Παρούσες στην εκδήλωση η γυναίκα του, Μαρία και η κόρη του Νίτσα. Η Μαρία, η σύντροφος στη ζωή και στον αγώνα του Κώστα Λουλέ, είπε για την εκδήλωση, μιλώντας στο «Ρ»: «Είμαι πάρα πολύ συγκινημένη. Είδα τις εικόνες, τις στιγμές της ζωής μου με τον Κώστα να περνούν ξανά μπροστά μου. Κάποια απ' όσα είδα κι άκουσα στην εκδήλωση ούτε εγώ τα ήξερα. Ευχαριστώ από την καρδιά μου το ΚΚΕ και την ΚΝΕ για την εκδήλωση που διοργάνωσαν, προσφέροντας την ευκαιρία στους παλιότερους να θυμηθούν και στους νέους να μάθουν και να παραδειγματιστούν».
Τα συναισθήματα συγκίνησης και περηφάνιας των συμμετεχόντων στην εκδήλωση εκδηλώθηκαν από την πρώτη στιγμή, όταν στην οθόνη, που προβάλλονταν τα σλάιτς από τη ζωή και τη δράση του, εμφανίστηκε η μορφή του μπαρμπα - Κώστα. Ενα ατέλειωτο χειροκρότημα δονεί την ατμόσφαιρα. Ενα χειροκρότημα δείγμα της μεγάλης αγάπης, εκτίμησης και θαυμασμού που έτρεφαν προς το πρόσωπο του Κώστα Λουλέ οι κομμουνιστές και ο λαός της Θεσσαλίας, όσο ζούσε κι αγωνιζόταν πάντα και παντού μαζί τους και, φυσικά, μετά το θάνατό του, στον οποίο έφτασε «ορθοστατών κι ορθοβαδίζων μέχρι το έσχατο γήρας».
Η συγκίνηση όλων έφτασε στην κορύφωσή της όταν, στα πλαίσια του αφιερώματος, άρχισε να «παίζεται», σαν σε παράσταση, η ζωή και η δράση του μεγάλου Θεσσαλού κομμουνιστή. Ηθοποιοί - οι Κ. Μαλκότσης, Λ. Τζουλάκης, Πόπη Πελτεκοπούλου, Πόπη Θεοφίλου και Φ. Αθανασόπουλος - αφηγούνταν περιστατικά αυτής της ζωής και δράσης, συνοδευόμενοι από τη ζωντανή μουσική που έπαιζε στο πιάνο ο μεγάλος μουσουργός Γιούρι Στούπελ. Κι όλοι κουνούσαν το κεφάλι επιδοκιμάζοντας, ακούγοντας λόγια αναγνώρισης και τιμής που ειπώθηκαν για τον Κώστα Λουλέ.
«Πάντα δρων, πρωτοπόρος» είχε πει γι' αυτόν, στην εκδήλωση για τα 80χρονά του, ο Χ. Φλωράκης. Ο συντοπίτης του και συγχωριανός του Χατζηρεπάνης εξιστορούσε: «Μας ήρθε παράξενο το 1924, όταν ο Κώστας Λουλές, το πλουσιόπαιδο, όπως τον λέγαμε τότε, γράφτηκε στη Φιλαρμονική του Τυρνάβου και έπαιζε τύμπανο. Μπήκε εκεί γιατί ήταν ο μόνος χώρος που μαζεύονταν οι νεολαίοι και ήθελε να τους μιλήσει για το Κόμμα». Ο αξέχαστος Χριστόφορος Δαμάνης μολογούσε πώς γνωρίστηκε και δούλεψε μαζί του πολλά χρόνια, τονίζοντας ότι ο μπαρμπα - Κώστας, ως βουλευτής Λάρισας, «δεν έλειψε από καμιά παράσταση στα υπουργεία για τη λύση μικρών και μεγάλων προβλημάτων της περιοχής μας» και ο αείμνηστος Ηλίας Παπαδημητρίου υπογράμμιζε: «Πολλά διδάχτηκα από τον μπαρμπα - Κώστα. Προσπαθούσε να μας δώσει την πείρα του μέσα από τους αγώνες του Κόμματος με ζωντανά παραδείγματα. Στις δύσκολες στιγμές ήταν ο πιο αισιόδοξος».
Οι θύμησες παρούσες όταν οι ηθοποιοί αναφέρονταν σε γνωστές στιγμές της δράσης του Κώστα Λουλέ. Στο διάλογό του περί «κατασκοπίας» με τον αστυνομικό διευθυντή Κροντήρη, στη θρυλική απολογία του στο δικαστήριο, αλλά και σ' εκείνο το αλησμόνητο και δικαιωμένο «θ' αναγνωριστεί και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι», που είπε στη Βουλή, απαντώντας στον Αβέρωφ που ισχυριζόταν ότι δε θ' αναγνωριστεί ποτέ η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση.
Οι Θεσσαλοί κομμουνιστές έκαναν το χρέος τους τιμώντας, με εκδήλωση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, τη μνήμη του Κώστα Λουλέ, 12 χρόνια από το θάνατό του. Τιμώντας τον δικό τους άνθρωπο, τον γνήσιο κομμουνιστή, που πέρασε 28 χρόνια φυλακές και εξορίες και 12 χρόνια παρανομία και προσφυγιά. Κι όλοι οι Θεσσαλοί, όλοι οι Ελληνες ξέρουν «από πούθε θα έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά». Ο Κώστας Λουλές είχε πει: «Δε θα υπήρχε Λουλές, αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ».