Τα ναρκωτικά - εκτός από μια εξαιρετικά επικερδής επιχείρηση - ήταν και παραμένουν ένα καλό εργαλείο για τη μαζική αποχαύνωση ειδικά των νέων παιδιών. Η έξαρση που καταγράφεται αυτές τις μέρες με αφορμή τους σχεδόν καθημερινούς θανάτους ξαναφέρνει στην επιφάνεια την επιθετική δραστηριότητα των εμπόρων (είναι πολλά τα λεφτά) και ίσως, για να αυξηθούν τα κέρδη τους, να αφορά και σε «πλασάρισμα νοθευμένου πράματος», έτσι λένε τα ρεπορτάζ. Λες και το «καθαρό πράμα» δε στέλνει στο θάνατο. Μια τέτοια συζήτηση, λοιπόν, εξαφανίζει το ερώτημα ποια τάξη έχει ανάγκη και τα ναρκωτικά για τη συνέχεια της κυριαρχίας της. Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα δε μας λύνει αυτόματα το πρόβλημα, αλλά ανοίγει ένα δρόμο στην αναζήτηση του εχθρού που πρέπει να χτυπηθεί. Κοινωνία λεύτερη από ναρκωτικά, σημαίνει πριν απ' όλα κοινωνία χωρίς καμιάς μορφής σχέση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Απλά πράγματα κι ας επιμένει ο ΣΥΝ ότι η λύση βρίσκεται στα νόμιμα «μαλακά», όπως επιμένει ότι η λύση στον άγριο καπιταλισμό είναι η διαχείρισή του με ηθικούς κανόνες ή και «θεραπεία με υποκατάστατα».

Πάμε γι' άλλα: Οι αστοί όχι απλά σχεδιάζουν αλλά και διαλαλούν την οργάνωση της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.

Βρισκόμαστε, λέει ο ένας, μπροστά στο χάος οπότε πρέπει να αναμένεται νέο σημείο αναφοράς.

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει στην άκρη για να περάσει μπροστά ο ΣΥΝ, συμπληρώνει ο επόμενος, απειλώντας πως αν δε συμβεί έτσι υπάρχει κι άλλη εναλλακτική: Να τα βρει το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και να πάμε δεξιότερα. Γιατί, τώρα πού βρισκόμαστε;

Με μια δήθεν ερώτηση οι θιγόμενοι καταγγέλλουν ευθέως ότι με εργαλείο τον ΣΥΝ κάτι σχεδιάζεται για δημιουργία νέου κόμματος και ούτε λίγο - ούτε πολύ χρεώνουν το σχέδιο σε κύκλους της ΝΔ.

Είναι, λοιπόν, τόσο άσχημα τα πράγματα; Ενα μέρος του κόσμου πράγματι δείχνει να αμφισβητεί τα δύο κόμματα. Τα ποσοστά όμως παραμένουν υψηλά, τόσο που να μην υπάρχει ορατό πρόβλημα ακυβερνησίας. Τι είναι αυτό που ανησυχεί τους αστούς; Οτι δε φαίνεται να εξασφαλίζεται σε μακρύ ορίζοντα η πολυπόθητη λαϊκή συναίνεση. Αυτή χρειάζεται όραμα κι αυτό δεν το προσφέρουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αναγκαία, λοιπόν, η αναδιάταξη.

Για ποια τάξη όλα αυτά; Μια ματιά στη ζωή των ανθρώπων αρκεί. Σε έναν κόσμο πλούσιο σε προσφορά αγαθών - εμπορευμάτων, όλο και λιγότεροι νιώθουν ότι έχουν δικαίωμα να μετέχουν σ' αυτόν. Ακόμα χειρότερα: Είναι πλέον ορατό το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ταξικής ψαλίδας. Το πρόβλημα, πια, το έχουν και εκείνα τα στρώματα που ακουμπούν στην κυρίαρχη τάξη, ζώντας καλά απ' αυτήν (μεσαίο χώρο τα ονομάζουν) και που νιώθουν την κρίση να τα ακουμπά. Αυτά τα στρώματα ψάχνουν τρόπο να περνούν «σαν αστοί» και αύριο. Η πολιτική αναδιάταξη αυτά πρώτ' απ' όλα παίρνει υπόψη. Παραμυθιάζονται, έτσι, ότι θα βγουν νικητές μαζί με τους αστούς.

Για την εργατική τάξη κάθε σχέδιο που δε φέρνει την ίδια στην εξουσία πρέπει να θεωρείται εχθρικό.