Ο Θύμιος Καρακατσάνης «σημαδεύτηκε» αλλά και «σημάδεψε» την αριστοφανική κωμωδία. Ξεκινώντας πριν σαράντα έξι χρόνια, με πρώτη και αλησμόνητη την ερμηνεία του ως «Ποιητής» στην παράσταση των «Ορνίθων» από τον Κάρολο Κουν το 1965, κόσμησε έκτοτε με πολλές σπουδαίες ερμηνείες του τη σύγχρονη «ανάγνωση» των κωμικών αλληγοριών του «ζωντανού Αριστοφάνη», κατά τη σοφή ρήση του Αλέξη Σολομού. Φέτος, ο Θ. Καρακατσάνης, σκηνοθετώντας στο θέατρο «Αθήναιον» τον «Πλούτο», πρόσφερε στο αθηναϊκό κοινό την ευκαιρία μιας καθημερινής θεατρικής απόλαυσης -της σημαντικότερης και ευφραντικότερης στο κάθε άλλο παρά «κλεινόν άστυ». Τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με την αριστοφανική ποίηση, σε γάργαρη, χυμώδη μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη (διανθισμένη με «πιπεράτες» και επίκαιρες λεκτικές παρεμβάσεις του ίδιου και των συμπρωταγωνιστών του), και μάλιστα με ένα έργο μοναδικά επικαιρικής εμβέλειας. Με μια θεόπικρης αλήθειας κωμωδία, για τη «θεοποίηση» του πλούτου στην ταξική κοινωνία από εκείνους που τον κατέχουν. «Τυφλός» καθώς είναι ο πλούτος, σωρεύεται σε λιγοστά χέρια, των πιο ανήθικων, επιτήδειων, αρπακτικών και άδικων κι όχι δίκαια μοιρασμένος στα χέρια όλου του λαού που με το μόχθο και τις τέχνες του τον δημιουργεί. Μόνο στην αταξική κοινωνία θα «ξετυφλωθεί» ο πλούτος. Αυτή τη διαλεκτική προοπτική ήταν αδύνατο, βέβαια, να τη συλλάβει και ο μεγαλοφυέστερος νους στη δουλοκτητική αρχαιότητα. Ο Αριστοφάνης κατέκρινε τη «θεοποίηση» και την κοινωνική τύφλα του πλούτου, αλλά θεωρούσε ουτοπία τη δίκαιη διανομή του. Εδωσε, πάντως, ένα μεγάλο δίδαγμα στην ανθρωπότητα. Οτι η εξέλιξή της οφείλεται στην εργασία των απλών ανθρώπων, στο ότι «η πενία τέχνας κατεργάζεται», κι ότι κι ο ισομοιρασμένος πλούτος εξαντλείται χωρίς την εργασία όλων. Η σκηνοθεσία του Θ. Καρακατσάνη, σεμνή, καθάρια, χωρίς εντυπωσιοθηρικά ευρήματα, με χιούμορ και πηγαία λαϊκότητα, με τη δημιουργική συμβολή της μουσικής (Βασίλης Δημητρίου), της χορογραφίας (Δημήτρης Παπάζογλου), του σκηνικού και των κοστουμιών (Ρένα Γεωργιάδου), πρόβαλε και την πικρή αλήθεια και το δίδαγμα του έργου. «Ψυχή» και «πυρήνας» της σκηνοθετικής άποψής του ήταν η ισοζυγιασμένη μεταξύ κωμικότητας και μελαγχολίας ερμηνεία του στο ρόλο του δούλου Καρύωνα. Απολαυστικός ως «Πενία» και ιδίως ως «Ερμής» ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας. Σεμνότητα και μέτρο διέκρινε τις ερμηνείες του Γιώργου Κωνσταντίνου και Γιώργου Γαλίτη. Χιούμορ διέθετε η γκροτέσκα Γριά της Βάσιας Τριφύλλη. Σε μανιερισμένες ευκολίες του κατέφυγε ο Τάκης Παπαματθαίου. Γόνιμοι ερμηνευτικά ήταν όλοι οι ηθοποιοί στους μικρούς ρόλους και στο Χορό.