Επειδή ορισμένοι νομίζουν ότι ο οπορτουνισμός και η πολιτική διπλοπροσωπία μπορούν να υπερβούν τη μνήμη των εργαζομένων, αξίζει να ανατρέξει κανείς σε ορισμένα βασικά στοιχεία που σχετίζονται με το Σύμφωνο Σταθερότητας, για το οποίο τώρα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις εμφανίζονται να ζητούν την «χαλάρωσή» του για να αντιμετωπιστεί δήθεν η κρίση. Το κατά πόσο η όποια «χαλάρωση» θα αποβεί προς όφελος των εργαζομένων, αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία, αφού όποιο μέτρο κι αν παρθεί εντός ή εκτός των ορίων του Συμφώνου, σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να στοχεύει στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Επειδή όμως σ' αυτόν τον μικρό κόσμο όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ας θυμηθούμε τι είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας και ποιος ευθύνεται για την ψήφισή του. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης εντάσσεται στο πλαίσιο της τρίτης φάσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) που ξεκίνησε την 1η Γενάρη 1999. Στόχος του ήταν και παραμένει να εξασφαλίσει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία των κρατών - μελών, δηλαδή η πολιτική της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και των εργασιακών ασφαλιστικών ανατροπών, θα συνεχιζόταν και μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος.

Στις 18 Μάη 2000, η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ) στο Στρασβούργο γνωμοδότησε θετικά υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο «τρίτο στάδιο» της ΟΝΕ του Μάαστριχτ. Αυτόματα, η Ελλάδα αποδεχόταν και το βραχνά του Συμφώνου Σταθερότητας. Ποιοι ψήφισαν υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ; Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ. Ποιος καταψήφισε; Μόνο το ΚΚΕ. Αυτοί που τότε σήκωναν το χέρι τους για να δέσουν τους εργαζόμενους χειροπόδαρα, τώρα κλαίγονται και ζητάνε τη «χαλάρωσή» του. Ετσι είναι οι οπορτουνιστές. Και σαν τέτοιοι πρέπει να τιμωρηθούν από τους εργαζόμενους και το λαό.