Ενθουσιασμός, κέφι, δημιουργικότητα, πρωτοβουλία, οργάνωση και πρόγραμμα είναι στοιχεία που ξεχωρίζουν στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, που τις τελευταίες μέρες έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο εργοτάξιο, ένα μελίσσι κυριολεκτικά, όπου ατομικά και συλλογικά, όλοι οι σύντροφοι, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ χτίζουν τη δική τους πολιτεία, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ - «Οδηγητή» που ανοίγει τις πύλες του την ερχόμενη Τετάρτη.

Σε αυτό το χώρο βρεθήκαμε και εμείς από το «Ρ» για να διαμορφώσουμε το δικό μας περίπτερο και να μιλήσουμε με τα παιδιά της ΚΝΕ, που τα δίνουν όλα για να είναι όλα έτοιμα για το μεγάλο ραντεβού της χρονιάς. Και είναι ξεχωριστή στιγμή, πραγματικός πλούτος η συζήτηση με τις νέες και τους νέους, που στήνουν, ζωγραφίζουν, ομορφαίνουν, καταθέτουν κάτι από τον εαυτό τους.

Κυριακή 10 Σεπτέμβρη μεσημέρι και το οδοιπορικό στην αναγειρόμενη πολιτεία του Φεστιβάλ αρχίζει. Δίπλα στο «Διοικητήριο» (το χώρο όπου είναι εγκαταστημένο το επιτελείο με τους συντρόφους που συντονίζουν, αρχιτέκτονες κλπ.) βρίσκεται ο χώρος όπου προετοιμάζονται τα πανιά που ομορφαίνουν τις κατασκευές και τα περίπτερα των επιμέρους χώρων. Οι κοπελιές, φοιτήτριες από την Οργάνωση της Σπουδάζουσας, που είναι εκεί έχουν ριχτεί στη δουλιά, αφού οι «παραγγελίες» είναι πολλές. Τους ξεκλέβουμε όμως λίγα λόγια, για το τι σημαίνει για αυτές να δουλεύουν στο Φεστιβάλ. Η Αννα Θεοδόση μας λέει «συμβάλλουμε σε μια μεγάλη γιορτή που γίνεται στην κορύφωση ενός γεμάτου χρόνου με αγώνες της Οργάνωσης και του νεολαιίστικου κινήματος και στην αρχή μιας χρονιάς που προμηνύει επίσης μεγάλους αγώνες, αφού σε όλους τους τομείς τα μέτωπα είναι ανοιχτά. Παρά την περίοδο, που είναι εξεταστική, με μεγάλη χαρά προσφέρουμε και εμείς για την επιτυχία του Φεστιβάλ». Και η Γιώτα Καλογεροπούλου συμπληρώνει «βάζουμε το λιθαράκι μας για τους στόχους της Οργάνωσης και το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς. Εκτός από τον κόσμο που θα φέρουμε στο Φεστιβάλ, το στήνουμε οι ίδιοι. Είναι δικό μας από την αρχή μέχρι το τέλος».

Στο χώρο της κεντρικής εξέδρας, εκεί που θα είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του Κόμματος, και το περίπτερο του «Ριζοσπάστη», συναντάμε άλλη μια παρέα από συντρόφισσες που το διασκεδάζουν, με πειράγματα και αστεία, καθώς τα πινέλα τους δίνουν χρώμα στις σωλήνες των κατασκευών. Και οι δικές τους απαντήσεις δείχνουν το ενθουσιασμό τους για τη δική τους προσφορά στο Φεστιβάλ. «Το να στήνεις το Φεστιβάλ, μας λέει η Νίκη Παπανικολάου, είναι ωραία εμπειρία. Το γεγονός ότι μαζί με άλλους νέους που έχεις τις ίδιες ιδέες ξεκινάς να διαμορφώνεις ένα χώρο τόσο δικό σου από το μηδέν, κάτι που το εκθέτεις σε χιλιάδες κόσμο. Εχεις βάλεις σε αυτό κάτι από τον εαυτό σου, δεν είναι απρόσωπο. Δεν έχει ανάγκη από σπόνσορες, δεν το κάνει άλλος για μας». Η Αγγελική Κοσμοπούλου βάζει τη δική της «πινελιά». «Δουλεύοντας συλλογικά αναπτύσσεται η συντροφικότητα, νιώθεις ότι παράγεις έργο, κάτι που συμβάλλει στους γενικότερους πολιτικούς στόχους της Οργάνωσης. Βοηθάς να φτάσει η φωνή της ΚΝΕ πιο μακριά, να ανοίξει ο δρόμος για να γίνουν ριζικές αλλαγές για τη ζωή μας, τη ζωή όλων των νέων και του λαού».

Πιο κάτω στο χώρο της «Διεθνούπολης», τα πράγματα φαίνεται πως έχουν προχωρήσει πολύ περισσότερο. Το ρεύμα είναι το μόνο που λείπει. Και εκεί ακριβώς συναντήσαμε σε ένα μικρό διάλειμμα, δύο παιδιά «παθιασμένα» με το ρεύμα. Σπουδαστές και οι δύο στη ΣΤΕΦ του ΤΕΙ Πειραιά. Ο Χρήστος Σταμουλτάς δουλεύει για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ και με βλέμμα που «σπινθηροβολεί» μας λέει: «Είναι ευχάριστο να κάνεις κάτι δημιουργικό. Να κάνεις κάτι για σένα, την Οργάνωσή σου, τους συντρόφους σου, τους φίλους σου. Να βοηθάς για ένα σκοπό». Και με ενδιαφέρον ακούμε και την επόμενη ατάκα του Χρήστου. «Είναι ωραίο να δουλεύεις έξω από το γραφείο. Μας έχει φάει το θρανίο, οι υπολογιστές, η θεωρία. Στη σχολή μας δεν υπάρχει σύνδεση με την πράξη. Λείπουν τα κονδύλια ακόμα και για τη λειτουργία των πολύμετρων που χρησιμοποιούμε, αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε τις μπαταρίες! Εδώ κάνουμε ό,τι δεν κάνουμε στη σχολή».

Ο Παναγιώτης Μίνος, από μικρός «τρελός για το ρεύμα», που έχει δουλέψει πολλές φορές στο στήσιμο του Φεστιβάλ, προσθέτει: «Είναι καλό για μας να δουλεύουμε χειρωνακτικά, να βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί, να βρίσκουμε λύσεις πρακτικές στο χώρο, να δίνουμε τη δική μας αισθητική στο χώρο, γιατί ο φωτισμός είναι απαραίτητο στοιχείο για τη συνολική εικόνα του κάθε περιπτέρου. Θα έλεγα ότι και οι σύντροφοί μας από τις πιο θεωρητικές σχολές έχουν πολλά να πάρουν από την πρακτική, δημιουργική δουλιά».

Αυτά είναι τα παιδιά της ΚΝΕ.