«ΤΡΙΚΟΛΑΝ», «ΣΙΣΕΡ ΠΑΛΚΟ», «ΤΡΙΟΥΜΦ»... Περίπου χίλιοι εργαζόμενοι - στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες - εκτός παραγωγής μέσα σε μια διετία. Χιλιάδες άλλοι απολυμένοι στις επιχειρήσεις ιματισμού, την ίδια περίοδο. Επικείμενα «λουκέτα» και απλήρωτα δεδουλευμένα σε μεγάλες εργοστασιακές μονάδες, όπως η «ΣΕΞ ΦΟΡΜ» και τα «ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΝΑΟΥΣΗΣ», στη Νάουσα, στη Θεσσαλονίκη και τον Εβρο. 250 εργάτες υπ' ατμόν στη «ΣΟΥΛΗΣ». Χιλιάδες άλλοι στην ηλεκτρική καρέκλα της ανεργίας σε κάθε κλάδο. Και, μάλιστα, σε κλάδους παραδοσιακούς για τη χώρα με δυνατότητα παραγωγής πρώτης ύλης, όπως το βαμβάκι, επομένως και τη δυνατότητα, με άλλες προϋποθέσεις, άλλη πολιτική φιλολαϊκή και όχι για το κεφάλαιο, συνεχούς βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης και δουλιάς για όλους.

Το μέλλον για τους εργαζόμενους, μετά την απόλυση, κοινό. Το επιβεβαιώνουν και οι εργάτριες, που μιλάνε σήμερα στο «Ρ». Η προβλεπόμενη αποζημίωση της φτώχειας, ένα ψευτοεπίδομα που δε φτάνει για να καλύψει ούτε τα πρώτα έξοδα, ταμείο ανεργίας για ένα χρόνο, προγράμματα κατάρτισης και θέσεις μερικής απασχόλησης για τους πιο «τυχερούς». Εργασιακή περιπλάνηση, ανέχεια, αδυναμία να συμπληρωθούν τα απαιτούμενα για τη συνταξιοδότηση ένσημα για την πλειοψηφία των εργαζομένων.

Κοινό το μέλλον, όμως, και για τους μεγαλοεργοδότες. Πτωχεύσεις, που μειώνουν στο ελάχιστο το κόστος του «λουκέτου», επιδοτήσεις για την επαναεπένδυση των κεφαλαίων, χαριστικά δάνεια, προνόμια και πακτωλοί χρημάτων για να συνεχίσουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Στον ίδιο ή σε κάποιον πιο αποδοτικό για τα κέρδη τους κλάδο.

Κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας δεν πλούτισε από μόνος του: Κάθε δραχμή στο σεντούκι του είναι κομμάτι της κλεμμένης υπεραξίας από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Κανένας εργοδότης δε φτώχυνε, κλείνοντας την επιχείρησή του. Κανείς εργαζόμενος δεν ευθύνεται για το λουκέτο σ' ένα εργοστάσιο. Ο νόμος της ελεύθερης αγοράς, η ανάγκη του κεφαλαίου να κερδίζει όλο και περισσότερα, ευθύνεται για το κλείσιμο των επιχειρήσεων. Ο εργοδότης αναζητά να μεγιστοποιήσει το κέρδος του. Πιέζει για να μειώσει στο ελάχιστο την τιμή της εργατικής δύναμης.

Και όταν εκτιμήσει ότι ένας άλλος κλάδος, ή μια άλλη χώρα είναι μεγαλύτερο «χρυσωρυχείο», ο εργάτης είναι το τελευταίο πράγμα που μετράει στην απόφασή του να μειώσει το προσωπικό, να κλείσει το εργοστάσιο, να μεταναστεύσει σε άλλη χώρα ή να επενδύσει τα χρήματα που κέρδισε από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων σε κάποιον άλλο κλάδο.

Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι αυτός που κλείνει τα εργοστάσια. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής βάζει τα λουκέτα. Η δόμηση της παραγωγής με μοναδικό κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος ευθύνεται για την τεράστια ανεργία. Το νομικό πλαίσιο που έχει εξασφαλίσει η κυβέρνηση και η ΕΕ για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί: Να ενισχύσει και να θωρακίσει το κέρδος μια χούφτας καπιταλιστών. Να βαθύνει την εκμετάλλευση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Κι όσο οι εργαζόμενοι δεν αμφισβητούν το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές, όσο δε βάζουν πλώρη για μιαν εξουσία και μιαν οικονομία όπου τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνικοποιημένα και θα ανήκουν στους ίδιους, τόσο οι απολύσεις θα θεριεύουν, τόσο τα «λουκέτα» θα αυξάνουν...