«Τι θαρρείτε πως είναι ο καλλιτέχνης;», έλεγε ο Πικάσο. «Ενας ηλίθιος που έχει μάτια μόνο αν είναι ζωγράφος, αυτιά μόνο αν είναι μουσικός, ή μια λύρα σε κάθε γωνιά της καρδιάς του μόνο αν είναι ποιητής, ή μόνο μπράτσα αν είναι πυγμάχος; Κάθε άλλο: είναι ταυτόχρονα ένα πολιτικό ον που ευαισθητοποιείται διαρκώς από τα θλιβερά, τα παράφορα ή τα ευχάριστα που συμβαίνουν στον κόσμο και διαπλάθεται απόλυτα καθ' ομοίωσή τους...». Τα λόγια του μεγάλου κομμουνιστή ζωγράφου βρίσκουν την επιβεβαίωσή τους στις πολιτιστικές εκδηλώσεις και τη μεγάλη έκθεση εικαστικών τεχνών και φωτογραφίας, που πραγματοποιήθηκε και φέτος - για τρίτη συνεχόμενη χρονιά - μέσα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος. Μια διαφορετική διοργάνωση, που δεν έχει σχέση με την εμπορευματοποίηση της Τέχνης, το κέρδος, τα σκάνδαλα, τις εκκεντρικότητες ή τις χορηγικές «φιλευσπλαχνίες...».

Η Τέχνη μπορεί να είναι συνοδοιπόρος των εργαζομένων. Πάντα ήταν συνοδοιπόρος των αγώνων και οποιασδήποτε κοινωνικής εξέλιξης. Εκφραστής - καθρέφτης των κοινωνικών εξελίξεων και της πάλης των εργατών. «Αγώνας - Αντίσταση - Πολιτισμός». Αυτές οι τρεις λέξεις αποτέλεσαν το γενικό τίτλο της φετινής διοργάνωσης. Ηταν η απάντηση στην υποκουλτούρα που προωθεί η αστική τάξη. Ηταν η απάντηση των σωματείων των εργαζομένων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, τοπικών συλλόγων και φορέων της περιοχής (Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, Πανελλήνια Ενωση Αμμοβολιστών - Καθαριστών, Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών, Σωματείο Ηλεκτρολόγων Πλοίων, Ενωση Μετάλλου Σαλαμίνας, ΠΕΜΕΝ, Ενωση Γονέων και Κηδεμόνων Περάματος, Εστία Γυναίκας Περάματος, Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Περάματος, Ομάδα Καλλιτεχνών). Οπως ανέφερε χαρακτηριστικά, ο Σάββας Τσιμπόγλου (πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ) «Ο αγώνας της εργατικής τάξης, η ταξική πάλη για την ανατροπή αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος είναι και για την Τέχνη και για τον Πολιτισμό».

Για δεκαπέντε μέρες, ο χώρος της Ζώνης έγινε μια φιλόξενη γωνιά όπου εργάτες και καλλιτέχνες ενώθηκαν στον κοινό αγώνα. Μουσικές βραδιές, θέατρο, χορός, συζητήσεις και παρουσιάσεις βιβλίων, πλαισίωσαν τη μεγάλη έκθεση «Ανθρωποι - χρώμα + σίδερο ΙΙΙ». Μια τιμή στην εργατική τάξη. Μια άμεση συνομιλία μ' αυτό το κομμάτι της εργατιάς, που έχει μέσα του το σπαραγμό, τον πόνο, αλλά και την ποίηση, ταυτόχρονα. Δημιουργίες ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, φωτογραφίες, βίντεο, «ψηφίδες» της προσπάθειας να αποδοθεί μια πραγματικότητα καθημερινή, σκληρή, αβέβαιη... Οι 115 εικαστικοί δημιουργοί, με «όπλα» τους το χρώμα και τη σμίλη «μίλησαν» με το δικό τους τρόπο, ζώντας και οι ίδιοι μια πραγματικότητα που σημαδεύεται από κίβδηλες «αξίες» του καπιταλιστικού συστήματος, το κέρδος και την εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής.

Οι εργαζόμενοι για άλλη μια χρονιά με μεγάλη χαρά υποδέχτηκαν τους εικαστικούς δημιουργούς. Αισθάνθηκαν ότι στον αγώνα τους δεν είναι μόνοι. Καθώς η ζωή στη Ζώνη συνεχώς συρρικνώνεται, καθώς τα τελευταία χρόνια μαστίζει τους εργαζόμενους η ανεργία, η έκθεση αυτή, εμπνευσμένη από τη δουλειά και τις σκληρές συνθήκες που αντιμετωπίζουν, ενισχύει τις αντοχές και τις άμυνές τους. Τα έργα αυτά αποτελούν αναμφισβήτητα μια μαρτυρία - παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές. Ενα φωτεινό παράδειγμα που πρέπει να έχει συνέχεια και μιμητές. Αλλωστε, όπως είπε και ένας μεταλλεργάτης «Αν θέλεις να είσαι καλλιτέχνης οφείλεις να είσαι ανεξάρτητος. Αν θέλεις να είσαι και σωστός καλλιτέχνης, οφείλεις να είσαι στρατευμένος».