«Χωρίς να θεωρηθώ υπερβολική, για το κράτος θεωρούνται, δυστυχώς, β' κατηγορίας» τα Ειδικά Σχολεία, είπε στην αρχή της παρέμβασής της η Βανέσα Οικονόμου, που αρχικά περιέγραψε το σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα του σχολείου της, που στεγάζεται μαζί με άλλες 5 σχολικές μονάδες στο Μαράσλειο:

«Η έλλειψη χώρων και αιθουσών είναι από τα βασικά ζητήματα που έχουμε. Αυτήν τη στιγμή στο σχολείο μου φοιτούν 50 μαθητές και διδάσκουν 11 δάσκαλοι τάξης σε 7 αίθουσες (η μία είναι κοντέινερ). Αυτό σημαίνει πως κάθε αίθουσα φιλοξενεί 2 τάξεις, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στην υλοποίηση του καθημερινού εκπαιδευτικού προγράμματος! Για παράδειγμα, συχνά οι μαθητές μας έχουν εντάσεις που εκδηλώνονται με φωνές και κλάματα, άρα ό,τι συμβαίνει στη μία τάξη επηρεάζει και την άλλη. 'Η, όταν η δική μου τάξη έχει μουσική, ο συνάδελφός μου εκείνη την ώρα προσπαθεί να κάνει μάθημα».

Αντίστοιχα τα 9 μέλη Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού έχουν μόνο 3 αίθουσες, το μάθημα της πληροφορικής γίνεται σε διάδρομο του σχολείου, οι 2 γυμναστές χρησιμοποιούν το μισό γυμναστήριο που... κάθε φορά που βρέχει πλημμυρίζει!

Ταυτόχρονα, είπε, «βρισκόμαστε στη μέση μιας αδικαιολόγητης διαμάχης μεταξύ δήμου και Πανεπιστημίου για τη συντήρηση των κτιρίων» και όταν φτάνουν να μιλούν για χρήματα, επισκευές ή συντήρηση... «το μπαλάκι των ευθυνών παίρνει φωτιά».

Μίλησε ακόμα για τον σχεδιασμό της μαθησιακής διδασκαλίας, εξηγώντας ότι στην Ειδική Αγωγή υπάρχει ένα θεωρητικό αναλυτικό πρόγραμμα, με άξονες παρέμβασης και στόχους, που όμως γίνεται ατομική υπόθεση του κάθε εκπαιδευτικού να το υλοποιήσει: «Βιβλία ουσιαστικά προσαρμοσμένα για μαθητές και εκπαιδευτικούς δεν υπάρχουν. Τα μόνα προσαρμοσμένα είναι τα βιβλία των γενικών τάξεων, που έρχονται σε μας με μία τροποποίηση στο μέγεθος μόνο της γραμματοσειράς. Πώς, λοιπόν, θα μπορέσω εγώ με αυτά τα βιβλία να διδάξω τους μαθητές μου το πιο απλό, την αλφαβήτα, που δεν μπορεί να διδαχτεί με τον παραδοσιακό τρόπο; Πώς θα μάθουν με αυτά τα βιβλία να γράφουν; Αρα, εκ των πραγμάτων αναγκάζομαι να αγοράζω, να ψάχνω, να βρίσκω κάθε χρόνο υλικό (...) οπότε και το χέρι μπαίνει βαθιά στην τσέπη κάθε χρόνο!».