«Η ταξική πάλη, στην απτή και καθημερινή όσο και στην ιστορική της σημασία, δε σταμάτησε, επειδή κάποιοι διανοούμενοι αποφάσισαν πως δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις. Παρά την τεράστια νίκη που αποτέλεσε για τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε διεθνή κλίμακα η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν είναι όλα ρόδινα, ούτε εύκολα για το νεοφιλελευθερισμό και τη νέα τάξη του ιμπεριαλισμού. Επίμονα, πεισματικά, οι λαοί αντιστέκονται, αψηφώντας όσους θεωρούν αυτές τις αντιστάσεις στείρες, άρνηση προσαρμογής στις απαιτήσεις των καιρών, αδιέξοδες κλπ. Το πιο συνειδητό, το μαχόμενο κομμάτι κάθε λαού ξέρει ότι για να ανοίξει ο δρόμος, η ιστορική δυνατότητα για έναν άλλο κόσμο, απόλυτος όρος και προϋπόθεση είναι η άρνηση του σημερινού. Απόλυτος όρος και προϋπόθεση για να μη βιώνουν οι άνθρωποι την ίδια τους την ιστορία σαν τη μοίρα της αρχαίας τραγωδίας, είναι ο αγώνας για την ανατροπή όλων όσα κάνουν τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε ανυπόφορους κι απάνθρωπους, υποταγμένους στις δυνάμεις του κέρδους, της καθολικής εμπορευματοποίησης, στη βαρβαρότητα της νέας τάξης.
Αυτόν το δρόμο έδειξαν οι διαδηλωτές του Σιάτλ, που χάλασαν τη φιέστα των κυρίαρχων του πλανήτη. Αυτόν το δρόμο είχαν δείξει το 1995 εκατομμύρια εργαζόμενοι και απεργοί που κατέκλυσαν τους δρόμους της Γαλλίας, οδήγησαν την τότε δεξιά κυβέρνηση στην αναδίπλωση και, κατόπιν, στην εκλογική συντριβή. Αυτό έδειξαν την προηγούμενη μόλις Κυριακή, μισό εκατομμύριο διαδηλωτές στο Μπέρμιγχαμ, που αρνούνται το κλείσιμο της "Ρόβερ", και γενικότερα την απαράλλακτη συνέχιση της θατσερικής πολιτικής από τον Μπλερ. Κι όλα αυτά βεβαίως αλλάζουν τα δεδομένα, ακόμα και στο χώρο της διανόησης, ακόμα και σε μια χώρα σαν τη Γαλλία, όπως δείχνει η περίπτωση του Μπουρντιέ και του ευρύτερου ρεύματος που εκπροσωπεί.
Αυτόν το δρόμο έδειξε ο ελληνικός λαός, με τις πλούσιες αγωνιστικές παραδόσεις του και το απείθαρχο πνεύμα του, μέσω σκληρών κινητοποιήσεων που σημάδεψαν την πρόσφατη περίοδο: Αγρότες, μαθητές, εργαζόμενοι πολλών κλάδων. Με αποκορύφωμα βέβαια το παλλαϊκό ξεσήκωμα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, όπου ο ελληνικός λαός - επιτρέψτε μου αυτή την «εθνικιστική» φράση, τη μοναδική θαρρώ σ' όσα θα πω - έδωσε σε όλους τους λαούς της Ευρώπης ένα μάθημα πολιτικής διαύγειας και αξιοπρέπειας. Κι αυτό το αναγνωρίζουν όλες οι φωτισμένες συνειδήσεις, είτε επωνύμων, είτε ανωνύμων ανθρώπων, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Αυτό το πνεύμα, αυτήν την πολιτική επιταγή υπηρετεί και η πρόταση του ΚΚΕ για παλλαϊκό κοινωνικό Μέτωπο, για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων: Ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα σε όλες της τις εκδοχές, μακριά από τους πειρασμούς της οποιασδήποτε συνδιαχείρισης. Ενάντια στη νέα τάξη που επιβάλλει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί του, με πρωτοστατούσα, όπως τον παλιό καλό καιρό του Σουέζ και της αποικιοκρατίας, την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Το καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο, μόνο η οικοδόμηση μέσα από τους αγώνες και τη συσπείρωση όλων των μαχόμενων λαϊκών δυνάμεων μπορεί να επιφέρει αποφασιστικά πλήγματα στις πολιτικές που η όποια κυβέρνηση, είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ, ετοιμάζεται να εφαρμόσει στις 10 του Απρίλη.
Λίγες μέρες απομένουν μόνο μέχρι την κρίσιμη αυτή εκλογική μάχη. Λίγες μέρες για να τεντώσουμε τις δυνάμεις μας, για να δυναμώσει περισσότερο η φωνή της λαϊκής αντίστασης. Εδώ και τώρα προετοιμάζουμε τους όρους της αντεπίθεσης, τη νέα άνοιξη των λαϊκών αγώνων. Στις 9 Απρίλη ψηφίζουμε κόκκινα, ψηφίζουμε ΚΚΕ!».