H υπογράφουσα δε γνωρίζει το πρωτότυπο του έργου του Αμερικανού Νίκι Σίλβερ, αλλά υποψιάζεται ότι προς δραματουργικό όφελος του έργου και του σκηνικού αποτελέσματος ήταν η παρεμβατική απόδοση - μετάφραση της Ελένης Ράντου. Κι αυτό γιατί η Ελένη Ράντου δεν έχει μόνο πηγαίο κωμικό ταλέντο. Εχει προσωπική γνώση για την πολύπλευρη ισχύ της τηλεόρασης. Ισχύς, που σήμερα σαν «Λερναία Υδρα» χειραγωγεί τα πάντα, κοινωνικές ιδέες, ήθη, αξίες, συνειδήσεις κι αλέθει ακόμα και τους ανθρώπους που την υπηρετούν, με αμφίβολης αξίας «αντίτιμο» την προβολή τους. Διαθέτει, όμως, και κοινωνική αντίληψη, ευαισθησία και ανησυχία. Αυτά τα τρία στοιχεία της, προφανώς, καθοδήγησαν την παρέμβασή της στην απόδοση του έργου. Ετσι η «Νύχτα radiοφόνων» έγινε μια «δηλητηριώδης» - με στιγμές ωμότατης κοινωνικής και ανθρωπολογικής αλήθειας, με στιγμές μελαγχολίας, με στιγμές οργής - σάτιρα της αμερικανικής κοινωνίας και του παγκοσμιοποιούμενου αμερικανικού τρόπου ζωής. Σάτιρα που πονά για τους «πνιγμένους» - μέσα σε πολύμορφα κοινωνικά, οικονομικά, εργασιακά, ηθικά, συναισθηματικά αδιέξοδα - ανθρώπους και εύχεται μια καθαρτήρια, έστω διά της ανθρωποθυσίας, διέξοδό τους. Πρόσωπα του έργου είναι μια πασίγνωστη «σταρ» της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, «τρελαμένη» από τη δουλιά της και τους αποτυχείς έρωτές της. Ο ανασφαλής οικονομικά και συναισθηματικά, δειλά ομοφυλόφιλος αδελφός της, που μάταια αναζητά ένα μόνιμο ταίρι. Ενας έρημος νεαρός, θύμα ομοφυλόφιλου μαφιόζου-νταβατζή, με τον οποίο προσπαθεί να συντροφευτεί ο αδελφός της «σταρ». Ο μαφιόζος νταβατζής του νεαρού. Ο τελευταίος, ψευτοαναρχικός «επαναστάτης» εραστής της «σταρ». Και μια νεαρή λεσβία, που συμπτωματικά γκαστρώνει ο εραστής της «σταρ». Παρέμβλητο πρόσωπο στην παράσταση είναι ο «εκφωνητής» νυχτερινής «ραδιοφωνικής» μουσικής εκπομπής, που υποδύεται ο Θοδωρής Μάσχας. Στο εύστοχα σχολιαστικό για την αμερικανική κακογουστιά και το γενικευμένο «σκουπιδότοπο» ανθρώπινο και κοινωνικό, περιστρεφόμενο σκηνικό (Μανώλης Παντελιδάκης), με επίσης σχολιαστικά κοστούμια (Αφροδίτη Παπαδημητρίου), με αρμόζουσες στο σατιρικό στόχο του έργου μουσικές επιλογές (Κώστας Ζήκος) και πολυεπίπεδους φωτισμούς (Κατερίνα Μαραγκουδάκη), με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του «μάστορα» στο είδος της εμφαντικής και γοργόρυθμης, καυστικής κοινωνικής σάτιρας Γιάννη Κακλέα, τα πρόσωπα του έργου στροβιλίζονται, παραπαίουν, «τρελαίνονται» από τα άγχη, τους φόβους, τη μοναξιά, τις διαψεύσεις του «αμερικανικού ονείρου», τον παραλογισμό, τη διάχυτη βία. Μεγάλο επίτευγμα της σκηνοθεσίας, αλλά πρωτίστως των ερμηνειών της - οργιώδους κωμικότητας αλλά και δραματικότητας - Ελένης Ράντου και της εξαιρετικά λεπτουργημένης ερμηνείας του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, που πλάθει με ισόρροπη κωμικότητα και δραματικό μέτρο, με ανθρωπιστική ευαισθησία, τον ευάλωτο ομοφυλόφιλο αδελφό. Ολόπλευρα εκφραστική και μετρημένη είναι και η ερμηνεία του Ορφέα Αυγουστίδη (νεαρός ομοφυλόφιλος). Πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες των Φάνη Μουρατίδη, Κώστα Αποστολάκη και Λίνας Σακκά.