Ο Θ. Πολιτόπουλος, συγκροτεί τις μνήμες του σε «κεφάλαια», στα οποία καταγράφει με ακρίβεια, ιστοριογραφική σαφήνεια, κριτική σκέψη, αλλά και παραστατική «ζωντάνια» τις μνήμες του από τον αγώνα - το δικό του, συναγωνιστών και συναγωνιστριών του, λ.χ της «Μπουμπουλίνας» - και τις ηρωικές απελευθερωτικές μάχες του ΕΛΑΣ σε βουνά, χωριά και πόλεις. Ο συγγραφέας δε «διηγείται» απλά και μόνον όσα έζησε, αλλά τα «βλέπει» και μέσα από μια συντομογράφηση των γενικότερων πολιτικοστρατιωτικών εξελίξεων, ενώ με ειδικό παράρτημα αναφέρεται στη μάχη της Γουρίτσας. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στοιχείο του βιβλίου είναι το εξαιρετικό, διδακτικότατο «απόσταγμα» των βιωμάτων, συναισθημάτων και ιδεών του Θ. Πολιτόπουλου για την ουσιώδη διαφορά μεταξύ του αναγκαστικά στρατευμένου, του στρατιώτη, και του εθελοντικά στρατευμένου, του αντάρτη: «Ημασταν εθελοντές και ζούσαμε για τον απελευθερωτικό αγώνα μας, οραματιζόμασταν τη νίκη και την ανάσταση(...)». Στήριγμα του αντάρτη, όπως τονίζει ο συγγραφέας, είναι «η πειθαρχία, η οργανωμένη, καλά σχεδιασμένη δράση, το σφικτοδέσιμο των συναγωνιστών, η αλληλοβοήθεια, η κατανόηση, το πάθος για την επιτυχία του σκοπού, η πίστη στη νίκη. Ο αντάρτης διαφέρει από το στρατιώτη. Στρατεύεσαι γιατί το επιβάλει το Σύνταγμα. Αντάρτης γίνεσαι γιατί το θέλεις ο ίδιος».