Την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ασφαλές κριτήριο για το αν κάποιοι ταγοί θα καταλάμβαναν ή θα επανακαταλάμβαναν τα διάφορα οφίτσια, ήταν ο αριθμός των πληβείων της "περιφέρειάς τους". Με άλλα λόγια, όσο πιο πολλοί φτωχοί υπήρχαν στο εκλογικό τους σώμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχε ο "πολιτευτής" της εποχής να εκλεγεί.

Ερχόμενοι στην εποχή μας, δε θα έπρεπε ίσως να περάσει απαρατήρητο ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, αλλά και ο υποψήφιός του για την Προεδρία της Δημοκρατίας κατάγονται από την Αχαφια της ανεργίας και του βιομηχανικού νεκροταφείου. Ιστορικά αυθαίρετες οι αναλογίες, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς. Ισως. Μα, αν προς στιγμήν δεχτεί κανείς ως όχι και τόσο αβάσιμους τους παραλληλισμούς, σίγουρα θα κατέληγε ότι, αν υπήρχε δημόσιος θώκος πάνω από την Προεδρία της Δημοκρατίας, τότε τιμής ένεκεν θα έπρεπε να παραχωρηθεί σε γόνο του Λαυρίου. Του Λαυρίου, της φτώχειας και των δημόσιων συσσιτίων της δεκαετίας του '90...