Πράγματι, το δικαίωμα στη σταθερή δουλιά (περί αυτού πρόκειται και όχι για τη μονιμότητα) και, ακόμη περισσότερο, το δικαίωμα στο σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας (8ωρο), αποτέλεσαν τα βασικά αιτήματα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, στη διάρκεια, κυρίως, του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Και σημειώθηκαν μια σειρά κατακτήσεις, μέσα από σκληρούς, αιματηρούς αγώνες και κάτω από τη σοβαρή επίδραση του υπάρχοντος τότε σοσιαλιστικού συστήματος. Σήμερα, οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, όχι μόνον επιδιώκουν την πλήρη ανατροπή αυτών των κατακτήσεων, αλλά τη διαγραφή ακόμη και της αντίληψης του δικαιώματος, δήθεν ως αναχρονιστικής. Και αυτό, παρότι ο πολλαπλασιασμός του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, όπως και οι ραγδαίες εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνικής, όχι μόνον επιτρέπουν την πλήρη καθιέρωσή τους, αλλά και τη σοβαρή μείωση του ημερήσιου και βδομαδιάτικου χρόνου εργασίας.
Ισως, κάποιοι σκεφτούν ότι αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Λάθος. Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός. Αυτές είναι οι απάνθρωπες ανάγκες της ανταγωνιστικότητας, των νόμων της αγοράς και του κυνηγητού των καπιταλιστικών κερδών. Θέλουν να γυρίσουν τον τροχό της Ιστορίας στον 19ο αιώνα κι ακόμη παραπίσω. Κι άλλη λύση από την ενωμένη πάλη των εργαζομένων και του λαού, για την ανατροπή της πολιτικής αυτής, δεν υπάρχει.