Παρεμβαίνοντας στη συζήτηση της Ολομέλειας του ΕΚ σχετικά με το έκτακτο συμβούλιο κορυφής της Λισαβόνας, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Θεωνάς, υπογράμμισε: «Μια ακόμα Σύνοδος Κορυφής, με πρωτοβουλία της Πορτογαλικής προεδρίας αυτή τη φορά, έρχεται, στο όνομα της "προώθησης" προτάσεων και μέτρων στήριξης της απασχόλησης και καταπολέμησης της ανεργίας, να προσθέσει τη δική της συμβολή στην εντατικοποίηση και ενίσχυση των νεοφιλελεύθερων, μονεταριστικών πολιτικών που ευθύνονται για τη σημερινή δυσμενή κατάσταση, αντιτίθενται σε κάθε κοινωνική πολιτική και πολιτική απασχόλησης και οδηγούν στη δραματική αύξηση της ανεργίας, στην εργασιακή ανασφάλεια, τις διακρίσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη γενίκευση της φτώχειας. Είναι αντίφαση, ειρωνεία και υποκρισία, είναι πρόκληση για τους εργαζόμενους να προτείνονται σαν μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας, της πλήρους απελευθέρωσης και ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας, της ενίσχυσης των άτυπων μορφών απασχόλησης».

«Η διατήρηση και ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας - συνέχισε - η προτεραιότητα που δίνεται στα κριτήρια της ονομαστικής σύγκλισης, και η πλήρης υποταγή της κοινωνικής πολιτικής σε χρηματοπιστωτικά κριτήρια και απαιτήσεις, είναι αυτά ακριβώς που πρώτα θα έπρεπε να χτυπηθούν και να ανατραπούν, αν θα θέλαμε να μιλάμε για ουσιαστικές πολιτικές απασχόλησης».

Σε άλλο σημείο υπογράμμισε: «Αν στόχος ήταν η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, η αύξηση της αγοραστικής τους δύναμης, η εξασφάλιση σταθερών θέσεων εργασίας, θα ενισχύονταν οι δημόσιες και κοινωνικές επενδύσεις, η ισότητα ευκαιριών και η καταπολέμηση κάθε μορφής διακρίσεων που συνδέονται με την πρόσβαση στην απασχόληση και τις εργασιακές σχέσεις, θα έμπαινε φραγμός στις πολιτικές που βασίζονται στις ιδιωτικοποιήσεις, στους χαμηλούς μισθούς και την έλλειψη κοινωνικής προστασίας, την ευκαμψία και το πρόσκαιρο της εργασίας, το σταθερό αποκλεισμό γυναικών, νέων και ατόμων με ειδικές ανάγκες από την αγορά εργασίας.

Αυτό όμως που προωθούν οι κατευθύνσεις οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, αυτό που επιδιώκεται στην πράξη για τους εργαζόμενους είναι ένα ελάχιστο επίπεδο φτώχειας και όχι ένα ελάχιστο επίπεδο ευημερίας. Η ευημερία προορίζεται για το μεγάλο κεφάλαιο, στο οποίο ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό, αφήνοντάς το όλο και πιο ασύδοτο, απορυθμίζοντας, στο όνομα της αύξησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, ακόμη περισσότερο την αγορά εργασίας, βάλλοντας όλο και πιο βίαια βασικές κατακτήσεις και κοινωνικά δικαιώματα, προωθώντας την αντίληψη ότι το σύγχρονο (αντι-)κοινωνικό κράτος πρέπει να εξασφαλίζει μόνον κάποια ελάχιστα στους λαούς, σε επίπεδα ελεημοσύνης.

Τα πάνω από 60 εκατομμύρια άτομα, θύματα της μακροχρόνιας ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αλλά και το σύνολο των Ευρωπαίων εργαζομένων δεν προτίθενται να φανούν, όπως εναγώνια προσπαθείτε να τους πείσετε, "προσαρμοστικοί", "αλληλέγγυοι", "πειθήνιοι" και "συνεργάσιμοι" σε τέτοιες επιλογές. Θα τους βρείτε μπροστά σας, ανυπότακτους, ασυμβίβαστους και ανυποχώρητους να αγωνίζονται και να διεκδικούν πλήρη και σταθερή απασχόληση, σύστημα κοινωνικής πολιτικής, που να περιλαμβάνει ασφάλιση, υγεία, συνταξιοδότηση, προστασία των ανέργων, πραγματική ισότητα ευκαιριών, εκπαίδευση ποιότητα και ουσιαστική επαγγελματική κατάρτιση, θα τους βρείτε να παλεύουν για μια Ευρώπη κοινωνική, δημοκρατική, αλληλέγγυα, μια Ευρώπη των εργαζομένων, των λαών. Εκεί θα μας βρείτε και εμάς, να αγωνιζόμαστε μαζί τους».