Είπαμε, Πρωταπριλιά χτες, αλλά αυτοί το παρακάνανε.

Διαβάζεις ρεπορτάζ, αναλύσεις, άρθρα και σχόλια και νομίζεις ότι πάει, χάθηκε ο κόσμος, γκρεμίζονται όλα, πλακώσανε οι δυνάμεις της «ανασφάλειας» κι άντε να χωθούμε οι άλλοι στα λαγούμια μας να γλιτώσουμε, μέχρι να αναλάβει η ομάδα «Δέλτα», το «Σι-Φορ-Αϊ» και δεν ξέρω γω ποιο άλλο σύστημα αστυνόμευσης να μας σώσει.

Τι λέτε! Νομίζετε πως επειδή έχετε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. να χορεύουν όλοι μαζί με μοιρασμένους ρόλους στον ίδιο καθεστωτικό ντορό, θα μας τρελάνετε με τα δημιουργήματά σας, τους «εγκληματίες μετανάστες» (όπως έγραψε χτες ο Παπαχελάς), ή τα κλεφτρόνια που μπούκαραν σε μια τράπεζα.

Δικό σας δημιούργημα η ανασφάλεια. Και αυτή που περιγράφετε και τη χρησιμοποιείτε για περισσότερη κρατική βία και καταστολή, αλλά, κυρίως, η άλλη που την κρύβει ευπρεπώς το σύστημά σας.

Ο άνθρωπος του μεροκάματου τρέμει την απόλυση, τρέμει τη κατάσχεση απ' την τράπεζα, φρικάρει που δεν έχει να πληρώσει το φροντιστήριο του παιδιού, του κόβεται η καρδιά και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να αρρωστήσει κι άντε βρες να πληρώσεις, μαυρίζει η ψυχή του όταν ξέρει πως μπορεί να στύψει την πέτρα αλλά μεροκάματο δε βρίσκει.

Ο άνθρωπος του μεροκάματου ρωτάει το παιδί του «τι γράμματα έμαθες σήμερα», «τι δουλειά θα κάνεις αύριο με τα γράμματα που μαθαίνεις», ζητάει συγνώμη απ' το παιδί όταν μια μέρα δεν είχε το ένα ευρώ που κοστίζει ένα μπουκάλι γάλα, «διδάσκει» την κόρη του ότι ομορφιά είναι ο κόσμος που κουβαλάς μέσα σου κι όχι τα λιλιά που φοράς απέξω, ψάχνει και βρίσκει άλλους γονιούς για να ζητήσουν όλοι μαζί καλύτερο σχολειό, ψάχνει και βρίσκει άλλους εργάτες για να δουν πώς θα τουμπάρουν τ' αφεντικό τους. Οι άνθρωποι του μεροκάματου κάνουν καθημερινά πράγματα, που δεν έχουν καμιά σχέση με όλα αυτά που ο αστικός Τύπος προσπαθεί να μας πείσει ότι τρομοκρατούν τους ανθρώπους του μεροκάματου.

Το πρόβλημα του ανθρώπου του μεροκάματου δεν είναι οι μπάτσοι που λείπουν. Ηδη, όσοι υπάρχουν, και είναι πολλοί, όπου τον συναντάνε, του κάνουν μαύρη τη ζωή και τούμπανο τη ράχη.

Το πρόβλημα του ανθρώπου του μεροκάματου είναι ο φόβος του. Είναι ότι έχει εκπαιδευτεί και εκπαιδεύεται ακόμα πιο εντατικά τώρα να σκύβει.

Σ' αυτό ακριβώς παρεμβαίνουν οι κομμουνιστές με μια κοπιώδη δουλειά μυρμηγκιού, που αναλύουν τη πραγματικότητα, έτσι που ο εργάτης να καταλάβει και ποιος είναι ο αντίπαλος, και πώς αντιμετωπίζεται, κι, ακόμα καλύτερα, ότι ο αντίπαλος μπορεί να γκρεμιστεί απ' το θρόνο του!

Αυτήν την προοπτική θέλει να αντιμετωπίσει η αστική τάξη, που ξέρει από εμπειρία πως η ανάλυση των κομμουνιστών ακουμπάει συνειδήσεις.

Αυτές τις συνειδήσεις θέλουν να ευνουχίσουν οι αστοί, όταν στήνουν μια ψευδή συνείδηση «επανάστασης».

Εδώ είμαστε, λοιπόν: Η συσπείρωση γύρω από το ΠΑΜΕ, η ανταπόκριση των εργατών στο κάλεσμα του ΚΚΕ είναι μετρήσιμα μεγέθη.

Η αστική τάξη ξέρει να μετράει τον αντίπαλο. Γι' αυτό σπεύδει να δημιουργήσει προπέτασμα. Ωστε να μη δεις τι σημαίνει ταξικός αγώνας, πώς οργανώνεται, πώς διεξάγεται και πώς αυτός κερδίζει, και στο επιμέρους που είναι ο μισθός, και στο γενικό που είναι η ίδια η εξουσία όταν οι εργάτες βάλουν πλώρη γι' αυτό.

Η αστική τάξη δεν ξέρει μόνο να μετράει τον αντίπαλο, έχει μάθει - προσπαθεί και να τον παροπλίσει, πού; Εκεί ακριβώς που μπορεί να γίνει επικίνδυνος: Στην οργάνωση της εργατικής τάξης όχι μόνο για το μεροκάματο, αλλά για το σύνολο της ζωής της. Καθώς οι εργάτες κατανοούν, αργά αλλά σταθερά, πως η πάλη για το μεροκάματο συνδέεται όλο και περισσότερο με την πάλη για την ίδια την πολιτική εξουσία, με την πάλη για την κατοχή των μέσων παραγωγής, η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να προβοκάρει όλο και πιο έντονα ακριβώς αυτήν την προοπτική.

Ασχετο: Τελευταία, εμφανίζονται διάφορα φιντάνια στον αστικό Τύπο: Ο ένας - στην ΑΥΓΗ - καταγγέλλοντας δήθεν τους «πιστολάδες», περνάει ως αυτονόητο πως η μεγάλη ταξικο-πολιτική αντιδικτατορική πάλη δεν ήταν τίποτα άλλο από γκαζάκια της τότε εποχής, για να ταυτίσει στη συνέχεια τη σημερινή κουκούλα με κείνον τον αγώνα και να την παρουσιάσει ως μιαν αθώα παρέκκλιση από το δημοκρατικό αγώνα, που δικαιολογείται, όμως, ιστορικά. «Τι θέλει να πει ο ποιητής»; `Η, πιο σωστά, τι σκοπό τον έχει ο τύπος; Και αυτοί που τον έχουν και γράφει, μαζί με την εφημερίδα. Η άλλη, στο ΒΗΜΑ, νέο φιντάνι κι αυτή, βλέπει στις κουκούλες την προσπάθεια διαφόρων να αποκτήσουν εύσημα αριστεροσύνης. Λοιπόν, ή οι αστοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από μιαν ερμηνεία του κόσμου που βλέπουν στον καθρέπτη τους, ή είναι επιστήμονες της μαύρης αντίδρασης. Επειδή δεν θεωρούμε βλάκα την αστική τάξη, καταλήγουμε στο αυτονόητο συμπέρασμα...