Πώς, λοιπόν, να πλησιάσεις την αίθουσα, να κόψεις εισιτήριο, να μπεις για να δεις ...πιγκουίνους; Θέλει, βέβαια, τόλμη! Αυτοί, όμως, που θα τολμήσουν, θα ευχαριστηθούν! Γιατί οι πιγκουίνοι δε φοράνε τυχαία «σμόκιν»! Είναι «ζωντανά» με μεγάλες αξίες! Και με μεγάλη διανοητική ικανότητα! (Ελπίζω τα παιδιά σας να σας παρασύρουν στην αίθουσα)!
Κάθε χειμώνα, στην καρδιά της ερήμου του πάγου της Ανταρκτικής, στο πιο αφιλόξενο κομμάτι της Γης (οι θερμοκρασίες φτάνουν μέχρι και 90 βαθμούς κάτω από το μηδέν), συμβαίνει ένα απίστευτο και μοναδικό γεγονός. Ενα καταπληκτικό ταξίδι, που επαναλαμβάνεται για χιλιετίες. Χιλιάδες πιγκουίνοι εγκαταλείπουν την ασφάλεια των βυθών του ωκεανού, βγαίνουν στην ολόλευκη από το χιόνι επιφάνεια και ξεκινούν το υπέροχο ταξίδι τους προς την απομονωμένη ενδοχώρα. Μια περιοχή τόσο ακραία και αποτρεπτική, που δε συντηρεί κανένα άλλο είδος ζωής.
Από την αρχή αυτού του ταξιδιού, που γίνεται με μοναδική τάξη και πειθαρχία, αρχίζουν, για τους απληροφόρητους, οι εκπλήξεις! Οι πιγκουίνοι, για να ξεπεράσουν τις μεγάλες καιρικές δυσκολίες, στοιχίζονται σαν ανθρώπινος στρατός, σαν συμπαγής μάζα, και περπατούν κόντρα και μέσα στις χιονοθύελλες. Σκοπός τους είναι η ερωτική συνεύρεση και η αναπαραγωγή! Σε ένα μέρος, όμως, που προσφέρει τις απαραίτητες προϋποθέσεις, για μια τόσο σοβαρή υπόθεση! Να, η αρμονία, η λογική, η πληρότητα της φύσης! Οι πιγκουίνοι πρέπει να πάνε να γεννήσουν, πρέπει να εξασφαλίσουν τη συνέχιση του είδους τους, στο κατάλληλο μέρος! Μακριά από εκεί όπου ζουν τους μήνες της «χαλάρωσης». Το καλοκαίρι!
Οι εκπλήξεις, βέβαια, δε σταματάνε εδώ. Μάλλον από εδώ και πέρα αρχίζουν! Οταν αυτό το ατέλειωτο καραβάνι των πιγκουίνων, μέσα από χιλιάδες δυσκολίες, φτάσει στον προορισμό του, φτάσει στο μέρος που υπάρχουν οι «προϋποθέσεις», αρχίζουν του κόσμου οι τρυφερότητες! Ακουμπίσματα, μυρίσματα, ξυσίματα με το ράμφος, ερωτικές κραυγούλες. Και να, ο μικρός πιγκουίνος! Στην αρχή σαν αυγό, βέβαια! Ενα αυγό, που επωάζεται πότε από τον πατέρα και πότε από τη μάνα! Οι οποίοι, εναλλάξ πάντα, φεύγουν προς τον ωκεανό και έρχονται φορτωμένοι φαγητό για το μωρό τους και για τους ίδιους.
Αυτή η υπόθεση, το ταξίδι, ο έρωτας, η γέννηση και η αυτονομία του νεογέννητου και η επιστροφή διαρκεί περίπου 7 μήνες. Επτά μήνες αγωνίας και αγώνα! Ο θεατής αναγκάζεται, τελικά, να βγάλει με σεβασμό το καπέλο του σε αυτά τα μοναδικά και πολύ όμορφα ζωντανά! Που, όταν τα βλέπεις σε μακρινά πλάνα, έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις ανθρώπους!
Το ντοκιμαντέρ του Λικ Ζακέ είναι πολύ καλά κινηματογραφημένο. Ακόμα και ο κάπως αργός ρυθμός του, τελικά, λειτουργεί θετικά για τον θεατή. Γιατί του δίνει το χρόνο να κάνει τους συνειρμούς του. Να θαυμάσει τα ζώα και τη φύση! Να θαυμάσει, με την έννοια της εκτίμησης. Να δει, τελικά, το «θεό», που κάποιοι τον αναζητάνε στη μεταφυσική, τον φαντάζονται κάπου κρυμμένο πίσω απ' όλα αυτά, μπροστά στα μάτια τους. Στη φύση, στην ύλη. Στην αρμονία της φύσης, στην αρμονία της ύλης!
Δε θέλω να σας κουράσω με στοιχεία, ότι μόνον 74% των νεοσσών επιζεί, ότι μόλις τα μωρά φτάσουν 45-50 ημερών δημιουργούν τις δικές τους ομάδες, ότι πιάνουν τα ψάρια για την τροφή τους με βουτιές 550 μέτρων, ότι τα αποθέματα φαγητού του πιγκουίνου φτάνουν για 115 μέρες, ότι όλοι οι χώροι αναπαραγωγής βρίσκονται στην Ανταρκτική, ότι οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι (με αυτούς ασχολείται το φιλμ) ζουν σε 42 αποικίες και ο πληθυσμός τους φτάνει περίπου τις 400.000!!
Εύρημα του σκηνοθέτη είναι η αφήγηση. Οπου υποτίθεται ότι ένα ζευγάρι πιγκουίνων και μετά και το παιδί τους, μας αφηγούνται όσα βλέπουμε και όσα δε βλέπουμε. Οι διάλογοί τους είναι βαθιά ανθρώπινοι και βαθιά τρυφεροί. Από κοντά έρχεται και η φωτογραφία. Και, τέλος, η θαυμάσια μουσική.