερα ως θεσμό ή εθνικό οργανισμό, ήταν τόσο μεγάλη, που η Λυρική μας Σκηνή τιμητικά, πριν κλείσει τα μάτια του έστω, δεν του προσέφερε ούτε μια θέση στο πρώτο ΔΣ της, όπως μας υπενθυμίζει ο Τάκης Καλογερόπουλος στο Λεξικό του της Ελληνικής Μουσικής, ενώ για πολλά χρόνια, όπως έχουμε δημοσιεύσει με αντίστοιχη φωτογραφία ντοκουμέντο στο παρελθόν, το μπούστο του, μαζί με εκείνα των δύο στυλοβατών του Ελληνικού Μελοδράματος, Γιάννη Αγγελόπουλου και Οδυσσέα Λάππα, δέσποζε έξω... από τις τουαλέτες του κτηρίου της Καλλιθέας που κάναμε πρόβες. Και διηγώντας τα κλαις... Ο Καλογερόπουλος πιστεύει ότι το ελληνικό κράτος τον αγνόησε τότε, Κατοχικά, επειδή ήταν «ο μόνος επώνυμος μουσικός που υπέγραψε το 1930 με σθένος την αίτηση ώστε να χαριστεί η ζωή στους 2 κομμουνιστές φαντάρους, που αρνήθηκαν στο Καλπάκι να εκτελέσουν διαταγή ανωτέρου τους και να ποτίσουν ένα τηλεγραφόξυλο για ν' ανθήσει...». Αυτή ήταν η τύχη ενός ευπατρίδη, που ακόμη και σήμερα οι όπερές του δεν ανεβαίνουν ούτε τα συμφωνικά του έργα είναι στο ρεπερτόριο των κρατικών μας Ορχηστρών. Φευ!..

Στο 1ο μέρος της συναυλίας της «Φιλαρμόνιας» στο αμφιθέατρο «Ιω. Δεσποτόπουλος» του Ωδείου Αθηνών, το περασμένο Σάββατο, 6 Απριλίου, ακούστηκαν ξανά, μετά από πολλά χρόνια, μια μεγάλη επιτυχία των προηγούμενων δεκαετιών, η εισαγωγή «Ο Χαλίφης της Βαγδάτης» του Μπουαλντιέ και το «κοντσέρτο για δύο πιάνα και ορχήστρα» του Πουλένκ, με το δεξιοτεχνικότατο και μουσικό ντούο Γιώργου - Εμμανουήλ Λαζαρίδη και Ζαφείρας Αντζούς - Ράμος. Η Ορχήστρα σε όλα τα έργα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, όπως άλλωστε και οι κορυφαίοι της.

Τη συναυλία παρακολούθησαν τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, Ελένη Μηλιαρονικολάκη και Λουκάς Αναστασόπουλος.