Η συζήτηση περί τα φορολογικά αφορά την αναδιανομή. Μόνο που είναι παιχνίδι στο γήπεδο του αντίπαλου και με τους δικούς του κανόνες. Η ΓΣΕΕ - επειδή είναι μαγαζί του αντίπαλου - αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι τα 1.400 ευρώ. Το ίδιο και η «αντιπολίτευση» μέσα στη ΓΣΕΕ, ο ΣΥΝ. Γιατί, μιλώντας για την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης, είναι υποχρεωμένοι, αργά ή γρήγορα, να μιλήσουν για τις σχέσεις παραγωγής κι αυτό αναγκαστικά οδηγεί στο αίτημα της ανατροπής. Εδώ, όμως, ο καυγάς γίνεται για τη συντήρηση του συστήματος, για το πώς μπορεί να υπάρχει και ως δίκαιο!

Σ' αυτό το γήπεδο και η συζήτηση για τους λεγόμενους «μικρούς». Που έχουν λόγο ύπαρξης, όσο υπάρχει αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Είναι δικό τους πρόβλημα, δεν είναι των εργατών, το πώς θα τα βγάλουν πέρα. Οπως δικό τους πρόβλημα είναι να κατανοήσουν ότι είναι άλλο πράγμα ο συνεταιρισμός παραγωγών κι άλλο η ανοχή στην εκμετάλλευση όταν αυτή γίνεται από «μικρούς». Οι εργάτες έχουν κάθε λόγο να θέλουν τους μικρούς στη συμμαχία τους για να αντιμετωπιστεί ο κυρίαρχος αντίπαλος, το μονοπώλιο. Ομως, αλίμονο στον εργάτη που δεν έχει καθαρό πως αυτή η πάλη δε σταματά στις συνέπειες από τη δράση του μονοπωλίου, αλλά συνεχίζεται ως την κατάργηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης με την αντικατάσταση της ατομικής ιδιοκτησίας από την κοινωνική.

Η συζήτηση για τη διαχείριση είναι σαν τη συζήτηση για το μαχαίρι του φόνου κι όχι για το φόνο. Σε μια τέτοια συζήτηση, όπου διακύβευμα είναι το πολιτικό κόστος από το χάσιμο των «μικρών», οι όποιες αναφορές γίνονται στους εργαζόμενους είναι σα να πρόκειται για την αναγκαία γαρνιτούρα που προστίθεται στην τούρτα για να γίνει ελκυστική. Οι κυρίες του φιλόπτωχου μέσα από τις δωρεές εξασφαλίζουν φοροαπαλλαγές για τα τζάκια τους και στις εκδηλώσεις τους φροντίζουν πάντα να έχουν κι έναν εργάτη να εξάρει την καλοσύνη τους.

Ασχετο: Η περιγραφή - εδώ παραδίπλα - της σκηνής όπου ένας φτωχοδιάβολος πιάνεται στα πράσα, την ώρα που έχει βουτήξει ένα κομμάτι κρέας αξίας τριών ευρώ, αφορά σε κάτι που συμβαίνει σ' όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Η αντιμετώπιση του φτωχοδιάβολου είναι επίσης η ίδια όπου Γης. Τι είναι αυτό που παραβιάζεται; Η ατομική ιδιοκτησία. Αυτήν υπηρετούν οι κανόνες αντιμετώπισης της «παραβατικότητας». Η παραβατικότητα του καπιταλιστή να κλέβει τον εργάτη, όμως, είναι νόμιμη. Γι' αυτό ονομάζουμε «μέρα» το δικαίωμα καθενός να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Δικαίωμα, που στερεί η νόμιμη παραβατικότητα του καπιταλιστή και σπρώχνει ως τη δημιουργία «παραβατικών» φτωχοδιάβολων. Ονομάζουμε «νύχτα» την επίκληση των κανόνων που η ιδιοκτησία καθορίζει. Και δείχνουμε τα κέρδη του αφεντικού που ορίζει τον μόνο τρόπο επιβίωσης των φτωχοδιάβολων: Κάθε τους κίνηση να αυξάνει τα κέρδη. Αυτό θέλουμε να ανατρέψουμε. Γι' αυτό και η απόλυτη ασέβεια στους κανόνες. Δεν τους καθόρισε η τάξη μας. Οταν η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία και καθορίσει αυτή τους κανόνες της, τότε να ξαναμιλήσουμε για «νομιμότητα». Μέχρι τότε ό,τι οι αστοί ονομάζουν παράνομο ας το αντιμετωπίζουμε ως ένα δίκιο που δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να γίνει κυρίαρχο.