Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, συντελέστηκαν στην ελληνική και την παγκόσμια οικονομία σημαντικές ανακατατάξεις. Η σημαντικότερη από αυτές ήταν η ραγδαία συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του πλούτου, που επιτεύχθηκε με τις εξαγορές - συγχωνεύσεις και «στρατηγικές συμμαχίες ή συνεργασίες» επιχειρήσεων, που οδήγησαν στη δημιουργία πολυεθνικών επιχειρηματικών κολοσσών. Γι' αυτό, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη δεκαετία του '90, σαν δεκαετία των εξαγορών και μεγασυγχωνεύσεων, από τις οποίες «γεννήθηκαν» οι πολυεθνικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί, με όλες τις συνέπειες που είχαν αυτές οι εξελίξεις.

Μερικές από αυτές τις συνέπειες ήταν:

• Η ενίσχυση του ανελέητου ανταγωνισμού, που μεταξύ άλλων επιτάχυνε τον εκτοπισμό των μικρότερων επιχειρήσεων με την επιβολή των όρων παιχνιδιού στις εγχώριες και διεθνείς αγορές.
• Οι μαζικές απολύσεις προσωπικού και η εντατικοποίηση του βαθμού εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας με τη σύνθλιψη των λαϊκών εισοδημάτων και μιας σειράς άλλων εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων.
• Η αύξηση των κερδών για το μονοπωλιακό κεφάλαιο και η συσσώρευση του πλούτου σε λιγότερα χέρια κλπ.

Επιστέγασμα όλων αυτών ήταν η κατάσταση που ζούμε σήμερα. Τα μεγάλα αφεντικά των πολυεθνικών επιχειρηματικών κολοσσών να υπαγορεύουν από θέση ισχύος - στις κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα που υπεραμύνονται του συγκεκριμένου μοντέλου «παγκοσμιοποίησης» και της νέας τάξης πραγμάτων - τις πολιτικές που θα ΠΡΕΠΕΙ να εφαρμόσουν.

Με το ξημέρωμα της νέας χιλιετηρίδας - από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 - άρχισαν να εμφανίζονται και στην πολιτική, παρόμοια «κρούσματα» με αυτά που συντελέστηκαν στην παγκόσμια οικονομία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η πολιτική αποτελεί ενιαίο και αδιαίρετο κρίκο με την οικονομία. Αδιάψευστος μάρτυρας, οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τις μεταγραφές πολιτικών από το ένα κόμμα στο άλλο. Θα σταθούμε στη συνεργασία, από τη μια ακραιφνών νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα όπως αυτοαποκαλείται το ΠΑΣΟΚ (ακόμη διατηρεί τον τίτλο του) και από την άλλη «σοσιαλιστών» στη συντηρητική παράταξη της ΝΔ (που αποτελεί το γνήσιο εκφραστή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής).

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί, η συνεργασία από τη μια του Στ. Μάνου και του Ανδρ. Ανδριανόπουλου (πρώην κορυφαίων στελεχών της ΝΔ και υπουργών της συντηρητικής παράταξης στις κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή, του Ι. Ράλλη αλλά και του Κ. Μητσοτάκη στην περίοδο 1990 - 1993) με το ΠΑΣΟΚ και από την άλλη του Στ. Παπαθεμελή και Γ. Πέτσου (πρώην κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που διατέλεσαν και υπουργοί στις «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κ. Σημίτη). Υπάρχουν, βέβαια, και οι μεταγραφές ορισμένων στελεχών του Συνασπισμού στο ΠΑΣΟΚ (Μ. Δαμανάκη, Μ. Ανδρουλάκης, κλπ.), που όμως ήταν αναμενόμενες μετά το ναυάγιο των προσπαθειών τους για την προώθηση της «κεντροαριστεράς» με τη συνεργασία του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, τελικά προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ.

Αν μιλούσαμε, με ποδοσφαιρικούς όρους - γιατί ο τρόπος που έγιναν οι συνεργασίες, εντάξεις ή προσχωρήσεις των πολιτικών από το ένα κόμμα στο άλλο αυτό θυμίζει - θα λέγαμε για «μεταγραφές» στελεχών του ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ και το αντίστροφο, με μια, ουσιαστική, διαφορά. Ενώ στις μεταγραφές ποδοσφαιριστών γίνονται γνωστά τα αστρονομικά ποσά που διαθέτουν οι ΠΑΕ για την απόκτηση κάποιου παίκτη από άλλη ομάδα, εδώ δε γνωρίζουμε τους όρους με τους οποίους έγιναν οι συγκεκριμένες «μεταγραφές». Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οι δηλώσεις τους. Ετσι, οι σημαιοφόροι του νεοφιλελευθερισμού Στ. Μάνος και Α. Ανδριανόπουλος, φρόντισαν να διευκρινίσουν πως με την ένταξή τους στο ΠΑΣΟΚ «διατηρούν στο ακέραιο την πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια»! Από την πλευρά του ο Στ. Παπαθεμελής είπε πως «υπάρχει ανάγκη για πολιτική αλλαγή στον τόπο» και διευκρίνισε, πως η συνεργασία του με τη Νέα Δημοκρατία «είναι εκλογική» που σημαίνει ότι το κόμμα του («Δημοκρατική Αναγέννηση») θα είναι πλήρως ανεξάρτητο στη νέα Βουλή ως κεντρώα πολιτική δύναμη με τη δική της αυτονομία.

Είναι βέβαιο, πως οι παραπάνω - πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα - πολιτικές εξελίξεις, θα έχουν και συνέχεια. Ο τρόπος που δέχτηκαν τα στελέχη, τα μέλη και οι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων, αυτές τις μεταγραφές, θα έχει και συνέχεια. Σε μεγάλο βαθμό προδικάζουν και άλλες μεγάλες σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της χώρας. Ενα είναι βέβαιο: Μετά τις εκλογές, θα δούμε ακόμη μεγαλύτερη σύγκλιση, ανάμεσα στις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και όλων των μααστριχτικών κομμάτων και δυνάμεων που υπεραμύνονται του ευρωμονόδρομου, που θα οδηγήσει στην ελαχιστοποίηση - αν όχι στην εξαφάνιση - των όποιων διαφορών υπάρχουν ή φαίνονται να υπάρχουν σήμερα σ' αυτά τα κόμματα. Με βάση και την εμπειρία άλλων χωρών (Γερμανία, Γαλλία κλπ. που είδαμε τους «συντηρητικούς» με τους «σοσιαλιστές» να συνεργάζονται στη «συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση), μπορούμε να ρισκάρουμε την εξής πρόβλεψη: Μετά τις εκλογές θα δούμε ακόμη πιο καθαρά τη σύγκλιση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μια σύγκλιση, που πιθανότατα θα εκδηλωθεί με κοινή συμφωνία (του κόμματος που θα κερδίσει τις εκλογές και θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με το κόμμα που θα βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση), για τη στήριξη και προώθηση σκληρών αντιλαϊκών μέτρων όπως το Ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό και οι εργασιακές σχέσεις, θέματα για τα οποία πιέζει και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οποιος δε θέλει να βρεθεί μπροστά σε τέτοιες εξελίξεις, δηλαδή σε μια νέα επέλαση στα λαϊκά εισοδήματα και άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων, δεν έχει παρά να μαυρίσει και ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ (που έχουν έτοιμα στα συρτάρια τους μέτρα γαλαζοπράσινης λιτότητας) και να στείλουν με την ψήφο τους στη Βουλή περισσότερους κομμουνιστές βουλευτές, που αγωνίζονται με συνέπεια - και μέσα και έξω από τη Βουλή - για τα συμφέροντα του λαού και των εργαζομένων. Αλλιώς, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.