Τη ρεαλιστικότητα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία, η οποία θα οργανώσει την παραγωγική βάση της χώρας στη βάση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας με την ταυτόχρονη κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής ως κυρίαρχο απαιτούμενο, παρουσίασε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση - συζήτηση που οργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις του 6ου Διαμερίσματος της ΚΟΑ, χθες το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων του ΟΤΕ (Γ' Σεπτεμβρίου).

Αναφερόμενη στα σενάρια που εξυφαίνονται το τελευταίο διάστημα για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στο αστικό πολιτικό σύστημα, κάτω από το βάρος των βουλευτικών εκλογών, αλλά και τα σκάνδαλα που αναδύονται συνεχώς στην επιφάνεια, επισήμανε πως για το λόγο αυτό είναι έτοιμα τρία εναλλακτικά ζεύγη για κυβερνητική συνεργασία, δηλαδή ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ - ΛΑΟΣ. «Στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης - υπογράμμισε - είναι ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναλλακτικά και που όλα όμως μαζί να υπηρετούν τον ένα και μοναδικό στόχο, να μην μπει σε πραγματικό κίνδυνο το αστικό πολιτικό σύστημα, η αστική εξουσία». Και συμπλήρωσε: Παράλληλα είναι χαρακτηριστικό πως σε αυτά τα σενάρια της κυβερνητικής συνεργασίας το ΚΚΕ είναι έξω, και φυσικά καλώς είναι».

Στη συνέχεια σημείωσε πως αυτό που τους ανησυχεί είναι η παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση και αφύπνιση ευρύτερων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και η δράση που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα και τόνισε: «Το κύριο είναι να προκληθεί από αυτή τη δράση ένα τέτοιο τράνταγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα που θα φέρει πραγματικά νέες πολιτικές δυνάμεις, τέτοιες που να εγκαταλείψουν τα αστικά κόμματα, τις συμμαχίες τους και τα σενάριά τους. Τέτοιο που να μπορούν με τον δικό τους τρόπο να μπουν σε αυτό το κοινωνικοπολιτικό ποτάμι του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου. Ετσι βλέπουμε την αναγκαιότητα, τη δυνατότητα, τη ρεαλιστικότητα της προοπτικής του μετώπου ως μαχόμενης κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που θα συνδεθεί με τον στόχο της λαϊκής εξουσίας, δηλαδή, να αλλάξει χέρια όχι η αστική διακυβέρνηση αλλά η ίδια η εξουσία. Να φύγει από τα χέρια της αστικής τάξης, να έρθει στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».

Σχετικά με το ρόλο του ΣΥΝ ανέφερε πως «τα συγκυριακά φτερουγίσματα του ΣΥΝ και οι οβιδιακές τους μεταμορφώσεις ως οπορτουνιστικού σχήματος, αποτελούν μια μη φερέγγυα δύναμη για το λαϊκό κίνημα. Καμιά εγγύηση δεν αποτέλεσαν για τα λαϊκά συμφέροντα, όταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 ξέσπασε με ιδιαίτερη ορμή η αντεργατική λαίλαπα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Οταν δηλαδή παρουσιάστηκαν τα πρώτα πλήγματα στο ωράριο, στις συλλογικές συμβάσεις, στους όρους πληρωμής της εργατικής δύναμης, στις ιδιωτικοποιήσεις. Τότε ο ΣΥΝ έβαλε πλάτη σε όλα αυτά, τα στήριξε, χαρακτηρίζοντας τις απεργίες και τα συλλαλητήρια σαν επαναστατική γυμναστική».

Καταλήγοντας, έκανε αναφορά για την καθοδηγούμενη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου από τις ΗΠΑ και την ΕΕ που πυροδοτεί νέες εστίες έντασης και αποσταθεροποίησης όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά και ευρύτερα, τονίζοντας ταυτόχρονα τις μεγάλες ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που με τη στάση τους συναίνεσαν, στήριξαν και συμμετείχαν στην υλοποίηση αυτών των σχεδιασμών.