«Εδώ και τρεις βδομάδες έχουν ανοίξει τα σχολεία και για πρώτη φορά η κόρη μου έκανε μάθημα "Γλώσσα" την περασμένη Παρασκευή»... «Στην Ιστορία έχουμε ήδη αλλάξει δύο καθηγητές κι αυτός που έχουμε τώρα μας έχει πει ότι θα φύγει και θα έρθει κάποιος άλλος»... «Στα Γαλλικά δεν μπορεί ο καθηγητής να μας βάλει μάθημα γιατί δεν έχουμε ακόμα βιβλία»... «Για την "Οικιακή Οικονομία" δεν έχει έρθει ακόμα καθηγητής»... «Εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα δεν έχει φτιαχτεί. Κάθε μέρα μας δίνουν το πρόγραμμα για την επομένη»...

Γονείς και μαθητές από Γυμνάσια του Κορυδαλλού και του Ζωγράφου, περιγράφουν με τις παραπάνω απλές φράσεις την καθημερινότητα των σχολείων τους αυτές τις τρεις βδομάδες: Ακόμα κι αν τα κενά εκπαιδευτικών μοιάζουν λίγα, ακόμα κι αν οι μαθητές θεωρητικά μπαίνουν στην τάξη με κάποιον καθηγητή, στην ουσία, πάλι «κενό» είναι το μάθημα, αφού οι διαρκείς μετακινήσεις καθηγητών δημιουργούν στις τάξεις την αίσθηση του... «προσωρινού» και της «χαμένης ώρας». Κι αυτή η εικόνα είναι γενικευμένη, τουλάχιστον στα σχολεία της Αθήνας.