Η ανακοίνωση της απόφασης για την υποψηφιότητα του Κ. Στεφανόπουλου από τον πρωθυπουργό συνοδεύτηκε από πλήθος θεωρητικών αναλύσεων. Αναλύσεων και διαπιστώσεων ιδεολογικού και ιστορικού χαρακτήρα. Περίσσευσαν, όπως αντιλήφθηκαν ακροατές, τηλεθεατές και αναγνώστες, οι όψιμες αναφορές κυβερνητικών και κομματικών στελεχών στην επικύρωση της συντηρητικής στροφής της κυβέρνησης, η οποία μάλιστα βαφτίστηκε ως "ιστορικός συμβιβασμός"...

Λογική αντίδραση. Αλλωστε, οι ίδιοι - και συνολικά το κόμμα τους - ήταν που παλιότερα δέχονταν τα συγχαρητήρια του Στ. Μάνου γιατί εξήγγειλαν ακόμα πιο δρεπανηφόρο σχέδιο για την καρατόμηση της κοινωνικής ασφάλισης από εκείνο της ΝΔ. Το κόμμα τους ήταν αυτό που "ασυμβίβαστα" ενεργώντας, ολοκλήρωσε το ξεπούλημα του Νεωρίου της Σύρου, πιστοποιώντας τις τεράστιες διαχωριστικές ανάμεσα στους "πράσινους" και "γαλάζιους" εκποιητές και εμπαίκτες των εργαζόμενων. Το κόμμα τους, το ΠΑΣΟΚ, ήταν που διακρίθηκε στον "ωραίο" αγώνα για το ποιος θα σηκώσει το χέρι - οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ ή της Πολιτικής Ανοιξης - υπέρ του Μάαστριχτ, των ιδιωτικοποιήσεων, της "Λευκής Βίβλου", των προϋπολογισμών λιτότητας κ.λπ. κ.λπ. Στο πλαίσιο αυτής της "ασυμβίβαστης στάσης" έμειναν οι βάσεις που θα έφευγαν, ήρθαν οι "καλύτερες μέρες" του απεργοκτόνου άρθρου 4, συνεχίζονται οι υποκλίσεις στα κελεύσματα των Βρυξελλών και του Λευκού Οίκου.

Ηρθε, όμως, η συντηρητική επιλογή Στεφανόπουλου και το ποτήρι ξεχείλισε, όπως κάποιοι διατείνονται, ανακαλύπτοντας τον "ιστορικό συμβιβασμό", αναζητώντας την αίγλη του - ανύπαρκτου άλλωστε - ασυμβίβαστου παρελθόντος. Ποιος ξέρει. Μπορεί μετά από 5 χρόνια, όταν θα εκλέγεται νέος υποψήφιος Πρόεδρος, να ανακαλύψουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έφερε το... σοσιαλισμό, ούτε καν την αλλαγή...