Το ρίγος κάνει το δρόμο.
Μέσα από ατελείωτα χιλιόμετρα και πολλά σύνορα που τα διαπερνούσε η Σονάτα του Διαβόλου του Ταρτίνι άρχισε το ταξίδι μας για την Πράγα. Πρώτος σταθμός, για λίγο, το Βελιγράδι της παραφοράς και της ελεεινής των γειτόνων τους συμπεριφοράς. Παρ' όλες τις μεγάλες αναστατώσεις και αναταραχές που έχουν υποστεί, οι Σέρβοι θα κερδίσουν το χαμένο χρόνο όπως τον περιγράφει ο Μαρσέλ Προυστ στο τελευταίο του βιβλίο Ο ξανακερδισμένος χρόνος: «Ηταν σαν αυτές τις χώρες με τις οποίες δεν τολμά κανείς να συμμαχήσει επειδή αλλάζουν πολύ συχνά κυβερνήσεις. Αλλά κατά βάθος αυτό είναι λάθος. Η μνήμη και του πιο ευμετάβλητου προσώπου ορίζει σ' αυτό ένα είδος ταυτότητας και το κάνει να μη θέλει να αθετήσει υποσχέσεις που θυμάται, ακόμα και αν δεν τις είχε προσυπογράψει».
ΠΡΑΓΑ. Μαζί με συντρόφους από Κρήτη, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Γερμανία. Οπως όλα γίνονται δίχως να το καταλάβεις, φτάσαμε εκεί που σε αναγνωρίζει η παιδική σου ηλικία και σε παραδίδει στην έξαψη, δηλαδή στη διαδήλωση, εκεί που μπορείς να διευρύνεις τα όριά σου και να συνδέσεις τη μοίρα σου με τους άλλους. Η οδός των Αμπελιών τελειώνει ανάμεσα στο νεκροταφείο Ολσάν και το ξενοδοχείο Ντον Τζοβάνι. Εκεί είχαν καταλύσει οι τραπεζίτες. Δέκα χιλιάδες αστυνομικοί, σίγουρα από άλλες χώρες, σίγουρα και πράκτορες του FBI που έχει αναλάβει τη διοίκηση της τσέχικης Αστυνομίας, βρίσκονται στις θέσεις τους. Αυτό που δεν μπορούσαν να δουν οι πράκτορες υψώθηκε ακριβώς πίσω από την πλάτη τους σ' ένα σημείο στην οδό Βατσλάφσκι, ένα πανό από συντρόφους της Αγγλίας με τους θαυμάσιους στίχους του Σαίξπηρ από τον Ερρίκο Δ': «Ω ευγενικοί μου άνθρωποι, η ζωή είναι σύντομη. Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων».
Μιλώντας για γαλαζοαίματους, να μη λησμονήσω ότι πάνω στον ποταμό Βλτάβα υπάρχει ένα κάστρο. Εκεί, όπως γράφει το παραμύθι, ζει ένας πρόεδρος, ο Χάβελ. Ο πρόεδρος δήλωσε χαρούμενος για τη σύνοδο της Πράγας, επειδή αποτελεί ευκαιρία για γενικότερη ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης.
Και μια τελευταία ανακοίνωση: Ο πρόεδρος Χάβελ θα είναι για πάντα χαρούμενος. Η χαρά στον προθάλαμο της βλακείας!!
Στο χώρο της συγκέντρωσης, ένα φορτηγό χωρίς καρότσα, βαμμένο με ζωηρά χρώματα, έπαιζε το ρόλο της εξέδρας για τους ομιλητές. Απέναντι βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά βιβλιοπωλεία της Πράγας, του Καζινέλι. Στο βάθος του υπάρχει ένα μικρό καφέ, γνωστό από τον ουρανό που έχει ζωγραφισμένο στο ταβάνι. Εκεί επιτέλους συναντήθηκαν και μίλησαν ο Μαρξ με τον Κάφκα. Ο καθένας, ευτυχώς, έλεγε τα δικά του. Πρώτος ο Κάφκα, κοιτώντας τον ζωγραφισμένο ουρανό: «Τα κοράκια υποστηρίζουν ότι ένα και μόνο κοράκι θα μπορούσε να καταστρέψει τους ουρανούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό, αλλά δεν αποδεικνύει τίποτα ενάντια στους ουρανούς, γιατί ουρανός απλούστατα σημαίνει: αποκλεισμός των κορακιών». Με τη σειρά του ο Μαρξ, κοιτώντας τη διαδήλωση ενάντια στη Σύνοδο, είπε: «Το κεφάλαιο τρέμει την απουσία κέρδους. Οταν οσμίζεται ένα σημαντικό όφελος, γίνεται παράτολμο. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, με 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπατά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και με 300% δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα».
Την επομένη της διαδήλωσης τα Μέσα της λεγόμενης Ενημέρωσης, και κυρίως τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, έλεγαν και έγραφαν ότι ο πόλεμος που περιμέναμε δεν έγινε.
Αλλά η απάντηση ήταν γραμμένη σ' έναν τοίχο: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΕ.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ