Ενα από τα σημαντικότερα εργαλεία ανακατανομής των εισοδημάτων στα πλαίσια του κρατικού προϋπολογισμού είναι το φορολογικό σύστημα. Ο τρόπος, δηλαδή, που καθορίζεται ποιος και πόσο συμβάλλει στη διαμόρφωση των κρατικών εσόδων. Των κονδυλίων, δηλαδή, που θα έχουν οι κυβερνώντες στη διάθεσή τους ώστε να καλύψουν τις δαπάνες που έχουν προϋπολογιστεί να γίνουν κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Με το νέο φορολογικό νόμο, όπως κατάγγειλε ο εισηγητής του ΚΚΕ στη Βουλή, επέρχεται:

• Μείωση του φορολογικού συντελεστή των κερδών από το 35% στο 25% μέσα σε μια τριετία. Σημειώνεται ότι μέσα σε πέντε χρόνια ο φορολογικός συντελεστής μειώθηκε από το 40% στο 25%. Πρόκειται για ονομαστικούς συντελεστές, οι πραγματικοί βρίσκονται περίπου στο 50% του ονομαστικού.
• Μείωση του φορολογικού συντελεστή σε περίπτωση συγχωνεύσεων.
• Διεύρυνση των δαπανών που εκπίπτουν από τα ακαθάριστα έσοδα των επιχειρήσεων.
• Μείωση κατά 50% της προκαταβολής φόρου για τις νεοϊδρυμένες εταιρίες.
• Δυνατότητα επιλογής του συντελεστή απόσβεσης.
• Δυνατότητα έκπτωσης από τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων επιπλέον ποσοστού 50%.
• Αναγνωρίζεται η έκπτωση των δαπανών των επιχειρήσεων για την επιμόρφωση του προσωπικού.
• Αύξηση του ορίου εκπιπτόμενης δαπάνης για τα ιδιωτικά ομαδικά ασφαλιστικά συμβόλαια από 1.000 στα 1.500 ευρώ ανά εργαζόμενο. Μέτρο το οποίο ενισχύει την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης.
• Μείωση του φόρου χρηματιστηριακών συναλλαγών κατά 50%.
• Εκπτωση από το εισόδημα μέχρι και 3.000 ευρώ για την αγορά μετοχών και αμοιβαίων κεφαλαίων.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι καθένα από τα παραπάνω μέτρα και όλα μαζί στο σύνολό τους αφορούν τις μεγάλες και τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Σε αντίθετη κατεύθυνση προβλέπεται:

• Η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις μικρές επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες ακυρώνεται από τη θέσπιση της ετήσιας περαίωσης των φορολογικών τους υποχρεώσεων. Πρόκειται για μια νέα μορφή «αντικειμενικών» κριτηρίων.
• Η αύξηση του αφορολόγητου ορίου και οι αλλαγές στις εκπιπτόμενες δαπάνες ουσιαστικά εξυπηρετούν τα υψηλά εισοδήματα, ενώ η μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας όχι μόνο εξανεμίζει, αλλά επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τα λαϊκά εισοδήματα.

Την ίδια στιγμή ο νέος αναπτυξιακός νόμος αποτελεί ένα εκσυγχρονισμένο θεσμικό πλαίσιο για μεγαλύτερη και ταχύτερη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου, ικανοποιεί τα βασικά αιτήματα των βιομηχάνων, μια και μεταξύ άλλων:

• Αποσυνδέει τις επιχορηγήσεις από τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
• Θεσμοθετεί «ειδικό καθεστώς» προκλητικό σε κίνητρα και φοροαπαλλαγές για την επιχορήγηση μεγάλων επενδύσεων, πάνω από 50 εκατ. ευρώ.
• Μειώνει το ονομαστικό ποσοστό ίδιας συμμετοχής από το 40% στο 25%.
• Παρέχει δυνατότητα φοροαπαλλαγής μέχρι και το 100% της αρχικής επένδυσης.
• Καταργεί τη διάκριση μεταξύ παλιών και νέων επιχειρήσεων.
• Παραδίδει στο ίδιο το ιδιωτικό κεφάλαιο τις διαδικασίες αξιολόγησης και παρακολούθησης των εντασσόμενων επενδυτικών σχεδίων.
• Με την αποδοχή του κανονισμού της ΕΕ για την κατάταξη των ΜΜΕ ουσιαστικά οδηγεί στον αποκλεισμό του 97,5% αυτών των επιχειρήσεων από τον αναπτυξιακό νόμο.
• Αποδέχεται τους ευρωενωσιακούς περιορισμούς σχετικά με τις επιδοτήσεις στον πρωτογενή τομέα, αλλά και σε κλάδους της μεταποίησης. Ενσωματώνει τις νέες ανάγκες, για ενίσχυση νέων οικονομικών δραστηριοτήτων όπως προβάλλουν με βάση τον ευρωενωσιακό καπιταλιστικό καταμερισμό: Διαμετακομιστικό κέντρο, εμπορικές αλυσίδες, ποιοτικός τουρισμός.