Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολυετή πορεία εκχώρησης του ΟΤΕ στο ιδιωτικό κεφάλαιο με τη μορφή μετοχών. Εδώ ας επισημανθεί ότι αιτιολογήσεις περί διαφορών μεταξύ μιας προσωπικής και μιας μετοχικής εταιρείας, δεν αλλάζουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της μετατροπής μιας κρατικής επιχείρησης σε ιδιωτική κεφαλαιοκρατική.

Το κεφάλαιο στη μεγάλη και ταραχώδη ιστορική του πορεία μετέβαλε πολλές φορές τις μορφές παρουσίας του. Η εναλλαγή προσωπικών εταιρειών σε συλλογικές εταιρείες και τούμπαλιν, καθοριζόταν και καθορίζεται από τις εκάστοτε ανάγκες εσωτερικής λειτουργίας του κεφαλαίου, την κάλυψη εθνικών και διεθνικών γεωγραφικών χωρών αγορών και τις συγκεκριμένες πολιτικές κι οικονομικές συνθήκες της περιόδου. Το να λέει επομένως κανείς περί ουσιαστικής, ή ποιοτικής διαφοράς μεταξύ προσωπικών και συλλογικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων που μια τους μορφή είναι το μετοχικό κεφάλαιο, είναι σα να προσπαθεί να ανατρέψει βασικούς κανόνες πολιτικής οικονομίας. Εδώ τελειώνει αυτό το παραμύθι.

Ο συνεχιζόμενος ευνουχισμός του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, είναι κι αυτός μια συνέπεια αυτής της πορείας που πολιτικά κινήθηκε στο πλαίσιο του δογματικού ευρωμονόδρομου των ευρωενωσίτικων ελληνικών κομμάτων ποικίλων αποχρώσεων. Απέναντι στην ανυπόφορη φλυαρία περί ποσοστών και διαχειρίσεων, λειτούργησε και λειτουργεί ο αδυσώπητος νόμος του κεφαλαίου. Μέσα από παλινδρομήσεις προσωπικών πολιτικών και ομαδικών ανταγωνισμών, επικρατεί η καθολική επιβολή αυτού του νόμου, που προδικάζει την κρατούσα τελική μορφή λειτουργίας, με βαστάζο την εξουσιαστική δύναμη της κεφαλαιοκρατικής αγοράς. Προς τι λοιπόν η φλυαρία περί των σχέσεων μεταξύ ελληνικού και γερμανικού ΟΤΕ; Το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ένα και καταλυτικό. Η ελληνική αστική τάξη αποτελεί καρκίνωμα στο σώμα του ελληνικού έθνους. Η ανάληψη των εθνικών ευθυνών από την εργατική τάξη, στο όνομα του λαού, παραμένει στην ημερήσια διάταξη της ιστορίας.