Οι πιο φρέσκοι βλέπουν την Ευρώπη να μπαίνει τώρα σε «θερμή εποχή». Κι όμως, ό,τι εξελίσσεται δεν είναι παρά ό,τι από το 1991, με αφορμή και την επικράτηση της αντεπανάστασης, βρήκε έκφραση το 1992 στην περίφημη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τότε, ακόμα, βάφτιζαν πρόοδο την αντεπανάσταση και συντήρηση το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.

Ωσπου - και σε «ειρηνική περίοδο» - άρχισαν να μετράνε κορμιά που πέφτουν. Εκατομμύρια κορμιά εργατών. Που δήλωναν πως ο πόλεμος, ο πραγματικός πόλεμος, ο ταξικός, είναι εδώ και διαρκής. Κι ότι η έκβασή του εξαρτάται απόλυτα από το συσχετισμό δύναμης.

Είναι τότε που καταγράφηκε ως μία από τις πλέον αισχρές σελίδες της σοσιαλδημοκρατίας η επιμονή της να εμφανίσει το 1994 τη «Λευκή Βίβλο» για το τσάκισμα των εργατών, ως προοδευτικό κείμενο. Τότε εφευρέθηκε και ο όρος «απασχολήσιμοι» ως λύση, δήθεν, στο πρόβλημα της ανεργίας.

Ο,τι έχει ακολουθήσει - και η στρατηγική της Λισαβόνας που ανακοινώθηκε το 2000 είναι υποσύνολο της γενικής στρατηγικής του κεφαλαίου - υπηρετεί έναν από τους κεντρικούς στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου: Να γονατίζει όλο και περισσότερο την εργατική τάξη, σαν τον πιο εύκολο αντίπαλο, που η ήττα του μετατρέπεται σε εργαλείο, χρησιμότατο στο κεντρικό πρόβλημα που έχουν να λύσουν οι αστοί: Τον λυσσώδη ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

Οτι αυτός ο ανταγωνισμός οδηγεί σε ακόμα πιο βαθιά βαρβαρότητα είναι ένα θέμα που αφορά τα θύματα, δεν ενοχλεί, όμως, καθόλου, ούτε τους καπιταλιστές, ούτε αυτούς που εργολαβικά έχουν αναλάβει να πείθουν τους εργάτες ότι η μόνη επιλογή που έχουν είναι ο καπιταλισμός, που μπορεί, λένε, να είναι και ανθρώπινος.

Σ' αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε σήμερα: Ο δρόμος - που πάει να πει «οι αποκάτω» - αμφισβητεί την καπιταλιστική νομιμότητα, κι ας μη το κάνει με όρους επαναστατικής προοπτικής. Αυτήν την αμφισβήτηση της νομιμότητας από τον «δρόμο» σπεύδουν να προφυλάξουν και εδώ στη χώρα μας όσοι - είτε με αγωνία, είτε με πανηγύρια - μιλούν ξανά και ξανά για τα καλά της «εργασιακής ειρήνης».

Λοιπόν, ας το πούμε και πάλι καθαρά: Είναι παράνομοι απ' τη σκοπιά των εργατών, όσοι υπερασπίζουν τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Δεν υπήρξε και δε θα υπάρχει εκμετάλλευση με ανθρώπινο πρόσωπο.

Οπερ: Απ' το σχολειό ως το χώρο δουλιάς, παντού το μέτωπο είναι ένα: Τα μονοπώλια και η εξουσία τους. Ο,τι συμβάλλει στην πάλη για την ανατροπή τους είναι νόμιμο!