Το «μαχαίρι στο λαιμό των εργατών», για να δεχτούν την πολιτική που σκάβει το λάκκο τους, βάζει η κυβέρνηση. Ετσι, για να καλλιεργήσει ανοχή στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως βασικό της επιχείρημα ότι αυτό θα γίνεται μόνο σε περιπτώσεις που επιχειρήσεις θα κινδυνεύουν να κλείσουν. Τι λέει, δηλαδή; Οτι οι εργάτες ή θα είναι άνεργοι (και άρα δε θα έχουν καθόλου μισθό) ή θα έχουν μισθούς φιλοδωρήματα. Χτες, η κυβέρνηση επανήλθε για να διαφημίσει ως παρέμβαση κατά της αύξησης της ανεργίας το ότι θα επιδοτηθούν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας χιλιάδων εργαζομένων. Τι λέει δηλαδή; Οτι για να μην πεταχτούν εργάτες στο δρόμο, θα πρέπει να δεχτούν να πληρώνονται από τη δική τους τσέπη (και) οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών.

Στόχος τους όμως δεν είναι απλά η τρομοκράτηση και η ανοχή του εργατόκοσμου. Θέλουν ενεργητικούς υπερασπιστές της πολιτικής τους γιατί δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να κρύψουν τα αδιέξοδά της. Γιατί ούτε η επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών, ούτε η μείωση των μισθών θα σβήσει τη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη. Οι απολύσεις δε θα σταματήσουν όσο η παραγωγή σχεδιάζεται με στόχο το μέγιστο δυνατό κέρδος των λίγων. Η αποδοχή τέτοιων μέτρων από τους εργάτες ισοδυναμεί με συμφωνία στη θανατική τους καταδίκη. Αλλά αυτή είναι η «δημοκρατική» κοινωνία του καπιταλισμού που βάζει ψευτοδιλήμματα του τύπου «ή θα συμφιλιωθείς με εργασιακά δικαιώματα πείνας ή θα πεθάνεις από αυτήν λόγω ανεργίας»...