Κινήσεις περιφερειακής ισχυροποίησης της Κίνας επιχείρησε, αυτή τη βδομάδα, ο παραπλεύρως εικονιζόμενος Πρόεδρος της Κίνας, επισκεπτόμενος δύο χώρες - κλειδι της νοτιοανατολικής Ασίας, την Ινδία και το Πακιστάν. Ο Χου Ζιντάο προώθησε σημαντικές εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες, έβαλε τις βάσεις για την προσπάθεια επίλυσης των μεθοριακών διαφορών που είχαν οδηγήσει σε σινοϊνδικό πόλεμο τη δεκαετία του 1960 και προώθησε μια (αντίστοιχη με την ινδοαμερικανική) συμφωνία πυρηνικής - ενεργειακής συμφωνίας με το Πακιστάν.

Οι κινήσεις Χου, που προέβλεψε - εάν καρποφορήσει η προσπάθεια βελτίωσης των σινοϊνδικών σχέσεων, και αυτό είναι ένα μεγάλο «εάν» - ότι ο 21ος θα είναι ένας «Ασιατικός Αιώνας», θορυβούν την Ουάσιγκτον, ειδικά τα αποκαλούμενα «νεοφιλελεύθερα» στελέχη της κυβέρνησης Μπους, όσο και ηγέτες των Δημοκρατικών, που ευαγγελίζονται το «Νέο Αμερικανικό Αιώνα». Από το δόγμα Κλίντον («να είμαστε μέσα και γύρω από την Κίνα») ως τη θεωρία Μπους - Ράμσφελντ (περί «περικύκλωσης» της Κίνας), κάποιοι Αμερικανοί σχεδιαστές στρατηγικής προτείνουν διάφορα σχέδια αποτροπής, περιορισμού της κινεζικής ισχύος.

Προτροπές όπως «ας κάνουμε μαζί με την Κίνα ένα μεγάλο άλμα εμπρός» (σε κύριο άρθρο των «Νιου Γιορκ Τάιμς», με φρασεολογία δανεική από την πολιτιστική επανάσταση του Μάο) δεν έχουν και πολλή σημασία: κάτω από την επιφάνεια, η αμερικανική προσέγγιση στο φαινόμενο της αύξησης της κινεζικής επιρροής παραμένει απολύτως ψυχροπολεμική.