Στους εργαζόμενους του Πειραιά ανέπτυξε χτες το απόγευμα την πολιτική πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, σε συγκέντρωση που διοργάνωσε η Εργατοϋπαλληλική Αχτίδα της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά, στο Εργατικό Κέντρο της πόλης. Η ανταπόκριση των εργαζομένων στο κάλεσμα των κομμουνιστών εργατών του Πειραιά ξεπέρασε τα αναμενόμενα και τελικά το αμφιθέατρο του ΕΚΠ αποδείχτηκε μικρό για να χωρέσει όλον αυτό τον εργατόκοσμο.

Οικοδόμοι, μεταλλεργάτες, εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, από τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις του Πειραιά, εργαζόμενοι από το εμπόριο, την Υγεία, εκπαιδευτικοί, λιμενεργάτες, ναυτεργάτες, εργαζόμενες γυναίκες κατέκλυσαν μέσα και έξω το Εργατικό Κέντρο, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι του αμφιθεάτρου «καταλήφθηκε» από την εργαζόμενη νεολαία, τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Ο λαός πρέπει να ζητήσει το λογαριασμό από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τον ΣΥΝ», σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα, «για την κοροϊδία που ο καθένας με τα δικά του μέσα και το δικό του τρόπο έκανε περί της "νέας εποχής που φέρνει στους λαούς η παγκοσμιοποίηση και η ευρωπαϊκή ενοποίηση", για τη σύγκλιση, την αλληλεγγύη, την ισοτιμία. Να τους στείλει το λογαριασμό να πληρώσουν για τις φανφάρες περί του "νέου δρόμου της δημοκρατίας και της ειρήνης" που άνοιξε η κατάργηση του διπολισμού - κυνική ομολογία ποιος από τους δύο πόλους ενοχλούσε πραγματικά, το σύστημα του σοσιαλισμού.

Να αναλογιστούμε, γιατί όλοι αυτοί κατηγορούν το ΚΚΕ για απομονωτισμό και φοβικά συμπλέγματα; Γιατί, εκτός των άλλων, δε φοβόμαστε να πηγαίνουμε κόντρα στο ιμπεριαλιστικό ρεύμα, στον κοσμοπολιτισμό. Γιατί δε φοβόμαστε, όταν τίθεται θέμα αρχής, να μας λένε "πλην Λακεδαιμονίων"... Γιατί πιστεύουμε στη δυνατότητα ρήξης και ανατροπής σε εθνικό επίπεδο, με τον όρο, βεβαίως, ότι ο λαός θα το αποφασίσει, πράγμα που έτσι κι αλλιώς θα γίνει. Το ζήτημα είναι να γίνει όσο πιο έγκαιρα μπορεί. Γιατί δεν πιστεύουμε στη ματαιότητα που ορισμένοι προσκυνούν, ότι ή θα αλλάξουν όλα σε μια μέρα παγκόσμια ή δεν μπορεί να γίνει τίποτε σε εθνικό επίπεδο. Βολεύει έτσι να δικαιολογείται το κυνήγι της κυβερνητικής συμμετοχής για τη σωτηρία τάχα του λαού, όπως έγινε στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο πρόγονος του ΣΥΝ, το ΚΚΕ "εσωτερικού", όταν εμείς κάναμε κριτική στο ΠΑΣΟΚ γιατί δεν υλοποιεί τις δεσμεύσεις του για κατάργηση του καθεστώτος των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων: Οτι "δεν είναι ραπανάκια για να τις ξεριζώσουμε". Θέλει τόλμη πραγματικά για να επιδιώκεις να μπεις σε μια κυβέρνηση που δε θα κάνει τίποτε άλλο παρά διαχείριση, μόνο που η τόλμη έχει αξία όταν συμβαδίζει με την αρετή».

«Να αναλογιστούμε», τόνισε η ομιλήτρια, «πώς θα ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα αν το ΚΚΕ δε δίσταζε να μένει μόνο του έγκαιρα - πριν τα πάντα αποκαλυφθούν στα μάτια του λαού - σε κρίσιμα ζητήματα, όπως:

• Η ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ
• Ο χειρισμός του θέματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ
• Το ξεκίνημα των ιδιωτικοποιήσεων και της μερικής απασχόλησης
• Ο νόμος "Καποδίστρια"
• Η στάση του απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία
• Ο διαχωρισμός με την ψευτοανανέωση και την κεντροαριστερή συνεργασία

Εάν και εμείς βάζαμε νερό στο κρασί μας οι θετικές διεργασίες θα ήταν λιγότερες και πιο αδύναμες.

Ποιος ήταν μέσα στα πράγματα, το ΚΚΕ ή όλοι οι άλλοι που διατυμπάνιζαν ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει το αντίβαρο των ΗΠΑ; Αντίβαρο μπορεί να θέλει να γίνει η ΕΕ, αλλά μόνο για τη διανομή των αγορών, για την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή, και όχι για την ευημερία και τα δικαιώματα των λαών.

Είχε ή δεν είχε δίκιο το ΚΚΕ όταν έλεγε ότι οι λαοί πρέπει να αντιπαλεύουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αλλά και να ορθώνουν το ανάστημά τους στην ιμπεριαλιστική ειρήνη;

Είχε ή δεν είχε δίκιο το ΚΚΕ όταν προειδοποίησε για τη Συνθήκη του Οσλο που αφορούσε στο Παλαιστινιακό;

Ποιος ήταν μέσα στα πράγματα, το ΚΚΕ ή οι άλλες πολιτικές δυνάμεις που στην κρίσιμη ώρα της προετοιμασίας του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας έλεγαν ότι αυτός γίνεται ως απάντηση στην εθνοκάθαρση σε βάρος των Αλβανών;

Ποιος είχε δίκιο στην περίπτωση του "σχεδίου Ανάν";

Ποιος είχε δίκιο, το ΚΚΕ ή όλοι αυτοί που δέχονταν τα ψευτοεπιχειρήματα του Μπους ότι η επίθεση στο Ιράκ έγινε για τα πυρηνικά και τα χημικά όπλα, για τη δημοκρατία;».

«Πώς μπορούν οι εργαζόμενοι», αναρωτήθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «να παρεμποδίσουν τη νέα καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων που έρχεται, τι άλλο να κάνουν; Να χαράξουν τη γραμμή της πάλης, ξεκαθαρίζοντας μέσα τους ότι δεν αξίζει καμία ιδεολογική και πολιτική νομιμοποίηση ο μύθος της παγκοσμιοποίησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Είναι ένα πρώτο βήμα για να εκπονηθεί ένα σχέδιο αντίστασης και αντεπίθεσης με αποτελέσματα και προοπτική. Διαφορετικά, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού θα αγανακτεί, αλλά δε θα ασκεί ουσιαστική πίεση. Θα φωνάζει, αλλά δε θα έχει αποτελέσματα. Θα μπερδεύεται ανάμεσα στις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, στα ελλείμματα, κλπ.

Ούτε η παγκοσμιοποίηση ούτε η ΕΕ συνιστούν νέο, πρωτόγνωρο φαινόμενο για το οποίο έχει νόημα να κάνουν θυσίες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της δήθεν σύγκλισης.

Υπάρχουν, βεβαίως, νέα στοιχεία και εξελίξεις που όμως δεν αλλάζουν το κύριο, ότι η παγκοσμιοποίηση ίσον ιμπεριαλισμός, δηλαδή μονοπωλιακός καπιταλισμός, ίσον ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, ίσον οξύτατος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για τη διανομή των αγορών, άρα πόλεμος, βία, καταπίεση, προσαρτήσεις και κατακερματισμοί κρατών.

Από τα πιο μεγάλα και επικίνδυνα ψέματα είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ένας λαός, ένα κίνημα, να αποσπάσει κατακτήσεις σε εθνικό επίπεδο. Είναι η κλασική συνταγή των οπορτουνιστών, που δεν έχουν ούτε διάθεση ούτε πρόθεση να έρθουν σε ρήξη. Η μόνη ανατροπή που διεκδικούν είναι μια κυβερνητική αλλαγή με τη δική τους συμμετοχή και πέραν τούτου τίποτε άλλο.

Πώς θα αλλάξει ο διεθνής συσχετισμός αν στο εθνικό πεδίο δε γίνει ένα και δύο και περισσότερα βήματα εμπρός, ώστε από την κάθε χώρα να καταφέρεται ένα χτύπημα και στο διεθνή συσχετισμό δύναμης; Η παραγνώριση του εθνικού πεδίου πάλης που προβάλλει ο ΣΥΝ είναι η προετοιμασία του άλλοθι για αύριο, αν βρεθεί σε κυβέρνηση, να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Πάντα πιστός στις παραδόσεις του οπορτουνισμού.

Τέλειωσαν τα ψέματα. Η 10ετία του '80 και του '90, αλλά και η πρώτη 10ετία του 21ου αιώνα ένα πράγμα δείχνουν: Οτι οι κεντροαριστερές κυβερνητικές αλλαγές, οι ανανεωτικοαριστερές επιλογές που δεν έχουν στόχο την ανατροπή στο πεδίο της οικονομίας, της ιδιοκτησίας και της εξουσίας, αποτελούν διάλειμμα για την επιστροφή ακόμα πιο συντηρητικών δυνάμεων».

«Το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα», τόνισε σε άλλο σημείο της ομιλίας της η Αλ. Παπαρήγα, «θα αποκτήσει πραγματική ενότητα και κυρίως δυναμική, εμβέλεια πίεσης και αποτελεσματικότητας, όταν δεν περιορίζεται κάθε φορά στην αντίθεση με την εκάστοτε κυβέρνηση, που βεβαίως είναι η αιχμή του δόρατος, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να υπονομεύει και τις όποιες κάλπικες λύσεις ετοιμάζονται, ώστε να μην αφήνει την κερκόπορτα ανοιχτή σε ψευτοεναλλακτικές λύσεις στη λογική του μικρότερου κακού.

Το λαϊκό κίνημα θα αποκτήσει δυναμική όταν υψώσει το ανάστημά του στα επιχειρηματικά μεγαθήρια, στα μονοπώλια, συνολικά στην πολιτική του κεφαλαίου. Κατανοούμε ότι σήμερα είναι σχετικά πιο εύκολο να εκτονώνει κανείς την αγανάκτησή του κατά της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι πιο δύσκολο να οργανώνει την ταξική πάλη κατά τόπο δουλειάς, εκεί που απειλείται με την απόλυση, το κυνηγητό και τον εκβιασμό. Γιατί το σύστημα έχει τη δυνατότητα να παραμερίζει και τα δικά του κόμματα όταν χάνουν κύρος, να ιδρύει νέα, ή να στηρίζεται σε "αριστερά" αναχώματα, σε έντιμους πολιτικούς, σε ευπατρίδες, σε άφθαρτα πρόσωπα, σε νέα πολιτικά σχήματα.

Καμιά υποτίμηση. Η αστική τάξη της χώρας μας ξέρει καλά να χρησιμοποιεί και το καρότο και το μαστίγιο. Το ΚΚΕ ξέρει πολύ καλά ότι όσο μεγαλώνουν τα βάσανα του λαού, τόσο μεγαλώνει και η ανυπομονησία κάτι να αλλάξει, κάτι να γίνει. Πολύ περισσότερο που σήμερα έχει πάρει την κατηφόρα το κύρος τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, δε φθάνει η πολιτική φθορά των δύο κομμάτων, για το πώς κυβέρνησαν. Σημασία έχει να κατανοείται γιατί τα δύο κόμματα κυβέρνησαν και κυβερνούν έτσι. Δεν είναι θέμα προσώπων, ή ενός ή άλλου υπουργού. Εχουμε, ως φαίνεται, ακόμα δρόμο ώστε να συσχετιστούν τα δύο κόμματα με την αστική τάξη, το αστικό πολιτικό σύστημα, με την εξουσία των μονοπωλίων, τον ιμπεριαλισμό. Η δυσαρέσκεια δεν έχει ακόμα σκίσει την κουρτίνα του πολιτικού σκηνικού. Το τι υπάρχει πίσω της δεν είναι ακόμα πλατιά κατανοητό και γνωστό, πράγμα που έχει και την εξήγησή του. Ομως, είναι πρόβλημα. Το πολύ πολύ να βλέπει ένα σημαντικό ακόμα μέρος των εργαζομένων στο βάθος, ένα ή δύο επιχειρηματίες, "ημέτερους" που παίρνουν μίζες, την άλφα ή τη βήτα διαπλοκή.

Ενα μέρος του λαού αποδίδει τα προβλήματα και στο γεγονός ότι αφού έτσι γίνεται παγκόσμια, στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να γίνει διαφορετικά. Πιστεύει ότι τα δεινά έρχονται από έξω, από φίλους και εταίρους που δυστυχώς δεν μπορούμε να απαλλαγούμε. Οι αποφάσεις παίρνονται σε διεθνή πεδία, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αλλά συναποφασίζουν κυβερνήσεις, και μετά τα φέρνουν ως εξωτερικούς, τάχα υπερεθνικούς παράγοντες. Υπάρχει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος της ευρωλαγνείας, ψάχνει να βρει τον τρόπο να δικαιολογεί ότι όλα αυτά τα αντιλαϊκά δεν τα επιβάλλει η ΕΕ αλλά είναι προϊόν της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης. Τον βολεύει να κρύβει τις θέσεις του και την πραγματικότητα».