«Ακούγεται το τελευταίο διάστημα σχετικά με τα γεγονότα της Βέροιας ότι τα παιδιά "αντιγράφουν" μια αντίληψη για τη βία που συναντούν στην οικογένειά τους. Δεν είναι η οικογένεια η πρωτογενής αιτία για τη βία. Πρόκειται για βία μέσα σε μια οικογένεια εργατική, που έχει βιώσει την πιο άγρια μορφή βίας, την εκμετάλλευση», λέει μιλώντας στο «Ρ» ο Κυριάκος Ιωαννίδης, κοινωνιολόγος, καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Και προσθέτει: «Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι πολύ πιο έντονος στα πιο εξαθλιωμένα, τα πιο καταπιεσμένα και πιο άγρια εκμεταλλευόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης. Ακόμα και τα παιδιά της τάξης αυτής καταλαβαίνουν ότι είναι στερημένα από μια σειρά υλικά και πνευματικά αγαθά. Κατανοούν ότι το σύστημα είναι εναντίον τους και αρνούμενα να ακολουθήσουν τους κοινωνικούς κανόνες, "παραβατούν"».

Σε ερώτηση γιατί παλιότερα ενώ υπήρχε φτώχεια, εκμετάλλευση και εξαθλίωση, τέτοια φαινόμενα δεν ήταν συχνά, ο Κ. Ιωαννίδης απάντησε: «Θα ήταν λάθος να ταυτίσουμε τη φτώχεια με την παραβατικότητα. Βεβαίως, κύρια πηγή βίας είναι η εκμετάλλευση, η οποία βιώνεται από τα πιο καταπιεσμένα και εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, όμως η κυριότερη αιτία όξυνσης του φαινομένου είναι η κρίση του ίδιου του καπιταλισμού. Και στις δεκαετίες του '40, του '50 και του '60 υπήρχε φτώχεια, αδιέξοδα, ταξικοί φραγμοί, παιδική εργασία, όμως σήμερα ο εργάτης και το παιδί του βλέπει έναν τεράστιο πλούτο συσσωρευμένο δίπλα του και τον ίδιο αποκλεισμένο από τα στοιχειώδη. Βομβαρδίζεται από πρότυπα αμύθητου πλούτου και ο νέος που δεν μπορεί να βγάλει πολιτικά συμπεράσματα γι' αυτό που συμβαίνει, εύκολα οδηγείται σε παραβατική συμπεριφορά».

Τα παιδιά και οι νέοι έχουν έντονη την ανάγκη να εκφραστούν, να ψυχαγωγηθούν και να δράσουν συλλογικά. Οταν αυτή τους η ανάγκη δεν ικανοποιείται ούτε στο σχολείο, ούτε στη γειτονιά μέσα από την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού και πολιτισμού, μέσα από την πρόσβασή τους στο καλό βιβλίο, στο θέατρο και τη μόρφωση, προσπαθούν να βρουν άλλους τρόπους εκτόνωσης και συλλογικής δράσης.

«Το χειρότερο είναι ότι σήμερα υπάρχει το έδαφος, τα βίαια παιχνίδια κι η βίαιη συμπεριφορά να ικανοποιούν τις ανάγκες των παιδιών. Την παιδική ενεργητικότητα, την ένταση, την έκρηξη, τη διάθεση για εξερεύνηση. Αυτά τα χαρακτηριστικά δε διοχετεύονται σε δημιουργικούς τρόπους. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα παιδιά που παραβατούν, αλλά για το σύνολο των παιδιών. Το παιχνίδι στον καπιταλισμό στρεβλώνεται», υπογράμμισε ο Κ. Ιωαννίδης.