Μια μαγική εικόνα πασχίζει να φιλοτεχνήσει για τον εαυτό της η κυβέρνηση. Αίφνης μάχεται ηρωικά για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, κονταροχτυπιέται με τον ανάλγητο ΣΕΒ, ορθώνει το ανάστημά της στην Κομισιόν που θέλει -άκουσον άκουσον - πιο ελαστικές εργασιακές σχέσεις και νέα αντιασφαλιστικά μέτρα... Την ίδια ώρα ρίχνει μια πονηρή γεμάτη υποσχέσεις ματιά στους δημοσίους υπαλλήλους για το μισθολόγιο («δυστυχώς» φέτος μόνο 2,5% μπορεί...), παίρνει υπό την προστασία της τους απολυμένους (περισσότερο λόγια παρηγοριάς και παραμύθια δηλαδή)... Αποκορύφωμα, η απαραίτητη επίθεση κατά της ΝΔ για τα «κηρύγματα υποτέλειας στις δυνάμεις της αγοράς», ενώ το ΠΑΣΟΚ το 'χει ρίξει στο αντάρτικο...

Ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων ενσωματώνουν την αντιμετώπιση των καυτών κοινωνικών προβλημάτων στην προεκλογική στρατηγική τους... Φυσικό επακόλουθο η παραμόρφωση των αιτιών και η αντιστροφή της πραγματικότητας, η μετατροπή των λαϊκών προβλημάτων σε απλά «αντικείμενα» και «όπλα» του δικομματικού καυγά. Στήνονται ήδη οι θεαματικές μονομαχίες για να στοιχίσουν και μοιράσουν μεταξύ τους το «φιλοθεάμον κοινό»-ψηφοφόρους. Η μονομαχία γίνεται στο έδαφος της κρίσης, την οποία δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν για να προετοιμάσουν την επόμενη φάση της επίθεσής τους, παίζοντας με την ανασφάλεια και το φόβο εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών και επιχειρώντας να πουλήσουν φρούδες ελπίδες.

Ομως, εκείνο που δεν πρέπει να διαφεύγει ούτε στιγμή είναι ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα αν ο δικομματισμός καταφέρει και «θριαμβεύσει» στις επόμενες εκλογές. Η επίθεσή τους θα γίνεται ολοένα και πιο ανελέητη, στο βαθμό που καταλαβαίνουν ότι δε συναντούν αντίσταση, ότι δεν υπάρχει «αντίπαλο δέος»... Μόνο μια λαϊκή μετωπική σύγκρουση, που δε διστάζει να βάζει ευθέως το ζήτημα εξουσίας, μπορεί να κρατήσει ανοιχτό τον ορίζοντα...